Η Εβίνα Μάλτση, η κορυφαία Ελληνίδα παίκτρια, με παρουσία στο WNBA και γράφοντας ιστορία στην Εθνική ομάδα μπάσκετ Γυναικών, αποφάσισε να βάλει τέλος στην σπουδαία και μεγάλη της καριέρα με το εθνόσημο.
Η Μάλτση παραχώρησε συνέντευξη στον Επικοινωνία 94FM και την εκπομπή "MVP στους 94", μιλώντας για την σπουδαία της καριέρα και τονίζοντας ότι το γεγονός να σταματήσει μετά από 20 χρόνια από την Εθνική είναι πολύ πιο δύσκολο, από το να πάρει την απόφαση να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Αναλυτικά η συνέντευξη της Εβίνας Μάλτση:
Για την απόσυρσή της από την Εθνική ομάδα
"Πίστευα πως το έχω ξεπεράσει, αλλά τώρα που βρίσκομαι εδώ, με αυτό το τραγούδι να παίζει από πίσω, την προσφώνηση που έκανες και αυτά που λες, μου επαναφέρουν το συναίσθημα του... πόσο δύσκολο είναι να βάζεις τίτλους τέλους. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ σκληρό! Είναι κάτι που αγαπώ πάρα πολύ και πως αποχωρίζεσαι κάτι που αγαπάς πάρα πολύ; Είναι πολύ δύσκολο, αλλά σίγουρα είναι μία απόφαση που την έχω σκεφτεί πάρα πολύ καλά και είμαι σίγουρη για την απόφασή μου. Δεν την πήρα εν βρασμώ, δεν την πήρα απερίσκεπτα, το σκέφτηκα καλά και θεώρησα ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να κλείσει το δικό μου κεφάλαιο και να ξεκινήσει ο καινούριος κύκλος της εθνικής ομάδας".
Για το ρεκόρ συμμετοχών με την γαλανόλευκη φανέλα
"Πάντα είχα πρότυπα μεγάλους αθλητές και παρακολουθούσα την πορεία τους και πάνω σε αυτών τα βήματα ήθελα να πατήσω. Είμαι τρομερά ευγνώμων για όλα αυτά που έζησα. Είναι τεράστιο και το λέω σαν τρίτος, παρακολουθώντας κάποιον άλλον αθλητή που έχει κάνει κάτι παρόμοιο στο παγκόσμιο στερέωμα, στο ευρωπαϊκό στερέωμα, τους δικούς μας έλληνες αθλητές που αγωνίστηκαν με την εθνική ομάδα. Ευχαριστώ τον Θεό για αυτό που μου χάρισε, για αυτό το ταξίδι, την εθνική ομάδα".
Για το ματς που θα ξαναέπαιζε
"Θα ήθελα να είχα ένα μετάλλιο με την εθνική ομάδα, όσο τίποτα άλλο.. θα ήταν τα πάντα για μένα. Το παιχνίδι με το Βέλγιο το 2017 είναι το ματς που θα ήθελα να ξαναπαίξω με την ελπίδα πως θα το κέρδιζαμε. Μπορεί βέβαια να μην καταφέρναμε ποτέ, γιατί το Βέλγιο ήταν πολύ καλύτερη ομάδα από εμάς, αλλά όταν φτάνεις εκεί καμιά φορά θέλεις να το ξαναπαίξεις για να διορθώσεις κάποια πράγματα".
Για το ξεκίνημα της και την επίδραση του 1987
"Ήμουνα στο χωριό μου, παίζαμε στις αυλές, το θυμάμαι χαρακτηριστικά, είχαν στηθεί παντού τηλεοράσεις τότε ασπρόμαυρες, όλα τα καφενεία του χωριού παίζανε τους αγώνες της εθνικής, που προχωρούσε, προχωρούσε και σταδιακά ανοίγανε οι τηλεοράσεις για μπάσκετ. Δεν ήταν ότι από την αρχή ο κόσμος έβλεπε το μπάσκετ, όπως το βλέπει τώρα και κάποια στιγμή εκεί που παίζουμε με τα παιδιά στις αλάνες και στις γειτονιές, ξεσηκώθηκε όλο το χωριό στην πλατεία και άρχισε να πανηγυρίζει, ακούγοντας τον εθνικό ύμνο και αυτό ήταν κάτι που μου έμεινε".
Για την Άννυ Κωνσταντινίδου
"Την Άννυ Κωνσταντινίδου δεν την πρόλαβα, επειδή όμως είμαι ένα παιδί που σέβομαι την ιστορία, φρόντισα να δω τι υπήρχε σε υλικό, να μάθω, να διαβάσω, τρέφω απεριόριστο σεβασμό και θαυμασμό απέναντί της και γενικά είμαι έτσι με τους μεγάλους αθλητές, αλλά δεν την πρόλαβα για να έχω παραστάσεις της live".
