Απολύτως φυσιολογικό να σκέφτεσαι, να "μετράς", να βάζεις στο "ζύγι" όσα βλέπεις, κι όσα πιστεύεις για την Εθνική και τις άλλες ομάδες που αποτελούν "βαριά χαρτιά" στη διοργάνωση.
Το που θα φτάσει, που θα καταλήξει, εάν θα φέρει μετάλλιο στις αποσκευές της επιστρέφοντας από το Πεκίνο μετά τις 15 Σεπτεμβρίου, εξαρτάται από πάρα πολλές παραμέτρους.
Κυρίως, φυσικά από το χιαστί της 11ης Σεπτεμβρίου στη φάση των "8", αλλά είναι πολλοί οι παράγοντες που βγάζουν το αποτέλεσμα της εξίσωσης.
Το καλό νέο με αυτή την Εθνική, όπως την είδαμε και στην επίσημη πρεμιέρα στην Ναντζίνγκ, είναι πως είναι πολύ σοβαρή, είναι πολύ προσηλωμένη στο στόχο της.
Σήμερα ο στόχος ήταν το Μαυροβούνιο. Ήταν το συγκεκριμένο πλάνο, ήταν η ενέργεια που ήλθε από την άμυνα και αρκούσε για να έχουμε σε 20 λεπτά διαφορά 26 πόντων.
Πολύ καλό αποτέλεσμα. Ναι, είμαστε καλύτεροι από το Μαυροβούνιο, το γνωρίζουμε και το γνωρίζανε κι εκείνοι, αλλά 26 πόντοι ημίχρονο είναι δείγμα. Πόσο μάλλον σε πρεμιέρα όπου θέλεις το χρόνο σου για να βρεις πατήματα και να "λυθείς".
Το καλύτερο νέο, όμως, με αυτή την Εθνική, είναι πως χαίρεσαι να τη βλέπεις.
Χαίρεσαι να βλέπεις τα παιδιά να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στο παρκέ, αλλά χαίρεσαι -ακόμα περισσότερο- να βλέπεις και κάποια άλλα πράγματα.
-Το μυαλό τους σε κάθε φάση και πώς τη διαχειρίζονται.
-Το πάθος τους στην άμυνα. Γιατί η άμυνα είναι πρώτα από όλα διάθεση.
-Το γεγονός ότι "φωνάζουν" πως παίζουν για το σύνολο!
Είδαμε τον αρχηγό Γιάννη Μπουρούση στα 36 του, να βουτάει για μπάλα.
Είδαμε και τον MVP του ΝΒΑ, Γιάννη Αντετοκούνμπο να βουτάει. Παρά τη μεγάλη διαφορά στο σκορ.
Είδαμε όλα τα παιδιά, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο να είναι ευχαριστημένοι με αυτό που κάνουν, για όσο το κάνουν στο παρκέ.
Και κυρίως τους είδαμε ενωμένους. Ο ένας να στηρίζει, να συγχαίρει, να συμβουλεύει, να ηρεμεί τον άλλον.
Ο Μπουρούσης το 'χει πει αρκετές φορές, όσο κομψά κι αν μπορεί, ότι αυτή η Εθνική έχει πάθει κι έχει μάθει. Από συμπεριφορές, εκτός κι εντός γηπέδου, από σχέσεις, από, από, από...
Αυτή τη φορά είναι όλοι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν εξωγενείς παράγοντες να παίξουν μπάσκετ στο παρκέ. Το βλέπουμε στην πράξη, το ακούμε συνεχώς και στις δηλώσεις τους κι ειδικά των πιο έμπειρων. Εκείνων που βρίσκονταν στην Εθνική στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της άνυδρης δεκαετίας, από το τελευταίο μετάλλιο, (2009) κι ενδεχομένως σκέφονται ότι τώρα είναι η ώρα!
Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που χαίρεσαι να τη βλέπεις αυτή την Εθνική. Για τον χαρακτήρα της, που ήταν τόσο ορατός από τα φιλικά κι όλας.
Γιατί όλοι παίζουν για την ομάδα, για τη φανέλα, για το μπασκετικό ελληνικό κοινό που τόσο ποθεί μια διάκριση έπειτα από πολλά χρόνια.
Αναγνωρίζουν ότι ο Γιάννης είναι ο ηγέτης, όπως είπε ο Γιώργος Πρίντεζης μετά το ματς της πρεμιέρας με το Μαυροβούνιο, όπως κι ο Γιάννης αναγνωρίζει ότι έχει πλάι του 11 παικταράδες.
Για την ακρίβεια 11 -και με αυτόν 12- που θα κάνουν ό,τι ζητάει η Εθνική, κάθε στιγμή από αυτούς.
Γιατί όπως έλεγε το μεσημέρι στην ΕΡΤ ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αυτό είναι που μετράει περισσότερο και κάνει τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο, περισσότερο ίσως κι από την ικανότητα!
