Συγκεκριμένα ο Ζιάγκος, που πήγε φέτος στην Ιαπωνία, μίλησε με τον Γιάννη Σταυρουλάκη στην εκπομπή, "Μπασκετικοί Μετανάστες".
Αναλυτικά είπε:
Για το πώς βρέθηκε στην Ιαπωνία:
«Υπήρξε απ’ τον άνθρωπο που με εκπροσωπεί μία πρόταση-πρόσκληση από μια ομάδα που είχε βγάλει πρώτη εκδήλωση ενδιαφέροντος. Με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε μια τέτοια περίπτωση, ενημερώθηκα για τους όρους και τις προϋποθέσεις αυτής της συνεργασίας, δόθηκε το βιογραφικό μου και εκδήλωσαν ενδιαφέρον οι άνθρωποι να γίνει επαφή. Έγινε μια τρομερά ενδιαφέρουσα τηλεδιάσκεψη, τύπου συνέντευξης.
Ήταν μια περίπτωση πρωτόγνωρη για ‘μένα, γιατί ξέφευγε απ’ τα στενά όρια μιας τηλεφωνικής επαφής δύο μπασκετικών ημερών.
Η συνέντευξη περιελάβανε ερωτήσεις του τύπου “τι ρόλο παίζει η οικογένεια στη ζωή σου”, “τι λάθος έχεις κάνει στο παρελθόν για το οποίο έχεις μετανιώσει”. Ήταν πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό και είναι ενδεικτικό της κουλτούρας τους».
Για την κουλτούρα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων στην Ιαπωνία:
«Για έναν μέσο δυτικό άνθρωπο, όπως είμαι εγώ στην περίπτωση αυτή, το να μπεις στη διαδικασία της καθημερινής συναναστροφής με το μέσο Ιάπωνα είναι απίστευτο. Τις πρώτες μέρες ένιωθα ότι μπήκα σε ένα διαστημόπλοιο και ξαφνικά οδηγήθηκα σε έναν άλλον πλανήτη.
Οι διαφορές ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς, της Ιαπωνίας και του μέσου δυτικού πολιτισμού, είναι χαοτικές και έχουν να κάνουν με το υπόβαθρο. Η ανθρώπινη επαφή στην απλή καθημερινότητα κατά βάση χαρακτηρίζεται απ’ τον αμοιβαία σεβασμό. Είναι κάτι αυθύπαρκτο, δεν το απαιτείς, δεν το εκμαιεύεις, δεν το προκαλείς, γιατί έτσι έχουν μεγαλώσει.
Για παράδειγμα, όταν πας στο σούπερ-μάρκετ, ο τρόπος που θα σου συμπεριφερθεί η ταμίας σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι κάτι ιδιαίτερο για εκείνη, γιατί έτσι είναι η κουλτούρα τους και η συμπεριφορά τους. Υπάρχει τρομερή προθυμία στις συνεργασίες. Αν κάποιος καταλάβει ότι χρειάζεσαι βοήθεια για οποιονδήποτε λόγο, θα «σκιστεί» να σε εξυπηρετήσει.
Αν ρωτήσεις κάπου πώς θα πας στο τάδε μέρος, δε θα σε κατευθύνει μόνο με προφορικές οδηγίες, θα έρθει και μαζί σου, θα βγει από το πρόγραμμά του και θα σε ακολουθήσει μέχρι να φτάσεις εκεί που θες να πας. Για εκείνους είναι απλά πράγματα, αλλά για τη δική μας κουλτούρα είναι πρωτόγνωρα».
Για την τρομερή οργάνωση στα πάρκινγκ στην Ιαπωνία:
«Αρχικά, δεν υπάρχει αυτοκίνητο παρκαρισμένο στο δρόμο, γιατί ο δρόμος υπάρχει γι’ αυτό που έχει δημιουργηθεί δηλαδή να κινούνται τα οχήματα. Δεν υπάρχει καν η λογική του να σταματήσεις με alarm για να πάρεις έναν καφέ ή κάτι απ’ το περίπτερο και γι’ αυτόν το λόγο υπάρχουν παντού δημόσια πάρκινγκ ή τα καταστήματα έχουν μεγάλα πάρκινγκ.
Σ’ αυτά τα πάρκινγκ, είναι όλα τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα με την όπισθεν. Όταν ρώτησα γιατί συμβαίνει αυτό, μου είπαν ότι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, αν χρειαστεί να φύγουν όλοι ταυτόχρονα, συμβαίνει αυτό για να μη δημιουργηθεί χάος και να μπορούν να φύγουν ο ένας μετά τον άλλον.
