"Στις 7 Σεπτεμβρίου 2013, το λεωφορείο της ομάδας μας ταξίδευε σε έναν δρόμο διπλής κατεύθυνσης, για ένα φιλικό στην πόλη Σοπρόν. Ξαφνικά, συγκρούστηκε πάνω μας ένα αυτοκίνητο από την αντίθετη λωρίδα. Από έναν οδηγό για τον οποίο στη συνέχεια είπαν ότι ήταν μεθυσμένος…"
Έτσι περιγράφει στον πρόλογο η Σαμάνθα ΜακΚέι όσα έζησε στην Ουγγαρία, ως μέλος της ομάδας Ούνι Γκιόρ.
Πλέον μέλος του παναθηναϊκού, έπειτα από μια διετία στον Αθηναϊκό, η αμερικανή αθλήτρια γράφει στο Athletestories.gr την ιστορία που τη σημάδεψε:
"Θυμάμαι καλά όλο το περιστατικό, γιατί δεν ήμουν αναίσθητη σε κανένα σημείο του και μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου κάθε δευτερόλεπτο του δυστυχήματος.
Η Νατάσα Κοβάτσεβιτς καθόταν ακριβώς μπροστά μου, στη δεξιά θέση.
Εγώ ήμουν μισοκοιμισμένη όταν το αυτοκίνητο μάς χτύπησε και πετάχτηκα, πιστεύοντας αρχικά ότι απλώς έσκασε ένα λάστιχο του λεωφορείου. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα.
Το επόμενο που θυμάμαι είναι το πούλμαν να αναποδογυρίζει και οι σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό μου ήταν τρελές. Αυτό μάλλον ήταν φυσιολογικό, όταν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.
Ένα κομμάτι γυαλί από το παράθυρο βρέθηκε στο μάτι μου. Έβαλα τα χέρια στο κεφάλι μου, πετάχτηκα έξω από το παράθυρο και βρέθηκα ξαπλωμένη σε ένα χαντάκι, όσο το λεωφορείο συνέχιζε να αναποδογυρίζει…
Βλέπεις συχνά πολλά πράγματα και καταστάσεις οι οποίες δεν εξηγούνται. Ή δεν χρειάζεται και δεν μπορείς να τις εξηγήσεις. Αλλά πρέπει να πω ότι πολλά πήγαν καλά για μένα, ώστε να μείνω ασφαλής.
Δεν είχα σπάσει εγώ το τζάμι του παραθύρου. Δεν προσγειώθηκα σε στάση που θα προκαλούσε σπάσιμο στον αυχένα μου και, στη συνέχεια, δεν έκανα κάτι ανόητο, όπως να κουνηθώ. Κάτι που θα χειροτέρευε την κατάστασή μου.
Είχα εξαρχής την κατάλληλη υποστήριξη και κάποιος από ψηλά, δεν ξέρω ακριβώς ποιος, με πρόσεξε. Επειδή, προφανώς, δεν είχα κανέναν έλεγχο σε ό,τι έγινε.
Είχα τρία κατάγματα στους αυχενικούς σπόνδυλους C3, C4 και C7, μερικά σπασμένα πλευρά, ένα σπασμένο πόδι και πολλά εγκαύματα σε όλο το κορμί μου…
Προσπάθησα να σηκωθώ αμέσως, διότι μία συμπαίκτριά μου αιμορραγούσε στο κεφάλι και αφού είδε το αίμα πανικοβλήθηκε.
Πρόσεξα το πόδι της και το εξωτερικό του αστραγάλου είχε σχεδόν εξαφανιστεί…
Η σκέψη μου ήταν να καλύψω τον αστράγαλό της προτού δει το αίμα και εκεί.
Επιχείρησα να περπατήσω προς εκείνη, όμως προσπαθώντας να σηκωθώ αισθανόμουν ένα τρέμουλο από την κορυφή ως τα νύχια και προς το πίσω μέρος του σώματός μου. Καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά, όμως δεν ήξερα τι. Μπορούσα να δω τα πάντα, μπορούσα να κουνήσω όλα τα μέρη του κορμιού μου, αλλά δεν ήξερα τι μου έχει συμβεί.
Πονούσα αλλά δεν ήμουν σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να διαπιστώσω τι με πονούσε.
Όσο χαμήλωνα και πάλι το σώμα μου και καθόμουν στο έδαφος, το τρέμουλο υποχωρούσε και άρχισα να σέρνομαι προς τη συμπαίκτριά μου, προκειμένου να βρω μία μπλούζα να καλύψω το πόδι της.
Κάποιος, όχι μέλος της ομάδας, υποθέτω ένας πολίτης που βρέθηκε στον τόπο του δυστυχήματος, με σταμάτησε και με ρώτησε αν τραυματίστηκα ή αν πονάω.
Μου ζήτησε να μην κινούμαι, με τοποθέτησε με ήρεμο τρόπο πίσω στο χαντάκι και από εκείνο το σημείο δεν κινήθηκα για ώρα"...
Διαβάστε τη συνέχεια της αφήγησης από τη Σαμάνθα ΜακΚέι στο athletestories.gr
