Αναλυτικά:
"2 Μαΐου 2024… Σου τραγουδάνε, έρχεται η τούρτα. Είσαι παρούσα στην στιγμή, γιατί έχεις μάθει να είσαι παρούσα σε κάθε στιγμή. Σε λίγες μέρες το τραγούδι θα ακούγεται πιο μακρινό, τα πρόσωπα θα είναι πιο θολά και οι αισθήσεις θα παραληρούν από την νάρκωση – είναι τόσο κοντά που μπορείς να το μετράς και σε ώρες πια, αλλά δεν έχει σημασία. Θέλεις να ζήσεις τη στιγμή, γιατί έχεις μάθει να ζεις κάθε στιγμή.
8 Μαΐου 2024… Κανείς δε σου τραγουδάει σήμερα. Ή και να σου τραγουδάει δεν μπορείς να τον ακούσεις. Γύρω σου το νοσοκομείο. Οι τοίχοι. Νάρκωση. Ανάνηψη, στεγνό το στόμα, πρέπει ίσα-ίσα να ακουμπάς το νερό στα χείλη σου, και το φαγητό είναι χάλια. Κι αν για το φαγητό υπάρχει εναλλακτική επιλογή στο… delivery, για τα συναισθήματα που ελλοχεύουν να σε κατακλύσουν μόλις μυριστούν την παραμικρή απώλεια αυτοπεποίθησης δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις: Ανασφάλεια, αβεβαιότητα και πόνος.
Ακόμα κι αν έχεις περπατήσει ξανά αυτό τον δρόμο, δεν υπάρχει κάτι οικείο σε αυτόν. Το ίδιο κοφτερές οι πέτρες μέχρι να φτάσεις στην άλλη πλευρά, εξίσου αφιλόξενο το περιβάλλον στη διάρκειά του. Ο πόνος της αποθεραπείας, της απογοήτευσης, της αποκατάστασης, ακόμα και ο πόνος της επιστροφής. Ο καθημερινός πόνος που στην καλύτερη των περιπτώσεων σε αγκαλιάζει μόλις ξυπνάς. Στη χειρότερη, σε κρατάει αγκαζέ όλο το βράδυ…
Ανοίγεις λίγο τα μάτια, βλέπεις τριγύρω φιγούρες έτοιμες να σε κακομάθουν. Δεν μπορείς να τα κρατήσεις αρκετή ώρα ανοικτά ώστε να τους παρηγορήσεις. Γνώριμοι άνθρωποι, δικοί σου, στηρίγματα για τη διαδρομή. Την ξέρεις, λες. Θα κρατήσεις ημερολόγιο. Θα πας βήμα-βήμα. Θα ακούσεις ό,τι σου πει ο γιατρός. Ό,τι θέλει ο φυσικοθεραπευτής.
Οι ευχές για ταχεία ανάρρωση καταφθάνουν ανά εκατοντάδες, αλλά μοιάζουν σαν περαστικοί στο δρόμο που σου ζητάνε οδηγίες, ενώ είσαι σε ξένη χώρα ˙ θες να βοηθήσεις, αλλά δεν μπορείς. Τις εκτιμάς, αλλά δε φτάνουν.
Θα τα πνίξεις τα δάκρυα, ή έστω θα τα σκουπίσεις τα δάκρυα, γιατί δεν το ξέρεις, αλλά ταυτόχρονα το ξέρεις κιόλας: Θα περάσει! Μετράς τις ώρες, τις μέρες, τις θεραπείες, τις μοίρες, μετράς τα χρόνια που είσαι στα γήπεδα. 29! Πότε πέρασαν έτσι τα χρόνια;
***
Το 1996 η Αγγελική Νικολοπούλου είναι πέντε ετών. Ο μπαμπάς της παίζει μπάσκετ στον Πρωτέα Νέου Κόσμου (επίσης γνωστός και ως Πρωτέας Αθηνών), η μαμά της παίζει μπάσκετ στον Πρωτέα Νέου Κόσμου. Ομάδες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, αναμνήσεις που σβήστηκαν στο πέρασμα του χρόνου, ανοικτά γήπεδα που μαράζωσαν στο πέρασμα του χρόνου. Τότε, όμως, έσφυζαν από ζωή.
Αν έπαιζες μπάσκετ, έπρεπε να είναι σε ανοικτό γήπεδο. Αν το αγαπούσες, ήσουν εκεί από το πρωί ως το βράδυ. Και για να επιβιώσεις, έπρεπε να είσαι καλός. Για να βρεις χώρο στο "μονό" των αγοριών, έπρεπε να είσαι πολύ καλός. Α, και να μην χαμπαριάζεις ιδιαίτερα, γιατί οι κανόνες ήταν λίγο διαφορετικοί τότε. Κανείς δε θα σπαταλούσε το «μονό» για να παίζει ένα κορίτσι.
"Αυτή η αίσθηση της επιβεβαίωσης, του ότι «είμαι εδώ για να σε κερδίσω», ήταν πολύ όμορφη. Μου έδινε ζωντάνια. Από τότε έτσι συνεχίζω και τώρα. Θέλω να δείχνω την αξία μου και να κερδίζω μέσα στο γήπεδο. Όχι επειδή μου δίνονται πράγματα, αλλά θέλω να τα κερδίζω".
Η Αγγελική είχε βρει τον προσανατολισμό της από την ηλικία των πέντε ετών. Στα 12 έπαιζε, πλέον, σε γυναικεία ομάδα, φυσιολογική απόρροια της διαδρομής της από μικρό παιδί.