Μια φορά, είχαμε πάει με έναν συνεργάτη να φάμε και στο πάρκινγκ του εστιατορίου διαπιστώσαμε ότι στη μία σειρά ήταν πράγματι παρκαρισμένα με την όπισθεν, αλλά στην άλλη όχι.
Όταν ρώτησα σχετικά με αυτό, η απάντησή τους ήταν ότι επειδή αυτή η σειρά συνορεύει με τα γειτνιάζοντα σπίτια και βλέπεις τα μπαλκόνια τους, είναι ασέβεια να παρκάρεις με την όπισθεν, γιατί είναι σαν να τους γυρίζεις την πλάτη σου!».
Για το αν ο κόσμος στο Ναγκασάκι συζητάει για το παρελθόν της πόλης:
«Η ομάδα μας έχει την εξής ιδιαιτερότητα. Σε ένα σύνολο 30-35 ανθρώπων που εργαζόμαστε στη ομάδα, συμπεριλαμβανομένου staff, παικτών, συνεργατών, back office, μόλις 1-2 είναι απ’ το Ναγκασάκι, οπότε δεν έχουμε ιδιαίτερη συζήτηση γύρω απ’ τα θέματα που αφορούν στην πόλη.
Όμως, υπάρχουν 2-3 σημεία στην πόλη, τα οποία είναι πολύ καλά διατηρημένα και τα «αγκαλιάζουν» με πολύ μεγάλο σεβασμό οι ντόπιοι κάτοικοι. Αυτά είναι η πλατεία Ειρήνης και το μουσείο ατομικής βόμβας, τα οποία έχουν μεγάλη επισκεψιμότητα και κρατούν τις μνήμες «ζωντανές» για να γνωρίζουν οι νέες γενιές την ιστορία τους.
Η πόλη αμέσως μετά τον βομβαρδισμό της εξαϋλώθηκε και ήταν τεράστια η γενική ανοικοδόμηση. Η πόλη είναι τελείως καινούργια, τίποτα δε θυμίζει μία απ’ τις πιο μαύρες «σελίδες» της ανθρωπότητας, τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν την 9η Αυγούστου ως ημέρα επετείου, είναι αργία για την πόλη, γίνονται διάφορα events γύρω απ’ το γεγονός και τα λοιπά».
Για το τι σημαίνει ο αθλητισμός και το μπάσκετ για την πόλη:
«Επειδή στο παρελθόν διαπιστώθηκε ένα πρόβλημα στο δημογραφικό θέμα της πόλης, ότι τα νέα παιδιά άλλαζαν πόλη για να βρουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, ακριβώς για να ξαναζωντανέψει η πόλη και να δώσουν κίνητρο και έναν τρόπο ψυχαγωγίας και διασκέδασης για τους κατοίκους, ίδρυσαν μία ποδοσφαιρική και μία μπασκετική ομάδα, τη δική μας.
Από αυτό καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αθλητισμός και μπάσκετ για την πόλη του Ναγκασάκι. Εδώ κάθε αγωνιστική έχει 2 παιχνίδια, παίζουμε Σάββατο και Κυριακή με την ίδια ομάδα.
Την 1η αγωνιστική παίζαμε στο Ναγκασάκι, την προηγούμενη βδομάδα, τα εισιτήρια βγήκαν στον «αέρα» ενάμισι μήνα πριν και έγινε sold-out και για τα δύο παιχνίδια μέσα σε 2 ώρες!».
Για τη νοοτροπία των Ιαπώνων στον αθλητισμό:
«Δεν έχουν το μεσογειακό ταπεραμέντο. Είναι άνθρωποι με πολύ μεγάλη υπομονή, έχουν τρομερή μεθοδικότητα, υπάρχει παντού οργανόγραμμα, χρονοδιάγραμμα, business plan, στόχοι.
Σε αγώνα Κυπέλλου που παίζαμε εκτός έδρας, ήμασταν μπροστά 25-26 πόντους γύρω στο 01:30’ πριν τη λήξη και, εκτός του ότι δεν είχε διανοηθεί κανείς να φύγει, διότι το θεωρούν προσβολή προς τους αγωνιζόμενους, όντες εμείς τόσο μπροστά στο σκορ, το καλάθι που μπήκε στο τελευταία 01:30’ απ’ τους γηπεδούχους πανηγυρίστηκε απ’ τους φιλάθλους σαν να ήταν νικητήριο καλάθι. Δεν είχε κάποια διαφορά απ’ τα υπόλοιπα.
