Πήγε στο πρώτο του Final Four στα 70’ς. Γνώρισε όλη την αφρόκρεμα του μπάσκετ, συνεργάστηκε με κορυφαίους προπονητές που διαμόρφωσαν το ίδιο το μπάσκετ σε παγκόσμια κλίμακα, διατηρεί σχέσεις καλή φιλία με μύθους του παγκόσμιου μπάσκετ, όπως τον Μάικ Σιζέφσκι, αν κι ο Κόουτς Κ αποκλείστηκε στην elite 8, μια φάση πριν από το φινάλε!.
Ο Θόδωρος Ροδόπουλος, αφήνει λίγο τα Αστέρια του, την Ακαδημία του στη Θεσσαλονίκη κι όσο ετοίμαζε τις αποσκευές του για το Σαν Αντόνιο όπου θα γίνει το φετινό Final Four του NCAA, μιλάει στο www.allstarbasket.gr για το φετινό τουρνουά, την εξέλιξη του κολεγιακού μπάσκετ, τη συμβολή των σπουδαίων προπονητών, αλλά και για την ανάγκη να πάνε περισσότεροι Έλληνες για να κερδίσουν από όλα όσα προσφέρει η κολεγιακή εμπειρία, τόσο στο μπάσκετ όσο και στη διαμόρφωση χαρακτήρων.
Γιατί άλλαξε το NCAA
«Είναι γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια το στιλ στο κολεγιακό μπάσκετ άλλαξε αισθητά. Κυριότερο ρόλο για αυτό, έπαιξε η μείωση του χρόνου επίθεσης από τα 35 δευτερόλεπτα στα 30. Έπαιξε καταλυτικό ρόλο και βλέπουμε ότι σε αυτό το μικρό διάστημα την επίδρασή του. Γρήγορες επιθέσεις, πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο. Κυρίως, βέβαια, από τις καλές ομάδες του NCAA, αυτές που μπορούν να υποστηρίξουν αυτό το μπάσκετ, έχοντας ποιοτικούς αθλητικούς παίκτες. Οι πιο μεσαίες ομάδες, αντίθετα, πάνε σε πιο αργές επιθέσεις».
-Ποιες ομάδες περιμένετε να δείτε στο Final Four; Ποιοι πιστεύετε ότι θα προκριθούν σε ένα τόσο απρόβλεπτο τουρνουά;
«Η αλήθεια είναι ότι φέτος… μου το χάλασαν το Final Four. Δεν ξέρω εάν θα δούμε πολύ καλές ομάδες στο Σαν Αντόνιο, διότι ειδικά από τη μια πλευρά του ταμπλό, όλα τα Νο1 και Νο2 έχουν αποκλειστεί, και μόνο από την άλλη πλευρά του ταμπλό έμειναν οι καλές ομάδες. Οπότε δεν ξέρουμε τι θα δούμε. Δυστυχώς δεν θα δούμε αγώνες όπως ο τελικός του 1979 μεταξύ Μίτσιγκαν-Ιντιάνα (σ.σ.Μάτζικ Τζόνσον εναντίον Λάρι Μπερντ), ο πιο ωραίος τελικός που έχω δει. Τουλάχιστον το Σαν Αντόνιο είναι ωραία πόλη, πολύ μπασκετική κι όπως ξέρετε το γήπεδο θα είναι αχανές, θα έρθουν πολλές χιλιάδες κόσμου».
[caption id="attachment_1187" align="alignnone" width="300"]
Δύο μυθικές φιγούρες του NCAA και του ΝΒΑ. Μάτζικ Τζόνσον και Λάρι Μπερντ στον τελικό του 1979[/caption]
-Τι είδους μπάσκετ βλέπουμε πλέον στο NCAA; Από προπονητικής πλευράς, έχετε παρατηρήσει τυχόν αλλαγές σε σημαντικό βαθμό;
«Εξαρτάται από τη δυναμικότητα κάθε κολεγίου και από το πόσους καλούς παίκτες έχει. Συναντάμε πιο συχνά από ότι στο ΝΒΑ τα pick’n’roll, γιατί οι περισσότερες ομάδες δεν έχουν πολλούς αξιόλογους παίκτες, οπότε επιλέγουν τη γνωστή σε εμάς συνεργασία των δύο παικτών. Ενώ στο ΝΒΑ δεν το πολυβλέπουμε γιατί έχουν πεντάδες ψηλής ποιότητας και δεν χρειάζεται παρά σε λίγες περιπτώσεις να αναζητήσουν τη συνεργασία των δύο παικτών. Έτσι και οι 5-6 πολύ καλές ομάδες του NCAA τρέχουν, παίζουν στο «τρανζίσιον», κι όπως σας είπα πρεσάρουν πολύ. Στα πιο μικρά κολέγια, βλέπουμε περισσότερο να παίζουν το motion, να παίζουν «χαντ οφ».
