Ο Ολυμπιακός κέρδισε στον πρώτο τελικό γιατί είχε περίσσευμα μυαλού και ωριμότητας, ενώ έβγαλε μέσα από το οργανωμένο του παιχνίδι πολλούς περισσότερους πρωταγωνιστές από ότι ο Παναθηναϊκός.
Κι εδώ έρχεται να επιβραβευτεί η λογική του σταθερού κορμού Ελλήνων παικτών οι οποίοι ήταν το κλειδί αυτής της νίκης.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο καλύτεροι παίκτες ήταν ο Παπανικολάου κι ο Παπαπέτρου. Ή ότι ο Μάντζαρης ήρθε από τον πάγκο έβαλε 11 πόντους κι ο Ολυμπιακός έπαιξε σχεδόν εννέα λεπτά στην τελευταία περίοδο δίχως τον Βασίλη Σπανούλη!
Σε αυτούς προσθέστε τον Ρόμπερτς και τον Στρέλνιεκς και βάλτε τους απέναντι στους αντίστοιχους πρωταγωνιστές του Παναθηναϊκού: Δύο, ο Τζέιμς με τον Σίνγκλετον, άντε και λίγο τον Θανάση Αντετοκούνμπο, αλλά μόνο στην πίσω πλευρά του γηπέδου αφού βοήθησε με την ενέργειά του στην άμυνα, αλλά επιθετικά δεν μπορούσε να προσφέρει.
Αλλά κι αυτοί ήταν πρωταγωνιστές εκτός πλάνου, εκτός ομαδικής λειτουργίας και κυρίως λόγω των προσωπικών φάσεων που μπορούσαν να κάνουν.
Ο Καλάθης εγκλωβίστηκε δίχως ανοιχτό γήπεδο και συνήθως με ψηλό αντίπαλο μπροστά του, πρέπει να 'ναι ο πρώτος αγώνας που δεν περνάει ούτε μια μπάλα κοντά στη στεφάνη για τον Γκιστ ή άλλον ψηλό, κι από εκεί και πέρα, κανείς!
Ο Ρίβερς μπήκε αλλά με 1/5 σουτ δεν θύμισε τον παίκτη που βλέπει Ολυμπιακό κι αφηνιάζει, ο Γκιστ δεν έδωσε λύσεις, ενώ Λοτζέσκι, Παππάς και Λεκαβίτσιους δεν πρόσφεραν τίποτα!
Ο Ολυμπιακός και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πήραν άριστα σε μια εποχή που δεν τους πίστευε κανείς, αλλά ό,τι ισχύει για τον πρώτο τελικό ισχύει και για τους επόμενους: Το μόνο δεδομένο μιας καλής εμφάνισης είναι το 1-0. Τίποτα περισσότερο.
Στον επόμενο τελικό, την Πέμπτη στο ΣΕΦ, μπορεί να γυρίσει η μπάλα, και οι ιδιαιτερότητες αυτών των τελικών να φανούν από την... ανάποδη, δηλαδή από την άλλη πλευρά! Κι είναι ίδιος λόγος που ο ηττημένος του πρώτου τελικού δεν πρέπει να θεωρεί την ήττα καταστροφή, αφού απομένουν από δύο έως τέσσερις ακόμα αγώνες!
