Συγκεκριμένα μίλησαν στην εκπομπή «Άμεσο ριπλέι» με την Έλενα Βογιατζή και το Γιάννη Λαμπίρη.
Ο Βαγγέλης Ζιάγκος είπε:
Για το αν βρισκόμαστε σε καλό δρόμο στα αναπτυξιακά τμήματα ή είμαστε ακόμη σε σημείο εκκίνησης:
«Δε φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε καλό σημείο, γιατί πρέπει να δούμε συνολικά την εικόνα των Εθνικών μας ομάδων και όχι μεμονωμένα ενός τμήματος που κάποιες συγκυρίες βοήθησαν να κάνει μια καλή παρουσία και κάποιες άλλες έπαιξαν ρόλο να μην κάνει ακόμα καλύτερη.
Μπορούμε να πιαστούμε ως σημείο εκκίνησης απ’ την Εθνική Παίδων, καθώς είναι και το ηλικιακό γκρουπ τέτοιο που έχει μέλλον μπροστά του.
Πρέπει να πάρουμε ως αφετηρία της επανεκκίνησης του αναπτυξιακού προγράμματος την παρουσία αυτού του ηλικιακού γκρουπ και να δούμε τι έγινε σωστά, τι έγινε καλά, τι προηγήθηκε, τι μπορεί να βελτιωθεί».
Για το αν αποτελεί παράγοντας βελτίωσης το ότι πρέπει τα παιδιά να παίρνουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους:
«Αυτό θα το έλεγα ως παράγοντα ανάπτυξης και βελτίωσης των παιδιών αυτών κυρίως στην ομάδα των Νέων ανδρών, όπου εκεί παιδιά που προέρχονται από ομάδες Α1 κατά βάση, ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ρόλο για αυτά στην ελληνική Α1 και σ’ ένα ήδη απαξιωμένο μπασκετικό προϊόν. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με την ομάδα των Νέων ανδρών.
Στις ηλικίες των Παίδων και των Εφήβων, το πρόβλημα δεν είναι στο αν τα παιδιά έχουν ρόλο στις ομάδες τους, γιατί έχουν όντως και πρωταγωνιστούν τα περισσότερα, αλλά στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε τις μικρές ηλικίες.
Εκεί πρέπει να εστιάσουμε και, απ’ όσο γνωρίζω, ο συλλογισμός της Ομοσπονδίας κινείται ήδη σ’ αυτήν την κατεύθυνση, στο πώς με κάποιον τρόπο θα δοθούν κατευθυντήριες γραμμές στη δουλειά αυτών των ηλικιών, να υπάρχει μια ενιαία γραμμή σ’ όλη την επικράτεια και να μην κάνει ο καθένας του κεφαλιού του».
Για το ότι η ομάδα ήταν «οικογένεια»:
«Η εικόνα που βγήκε προς τα έξω είναι ακριβώς αυτό που συνέβαινε έξω απ’ τις 4 γραμμές, γιατί πριν απ’ αυτό το τουρνουά 9 ημερών, προηγήθηκε μια προετοιμασία άλλων 35 ημερών, όπου μέσα σ’ αυτές τα παιδιά μοιραζόντουσαν τη ζωή τους, ζούσαν μαζί.
Αυτή η ομάδα δε διαιρέθηκε ποτέ, δεν επιτρέψαμε να δημιουργηθούν κλίκες ποτέ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πέρασε και στα παιδιά αυτή η νοοτροπία, δεν υπήρξε σταριλίκι από κανέναν.
Ακόμη και ο Αβδάλας ή ο Λιοτόπουλος που είχαν ήδη στην πλάτη τους μια προβολή δικαιολογημένη για διαφορετικούς λόγους όταν ξεκίνησε η ομάδα τη διαδικασία, τα παιδιά λειτούργησαν επί ίσοις όροις όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Δεν έβαλε κανείς τον εαυτό του πάνω απ’ την ομάδα».