"Δεν ήμουν και πολύ ήσυχη. Έχω μεγαλώσει σε μία μπασκετική οικογένεια και η μαμά και ο μπαμπάς έπαιζαν μπάσκετ, μάλλον είχα από μικρή αυτό το… μικρόβιο. Πού με έχανες, πού με έβρισκες, ήμουν σε ένα γήπεδο. Έπαιζα με αγοράκια, με κοριτσάκια, με άλλα παιδιά, με μεγαλύτερους σε ηλικία. Ό,τι έβρισκα. Απλά, ήθελα να έχω μία μπάλα στα χέρια μου". Με μια μπάλα στα χέρια, λέει ένας άγραφος νόμος, δε γεννιούνται απλά οι καλοί παίκτες. Γεννιούνται τα σπουδαία πλέι μέικερ.
Ο Πρωτέας Αθηνών γίνεται Παγκράτι, η Αγγελική Νικολοπούλου έχει κάνει ντεμπούτο σε εθνικές κατηγορίες, και είναι κανονικό στέλεχος της ομάδας της, χωρίς καν να έχει τελειώσει ακόμα το γυμνάσιο. Ακούγονται λεφτά, μεταγραφές, πριμ μεταγραφών, και φυσικά η Εθνική ομάδα. Με το εθνόσημο από τα 14, σχεδόν μια ολόκληρη ζωή, μια παράλληλη ζωή, μια παράλληλη καριέρα.
Ο Πρωτέας Βούλας θα είναι η επόμενη ομάδα της καριέρας της, ο Ολυμπιακός θα έρθει το 2017 με μια ανακοίνωση τότε ογδόντα λέξεων, ανυποψίαστη και η ανακοίνωση για τη σχέση ζωής που θα αναπτυσσόταν, αλλά στο μεταξύ υπήρξε ο τραυματισμός.
Και την πρώτη φορά, όσο αισιόδοξος κι αν είσαι, δεν ξέρεις ότι θα πάνε όλα καλά. Την πρώτη φορά είσαι 23 ετών. Δεν ξέρεις τι είναι σοβαρός τραυματισμός, πόνος, χειρουργείο, λευκοί τοίχοι, νάρκωση και η ανυπόφορη ξηρότητα στα χείλη. Δεν ξέρεις τι γεύση έχει το φαγητό στο νοσοκομείο, ούτε καν σουβλάκια θα σκεφτείς να παραγγείλεις στο δωμάτιο.
Οι άνθρωποι είναι κοντά, η ομάδα σου είναι κοντά, αλλά πρέπει εκείνη τη διαδρομή με τις κοφτερές πέτρες να την κάνεις ξυπόλητος. Με δεμένα τα μάτια. Κάθε βήμα κάτι άγνωστο και εκεί μαθαίνεις ότι πρέπει να εμπιστεύεσαι. Δεν έχεις επιλογή.
Επιστρέφει εφτά μήνες μετά. Επιστρέφει και στην Εθνική oμάδα γυναικών με την οποία έχει κάνει ντεμπούτο το 2013, όταν ήταν 22 ετών. Επιστρέφει, κατανοώντας τι σημαίνει να είσαι αθλητής. Δεν είναι δέκα θα πέσεις, έντεκα θα σηκωθείς. Είναι να έχεις την υπομονή να σηκωθείς, με τις δικές σου δυνάμεις για να μην πέσεις ξανά. "Ειδικά στον πρώτο σου μεγάλο τραυματισμό, δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί, πώς θα επιδράσει πάνω σου, πώς θα γυρίσεις στο μπάσκετ – καλύτερος ή χειρότερος, απομονώνεσαι. Δεν είναι εύκολα".
Γύρισε για να παίξει στο EuroBasket του 2015, να ζήσει την απόλυτη αποθέωση του 2017 στην Τσεχία, να χορέψει στο κέντρο, να μάθει να μην βάζει ταβάνι στα όνειρά της, όπως η ίδια θα πει, όταν πια οι προβολείς από το ευρωμπάσκετ, στο οποίο η Εθνική ομάδα πήρε την τέταρτη θέση θα έχουν σβήσει και – άγνωστο ακόμα τότε στις παίκτριες – δεν θα φώτιζαν ποτέ ξανά το ίδιο δυνατά.
"Στον αθλητισμό η λέξη ταβάνι δεν υπάρχει. Για μένα κάθε αθλητής μπορεί να κάνει όσα όνειρα θέλει και αν μπορεί να ξεπερνάει τον εαυτό του ακόμα και καθημερινά. Για μένα αυτό είναι αθλητισμός".
***
5 Μαΐου 2025… Ένα χρόνο μετά, η θεωρία γίνεται πράξη. Κάθε μέρα να ξεπερνάς τον εαυτό σου. "Το χώνεψα το πρώτο βράδυ και από εκεί και πέρα σηκώνεις μανίκια και πιάνεις δουλειά". Η δουλειά δεν ήταν εύκολη και δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ο πόνος καθημερινός, αλλά οι ώρες, οι μέρες, οι θεραπείες, έφεραν την μεγάλη επιστροφή. Η Αγγελική Νικολοπούλου μαθαίνει την κλήση στην Εθνική ομάδα σχεδόν ένα χρόνο μετά το χειρουργείο για την αποκατάσταση του σοβαρού τραυματισμού της στο γόνατο.
Οι τοίχοι βάφονται για λίγο γαλανόλευκοι. Και όχι! Τώρα τα πρόσωπα δεν είναι θολά, το τραγούδι δεν είναι μακρινό, ούτε η νάρκωση δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Το δωμάτιο 203 έχει μια ιστορία να πει…".