Ξέρετε το έχω πει κάμποσες φορές, το μπάσκετ είναι σαν τη μόδα. Όπως στη μόδα υπήρχαν κάποτε οι «μάξι» φούστες, μετά οι «μίντι» και τέλος οι «μίνι», έτσι και στο μπάσκετ επανέρχονται πράγματα που υπήρχαν από παλιά. Ίσως με ελάχιστες μικροδιαφορές στην εκτέλεσή τους. Ξέρετε ότι το «φίγκιουρεϊτ», που το ‘φερα εγώ στην Ελλάδα, παιζόταν στο μπάσκετ από το 1928;
[caption id="attachment_1185" align="alignnone" width="300"]
Από τον περσινό τελικό μεταξύ Νορθ Καρολάινα-Γκονζάγκα[/caption]
-Οι προπονητές κι ειδικά πιο μεγάλης ηλικίας προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα; Υπάρχουν προπονητές όπως ο Τζιμ Μπέιχαϊμ που είναι 43 χρόνια στο Σίρακιους κι ο φίλος σας ο Σιζέφσκι 38 χρόνια στο Ντιουκ.
«Στο μπάσκετ έχει μπει το σκάουτινγκ εδώ και πολλά χρόνια και γίνεται σε επιστημονικό επίπεδο. Όλοι οι προπονητές μελετούν και φυσικά προσαρμόζονται στις ανάγκες κάθε εποχής, στις συνθήκες έτσι όπως είναι διαμορφωμένες. Φυσικά όλοι οι μεγάλοι προπονητές έχουν επηρεάσει όχι μόνο το κολεγιακό, αλλά το μπάσκετ στο σύνολό του.
-Η απουσία πολλών καλών παικτών οφείλεται και στο γεγονός ότι βιάζονται να παίξουν στο ΝΒΑ μετά τον πρώτο τους χρόνο στο κολέγιο;
«Ναι βέβαια, το ένα φέρνει το άλλο. Κι ίσως για αυτό το λόγο και το φετινό πρωτάθλημα δεν έχει πολύ μεγάλα φαβορί, διότι οι ομάδες έχουν λίγους πολύ υψηλής ποιότητας παίκτες. Ξέρετε στην Αμερική οι προπονητές είναι ιδιαίτερα ενοχλημένοι με το «year and go». Κι έχουν φτάσει στο σημείο να μην παίρνουν τους καλύτερους παίκτες από τα highschools διότι ξέρουν ότι σε έναν χρόνο θα τους φύγουν. Προτιμούν έτσι πιο μέτριους παίκτες, με δεδομένο ότι θα τους κρατήσουμε πιο πολλά χρόνια στο κολλέγιο, παρά να πάρουν έναν αστέρα που θα τους φύγει σε έναν χρόνο. Κι ήδη στο NCAA αρχίζει και καλλιεργείται η ιδέα να αυξηθεί ο κανόνας σε δύο υποχρεωτικά χρόνια.
Αυτό δεν παίζει ρόλο μόνο στο μπάσκετ. Θα βγεις με άλλη παιδεία από ένα κολέγιο εάν φοιτήσεις 2, 3, 4 χρόνια και με άλλη ένα μείνεις μόνο μια χρονιά. Στο κολέγια μαθαίνεις την πειθαρχία, το σεβασμό, τους ακούς όλη την ώρα να λένε «Yes sir και Yes sir».
Οι Έλληνες που -δεν- πάνε σε κολέγιο
-Εκτός από πολύ καλούς παίκτες φέτος στο NCAA δεν έχει κι Έλληνες. Ελάχιστοι έμειναν. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο στο Ντέιτον, κι ο Τζίμι Σώτος στο Μπάκνελ, ο γιός του Τζιμ Σώτου που έπαιξε τη δεκαετία του ’70 στον Πανελλήνιο.
[caption id="attachment_1186" align="alignnone" width="300"]
O Τζίμι Σώτος, γιος παλιού παίκτη του Πανελλήνιου έπαιξε φέτος στο Μπάκνελ[/caption]
«Είναι λάθος αυτό, θα ‘πρεπε να ‘χουμε πολλά Ελληνόπουλα σε κολέγια είναι πολύ σημαντικό για τη διαμόρφωσή τους ως παίκτες και ως χαρακτήρες. Δείτε τον Μήτογλου. Δικό μου παιδί είναι ο Ντίνος, γύρισε πιο ώριμος ως παίκτης και ως χαρακτήρας. Κανονικά θα ‘πρεπε να ‘χουμε 30 παιδιά εκεί, θα ήταν αλλιώς ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ αν κάθε χρόνο επέστρεφαν από το NCAA πολλά παιδιά στην Ελλάδα».
-Και γιατί δεν πάνε τα Ελληνόπουλα;
«Γιατί προτιμούν ένα συμβόλαιο, προτιμούν άμεσα να βγάλουν χρήματα, από το να επενδύσουν στο μπάσκετ όπως θα το μάθουν σε κολέγια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, πολύ μεγάλη κι εμπλέκονται κι άλλοι, όχι μόνο τα μικρά παιδιά».