Ένα αθλητικό event είναι μια ψυχαγωγική δράση και το κομμάτι του ανταγωνισμού έρχεται δεύτερο».
Για την υποδοχή που είχε απ’ την ομάδα:
«Τις πρώτες μέρες που ήρθα με τη σύζυγό μου στο Ναγκασάκι, μας υποδέχτηκε ένα γκρουπ 10 ανθρώπων στο αεροδρόμιο!
Σε κάνουν, δηλαδή, να νιώσεις σημαντικός για εκείνους ως συνεργάτης και επίσης σου δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι είναι δίπλα σου για να σε βοηθήσουν να νιώσεις ωραία και να εξοικειωθείς με το περιβάλλον όσο γρηγορότερα γίνεται, γιατί κατανοούν ότι είσαι ξένός και θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις ένας απ’ αυτούς. Σε κάθε έκφανση της διαπροσωπικής επαφής σού δείχνουν το πόσο σημαντικό κομμάτι είναι η κατανόηση και ο σεβασμός στην αλληλεπίδραση».
Για τους ξένους που έρχονται να παίξουν στην Ιαπωνία:
«Γενικά έχει αρκετά καλούς ξένους παίκτες. Έρχονται γιατί βρίσκουν μεγάλα συμβόλαια, αυτό είναι το αυτονόητο της υπόθεσης. Αυτό, όμως, που δεν είναι αυτονόητο και είναι άξιο αναφοράς είναι ότι όποιος ξένος έρχεται δε θέλει να φύγει.
Αυτό συμβαίνει γιατί, πρώτον, σε καθαρά επαγγελματικό επίπεδο οι συνθήκες εργασίας και το εργασιακό περιβάλλον για έναν επαγγελματία του αθλητισμού είναι ιδανικό, έχεις τα πάντα.
Το δεύτερο κομμάτι είναι ότι δεν υπάρχει πίεση για το αποτέλεσμα. Υπάρχει η θέληση του να κερδίσεις, η επιθυμία για διάκριση, ο στόχος που είναι καλό για όλους να επιτευχθεί, αλλά δεν υπάρχει η νοσηρότητα της πίεσης που υπάρχει στην Ευρώπη.
Επειδή, λοιπόν, περνούν καλά με αυτό, τις 9 απ’ τις 10 περιπτώσεις θα επιδιώξουν ν’ ανανεώσουν το συμβόλαιό τους με την ομάδα ή να βρουν ένα άλλο συμβόλαιο σε ομάδα της Ιαπωνίας».
Για την εμπειρία που ξεχωρίζει μέχρι στιγμής:
«Πολύ εντυπωσιακό για ‘μένα ήταν, είναι και νομίζω θα είναι μέχρι να φύγω ότι εδώ οι άνθρωποι δε γνωρίζουν τι σημαίνει αποδοκιμασία.
Η έννοια αυτή κυριολεκτικά δεν υπάρχει στην κουλτούρα τους. Αν κάποιος διαιτητής «υποπέσει» σε… φαλτσοσφυρίγματα ή σε διαιτητικά λάθη, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον εδώ γιατί είναι μετριότατοι, δεν υπάρχει ούτε στου πιο νοσηρού Ιάπωνα οπαδού το μυαλό η όποια σκέψη ότι μπορεί να υπάρχει δόλος. Δεν υπάρχει σαν έννοια αυτό στην καθημερινότητά τους και την αθλητική ζωή τους. Η φιλοξενούμενη ομάδα και ο φιλοξενούμενος αθλητής είναι μια σεβαστή παρουσία, που εμείς οφείλουμε με την παρουσία μας εδώ να τους ευχαριστήσουμε που ήρθαν.
Όταν τελειώνει ένα παιχνίδι, έστω κι αν πρόκειται για τη μεγαλύτερη μορφή αντιπαλότητας δύο ομάδων, ακόμα κι αν κερδίσει ο φιλοξενούμενος, μόλις τελειώνει το παιχνίδι και δίνουν οι αντίπαλοι τα χέρια, παρατάσσονται στο κέντρο του γηπέδου, ο κόσμος καταχειροκροτεί τους φιλοξενούμενους και αυτοί για να τους ανταποδώσουν κάνουν υπόκλιση προς τις τέσσερις κατευθύνσεις της εξέδρας. Μετά την υπόκλιση και το χειροκρότημα του κοινού θ’ αποχωρήσει η φιλοξενούμενη ομάδα. Αυτό είναι κανόνας εδώ».
