Η Τζάκι Γέμελος αποφάσισε να βάλει τίτλους τέλους στη λαμπρή καριέρα της, η οποία ολοκληρώθηκε στα 32 της χρόνια, έχοντας ζήσει πολλές επιτυχίες, αλλά και σοβαρούς τραυματισμούς.
Η διεθνής παίκτρια τίμησε την Εθνική Ελλάδας, ενώ φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.
Στο μήνυμά της στα social media ανέφερε: “Ήταν όλα όνειρο! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάθομαι εδώ γράφοντας τo “post απόσυρσής μου”. Αυτή ήταν μια επιστολή που νόμιζα ότι θα είχα γράψει χρόνια πριν. Ήμουν απλώς ένα παιδί από το Στόκτον της Καλιφόρνιας που πήρε μια μπάλα πριν από 23 χρόνια, έβαλε τα άσπρα και κόκκινα πάνινα παπούτσια μου και έκανα σουτ από την ανατολή έως το ηλιοβασίλεμα. Κάποτε είπαν ότι θα γίνω η καλύτερη. Μια από τις καλύτερες που έπαιξαν ποτέ. Αλλά αποδεικνύεται ότι οι προβλέψεις ήταν λανθασμένες. Δεν προέβλεπαν 10 χειρουργικές επεμβάσεις στο γόνατο.
Δεν πρόβλεψαν τον πόνο. Την αγωνία. Οι προκλήσεις που θα έρθουν για να κάνουν τα όνειρά μου πραγματικότητα. Αλλά έδωσα ακόμα στο παιχνίδι ό,τι είχα. Ταξίδεψα στον κόσμο. Έπαιξα σε διαφορετικές χώρες. Διαφορετικά πρωταθλήματα. Ανταγωνίστηκα με θρύλους στο WNBA και την Ευρωλίγκα. Κέρδισα πρωταθλήματα. Γνώρισα ανθρώπους που άλλαξαν τη ζωή μου. Αλλά όταν το σώμα σας σας λέει ότι είναι ώρα. Είναι ώρα.
Φεύγω πριν να μην μπορώ να περπατήσω. Καθώς το γράφω, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ποτέ πραγματικά το καλύτερο. Επρόκειτο για το παράδειγμα ανθεκτικότητας. Ήταν θέμα του να μην τα παρατάς ποτέ. Πάντα εμφανίζεται. Ήταν για κάποιον που άκουσε την ιστορία μου και συνειδητοποιώντας ότι θα μπορούσε να μετατρέψει τα όνειρά του σε πραγματικότητα. Υπόσχομαι ότι θα τα γράψω όλα στο βιβλίο μου κάποια μέρα! Ευχαριστώ όλους αυτούς που επηρέασαν την καριέρα μου, ευχαριστώ τον εκπληκτικό ατζέντη μου και τον καλύτερό μου φίλο Allison Galer, ευχαριστώ το WNBA, τους Washington Mystics, το Chicago Sky, τους Κονέκτικατ Σαν, την Ελλάδα, το USC, το St. Mary’s, όλους τους προπονητές μου και το πιο σημαντικό ευχαριστώ μαμά και μπαμπά για την αγάπη και την υποστήριξή σας. Δεν θα ήμουν εδώ χωρίς εσάς.
Αντίο, χρειάζεται πολύ θάρρος, αλλά αυτό που χρειάζεται ακόμη περισσότερο είναι ένα γεια που έρχεται στη συνέχεια. Μπάσκετ, είσαι κομμάτι μου για πάντα. Ανυπομονώ για να δω τι θα έρθει μετά”.
