Ο Ιγκάρκι Ρέι Πασκουάλ, είναι ένας 22άχρονος Βάσκος που παίζει μπάσκετ με αμαξίδιο στο Μαρούσι στο πρωτάθλημα της ΟΣΕΚΑ! Ήρθε στην Αθήνα για σπουδές και δεν ήθελε να εγκαταλείψει το αγαπημένο του σπορ που έπαιζε στη Βιτόρια Γκαστέιζ. Με μεγάλη μας χαρά, ο Ιγκάρκι γράφει σήμερα στη στήλη Specialist πώς είναι να παίζεις μπάσκετ σε καρότσι και μάλιστα σε ξένη χώρα!
Γεια σας,
άρχισα να παίζω μπάσκετ με καρότσι στην ηλικία των 16. Στην αρχή ήταν απλά ένας λόγος για να εξασκούμαι σε ένα άθλημα, διότι λόγω του τραυματισμού μου στο μηριαίο οστό με συμβούλεψαν να αποφύγω τα αθλήματα με σωματική επαφή.
Συνήθιζα να παίζω «κανονικό μπάσκετ», ναι σε εισαγωγικά, διότι έτσι συνηθίζουν να το αποκαλούν οι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με το μπάσκετ με καρότσι.
Έτσι, μια μπάλα και η μπασκέτα ήταν κάτι γνώριμο για μένα. Το μόνο που χρειαζόμουν να μάθω ήταν να κινώ το καρότσι με το σωστό τρόπο και δεν λέω «μόνο» επειδή ήταν… κάτι εύκολο να ελέγξω!
Φυσικά σε αυτό το σημείο οφείλω να ευχαριστήσω τον πρώτο μου προπονητή και τους συμπαίκτες που αποτέλεσαν όλοι καθηγητές και πρότυπα που θα μπορούσα να ακολουθήσω.
Το μπάσκετ με αμαξίδιο είναι στην πραγματικότητα αρκετά διαφορετικό από το «κανονικό μπάσκετ», ακόμα κι αν παίζονται αμφότερα στον ίδιο αγωνιστικό χώρο με τις ίδιες μπάλες και μπασκέτες.
Έτσι από τη στιγμή που άρχισα να συνηθίζω το αμαξίδιο, άρχισαν να αντιλαμβάνομαι πως λειτουργεί το άθλημα και αποθεραπεύτηκα έπειτα από τις χειρουργικές επεμβάσεις που έκανα, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!
Άρχισα να παίζω πιο σοβαρά και τότε ήταν που η Ζούζανεκ, ομάδα της πόλης μου, Βιτόρια Γκαστέιζ (σ.σ. ή έδρα της Μπασκόνια δηλαδή) μού πρότεινε να παίξω στην πρώτη της ομάδα, στην δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας.
Έπειτα από τρία χρόνια όπου σπούδαζα και έπαιζα ταυτόχρονα, αποφάσισα να κάνω μια πρακτική στην Ελλάδα με το πρόγραμμα Erasmus. Μια απόφαση που αναμφίβολα δεν ήταν εύκολη, αφού υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να αφήσω πίσω!
Αλλά όταν ήρθα στην Ελλάδα, δεν ήθελα να εγκαταλείψω το μπάσκετ με καρότσι κι έτσι άρχισα να αναζητώ για πιθανές ομάδες, εδώ στην Ελλάδα.
Λόγω του γεγονότος ότι όλοι οι ιστότοποι των αθηναϊκών ομάδων, ήταν μόνο στα ελληνικά, δεν ήταν εύκολο να επιλέξω ομάδα. Τελικά, βρήκα το την ομάδα του Αμαρουσίου, το Μαρούσι Wheelchair Basketball Club!
Είμαι πολύ χαρούμενος που επέλεξα τη συγκεκριμένη ομάδα διότι με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου και με βοήθησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να σταθώ στο άθλημα αλλά και στον τρόπο ζωής στην Ελλάδα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι το ίδιο σπορ, δεν θα έπρεπε να είναι τόσο διαφορετικό, αλλά… είναι!
Το παιχνίδι, εδώ στην Ελλάδα παίζεται με περισσότερο πάθος και φυσική δύναμη, συγκριτικά με τον τρόπο που παίζεται στην Ισπανία. Από την άλλη πλευρά το ισπανικό μπάσκετ έχει περισσότερη τεχνική και συστήματα που σχεδιάζονται περισσότερο στο πινακάκι του προπονητή.
Φυσικά και τα δύο στιλ είναι πραγματικά καλά και προσωπικά είμαι ευχαριστημένος που μπορώ να μάθω και τους δύο αυτούς τρόπους, ώστε να συνεχίσω να προοδεύω!
Θα ήθελα, στο τέλος, να πως σε όλους τους Έλληνες και Βάσκους φίλους του μπάσκετ, να αγαπούν το μπάσκετ, και να στηρίζουν και το μπάσκετ με αμαξίδιο, διότι αποτελεί μια τεράστια πηγή έμπνευσης για όλους τους ανθρώπους, ώστε να ανακαλύψουν τα όριά τους και να μην τα παρατάνε ποτέ και σε τίποτα!
Δείτε τον Ιγκάρκι με το No15 να ευστοχεί σε τρίποντο σε αγώνα του Αμαρουσίου
Ακολουθεί το άρθρο που μάς έγραψε ο Ιγκάρκι Ρέι Πασκουάλ, στα αγγλικά.
I started playing wheelchair basketball at the age of 16. At first it was only an excuse to practice a sport, because due to my femur injury i was advised not to practice impact sports.
I used to play “normal basketball”, in quotation marks cause that’s how the people not in touch with wheelchair basketball are used to call it, so a ball and a basket was something familiar to me. The only thing i needed to learn was moving the wheelchair in a proper way, and i don’t say “only” as it was something easy to handle. Of course, in this part I must thank for everything my first coach and teammates, that were all my teachers and models to follow.
Wheelchair basketball is actually quite different to the “normal basketball” even though both are played in the same court and with the same balls and baskets. So once i got used to the wheelchair, started to understand how this sport worked and recovered from my operations in the best possible way, I started to play more serious and that’s when my home-city team in Vitoria Gasteiz offered me to play in the first team of the second league of Spain.
After three years of studying and playing at the same time, i decided to do an internship in Greece with the Erasmus+ program. A decision that was definitely not easy as there were many things to leave back. But when I came, i didn’t want to quit the wheelchair basketball, so i started looking for possible teams here, in Greece. Due to the fact that all the websites of the teams of Athens i found were written in Greek, it wasn’t easy to choose a team, but finally I found Maroussi Wheelchair basketball team.
I am very glad that I chose this team because they made me feel like home and helped me in the best way possible to adjust at the sport here and in the way of living in general. I´m also lucky i can compare the basketball from the two countries. Taking into account that it’s the same sport it shouldn’t be so different, but it is.
The game here in Greece is played with more passion and physical strength comparing to the Spanish one. In the other hand, the Spanish basketball is more about technique and board chalkboard plays. Of course, both are really good, and personally i am very happy i can learn both ways of playing, in order to continue progressing.
At the end, i would like to tell to al Greek, Basque and in generally basketball fans, to love basketbal, and support also wheelchair basketball, because is a huge inspiration for all the people to explore their limits and never give up on anything!!!
