Το μάθαμε πια το νέο σύστημα των 30 αγωνιστικών της Euroleague. Δύο χρόνια ήταν αρκετά για να μας διδάξουν τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε όσα συμβαίνουν στα παρκέ της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Κι ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ με τον Ολυμπιακό, γνωρίζουν πια, ακόμα καλύτερα τη διαδικασία.
Ασφαλώς και το κοινό "διψάει", ειδικά στις πρώτες αγωνιστικές να δει την ανανεωμένη ομάδα του, να δει ποιοι νέοι παίκτες θα κάνουν τη διαφορά, πως θα "κολλήσουν" παλιοί και νέοι.
Δεν υπάρχει όμως χώρος και χρόνος για ακραίες διαπιστώσεις. Ούτε υπερομάδες έγιναν ξαφνικά, επειδη κάποιο βράδυ έριξαν μια "εικοσάρα", ούτε είναι για πέταμα επειδή κάποιο άλλο βράδυ ήταν το θύμα της "εικοσάρας".
Εάν καθήσετε να το μελετήσετε, -που το κάναμε εμείς για εσάς- δεν υπάρχουν πολλές Πρωταθλήτριες Ευρώπης τα 20 τελευταία χρόνια που στη διαδρομή για τον τίτλο δεν είχαν έστω μια βραδιά από αυτές που κάποτε αποκαλούσαμε "καταστροφική".
Πόσο μάλλον πια, σε γεμάτες σεζόν με το πρόγραμμα κάποιες εβδομάδες να είναι... ανελέητο! Όπως αυτή που πέρασε, την πρώτη "διαβολοεβδομάδα" της χρονιάς.
Ναι είναι κουραστικό, είναι το προπονητικό -συνήθως- κλισέ, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι είναι η μόνη αλήθεια: Κάθε ματς που περνάει, το αφήνεις πίσω και κοιτάς μόνο το επόμενο. Εάν δεν το κάνεις, χάθηκες γιατί θα βλέπεις το δέντρο και θα χάσεις το δάσος μέσα στην ομάδα.
Οι ομάδες ακόμα δουλεύονται, ακόμα φτιάχνονται, οι ρόλοι σιγά-σιγά κατανέμονται ανάλογα με τις ευκαιρίες που θα αρπάξει ο κάθε παίκτης μέσα από τα πρώτα επίσημα παιχνίδια της χρονιάς.
Κι όπως όλοι ξέρουμε, δεν έχει σημασία τι θα κάνεις τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο. Ο σκοπός είναι να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα θετικά αποελέσματα μέχρι τον Μάρτιο που όλοι προσπαθούν να φορμαριστούν για τα ματς που είναι "τελικοί".
Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε τις δύο ελληνικές ομάδες και τη Euroleague δίχως υπερβολές είτε νικούν, είτε χάνουν.