Για τη συμμετοχή της στο WNBA
"Καταρχήν το WNBA αποτέλεσε όνειρό μου μετά το 2003, που θεωρητικά είχα καθιερωθεί στην εθνική ομάδα, δηλαδή είχα πετύχει έναν από τους στόχους μου, ετοιμαζόμουν να φύγω στο εξωτερικό, για να ανοίξω τα φτερά μου πάντα με στόχο το WNBA, ήθελα να δω πόσο ψηλά μπορώ να φτάσω, αν μπορώ να αγγίξω τον μαγικό κόσμο και κάπως έτσι το είχα στο μυαλό μου. Υπήρξα πάρα πολύ τυχερή, η δουλειά μου επιβραβεύτηκε, είναι όντως ένας μαγικός κόσμος, είναι ακριβώς όπως το βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση, είναι ένα απίστευτό σόου πολύ οργανωμένο. Πραγματικά το έζησα σαν κάτι το εξωπραγματικό".
Για τη φράση της ότι βιώνει την απόσυρση από την εθνική ως «μικρό θάνατο»
"Δεν ξέρω αν αγγίζει τα όρια της υπερβολής ή πως ακούγεται σε κάποιον, σίγουρα κι εγώ αν διάβαζα ή άκουγα να το λέει κάποιος, θα έλεγα «τι λέει;», αλλά εγώ έτσι το βιώνω, είναι πολύ δύσκολο, πολύ επίπονο. Δεν ξέρω, πως χωρίζεις από κάποιον που αγαπάς πάρα πολύ και δεν θέλεις να τον χάσεις; Κάπως έτσι...".
Για την επόμενη μέρα
"Όπως έχω δηλώσει δημόσια, αλλά και σε συζητήσεις με την ομοσπονδία θα είμαι πάντα δίπλα στην ομάδα, με όποιο τρόπο κριθεί αυτό αναγκαίο, είτε χρειαστεί, είτε όχι, θα είμαι πάντα δίπλα σ’ αυτή την ομάδα. Μπορείς να είσαι δίπλα σε μια ομάδα, ποστάροντας ένα ποστ στήριξης κάθε φορά, στη νίκη, αλλά και στην ήττα, που δεν το κάνουν πολλοί, κρατώντας επαφή με τις παίκτριες, που εγώ το κάνω και είμαι πάντα εκεί σε περίπτωση που θέλουν κάποια συμβουλή ή οτιδήποτε και φυσικά κατ’ επέκταση με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, είμαι και θα είμαι πάντα στη διάθεση αυτής της ομάδας".
Για το πότε θα σταματήσει το μπάσκετ
"Για μένα ήταν το πιο δύσκολο κεφάλαιο να σταματήσω να παίζω για την εθνική παρά να σταματήσω να παίζω μπάσκετ. Δεν ξέρω πως σας ακούγεται αυτό, αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια. Εννοείται πως θα συνεχίζω να παίζω μπάσκετ. Το αγαπάω, το λατρεύω, δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό, τώρα να μου πεις πάμε να παίξουμε, θα πάμε να παίξουμε, αλλά το κίνητρο δεν είναι ίδιο. Το να παίζεις για την εθνική είναι η απόλυτη τιμή, η περηφάνεια σου, παίζεις για ένα ιδανικό που είναι πάνω από το εγώ σου, πάνω από εσένα".
Για το πώς την αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι
"Το 2017 ήταν πολύ έντονο αυτό και ήταν αστείο, γιατί εγώ δεν ήθελα να μου λένε αυτό το πράγμα. Καταρχήν και είναι μεγάλη επιτυχία αυτό για κάθε αθλητή, με αντιμετώπιζαν με μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό και είναι πολύ όμορφο αυτό το συναίσθημα να το λαμβάνεις από τους αντιπάλους σου. Από εκεί και πέρα προσπαθούσαν αν βρούνε τρόπους να με σταματήσουν επικεντρωμένοι σε μένα στα μεταξύ μας παιχνίδια".
Για την συνέχεια της ζωής μετά την Εθνική
"Το μόνο σίγουρο που μπορώ να σου πω, είναι ότι δεν θα είναι ίδια χωρίς την Εθνική ομάδα! Με τον τρόπο που εγώ βίωσα όλο αυτό το ταξίδι, θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμία συγκίνηση που μπορείς να εισπράξεις μέσα από τον αθλήτισμό, που να συγκρίνεται μ' αυτή που σου δίνει το άκουσμα του εθνικού σου ύμνου! Πραγματικά καμία!".