Για τους παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στα 2 τελευταία παιχνίδια:
«Νομίζω είναι τρεις οι παράγοντες και αλληλένδετοι μεταξύ τους. Αυτός που ισχύει για όλες τις ομάδες είναι ότι ήταν ένα πολύ επίπονο τουρνουά, στο οποίο τα παιδιά έπρεπε να παίξουν 7 αγώνες σε 9 μέρες, πράγμα όχι συνηθισμένο.
Ο επόμενος παράγοντας που διαμόρφωσε εν πολλοίς το «ταβάνι» της ομάδας ήταν η εξ ολοκλήρου απώλεια του Λιοτόπουλου απ’ το 2ο αγώνα και στο μεθεπόμενο παιχνίδι ο τραυματισμός του Αμπόσι.
Ο 3ος παράγοντας, που «συνδέεται» άμεσα με τους άλλους δύο, είναι ότι απ’ το ματς με το Ισραήλ και μετά, που άρχισαν η αθλητικότητα και η ενέργεια να γίνονται παράγοντες του παιχνιδιού, η απουσία των δύο προαναφερθέντων και το γεγονός ότι τα υπόλοιπα υγιή παιδιά είχαν ήδη αρχίσει να εξαντλούν τα ενεργειακά τους αποθέματα, άρχισε να παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο για ‘μας, γιατί οι δύο αυτοί παίκτες είναι ίσως οι καλύτεροι στην ομάδα όσον αφορά την ενέργεια και την αθλητικότητα».
Ο Νεοκλής Αβδάλας μίλησε:
Για τα συναισθήματά του μετά την 4η θέση στη διοργάνωση:
«Σίγουρα είμαι ικανοποιημένος, γιατί δεν είναι λίγη η 4η θέση στην Ευρώπη.
Όπως πηγαίναμε στο τουρνουά είχαμε στο μυαλό μας το μετάλλιο, γιατί το αξίζαμε, αλλά δε μπορώ να πω ότι στα τελευταία 2 ματς ήμασταν αρκετά καλοί και δίκαια βγήκαμε στην 4η θέση.
Μετά τον μικρό τελικό υπήρξαν κάποια συναισθήματα στεναχώριας που δεν καταφέραμε να φέρουμε το μετάλλιο στην Ελλάδα, αλλά μετά μάς μίλησαν στ’ αποδυτήρια ο κόουτς και ο κύριος Λιόλιος που είχε έρθει να μάς δει και μας είπαν ότι ήταν πάρα πολύ άξιο αυτό που καταφέραμε και «ήρθαμε» πάλι στα χαρούμενα συναισθήματα».
Για το αν υπήρξε «άδειασμα» στα δύο τελευταία παιχνίδια:
«Σίγουρα η Λιθουανία ήταν πάρα πολύ καλή ομάδα και άξιζε να βγει 1η. Εκεί που προσπαθήσαμε στον ημιτελικό να το ανατρέψουμε δεν τα καταφέραμε, γιατί όπως είπα η Λιθουανία είναι πολύ καλή ομάδα.
Μετά με τη Γαλλία δεν είχαμε την τόση ενέργεια για να κάνουμε κάτι ίδιο και να γυρίσουμε το ματς και έτσι καταλήξαμε στην 4η θέση».
Για το αν τούς συσπείρωσε περισσότερο η αγωνιστική παρουσία Λιοτόπουλου και Αμπόσι στα τελευταία παιχνίδια:
«Και ο Λιοτόπουλος και ο Αμπόσι που είχε κάποιες ενοχλήσεις μπήκαν και έδωσαν την καρδιά τους και έπαιξαν μισοί. Εννοείται πως ήμασταν χαρούμενοι που τους είχαμε μες στο γήπεδο, γιατί μάς έδιναν μία ανακούφιση και βοήθησαν σίγουρα την ομάδα.
Ακόμη και όταν σε κάποια ματς δεν είχαμε το Λευτέρη (σ.σ. Λιοτόπουλο) μαζί μας που ‘ταν ακόμα τραυματίας, βγάλαμε το θυμό του τραυματισμού του μες στο γήπεδο και δείξαμε ότι και 5 να μείνουμε θα πάρουμε αυτό που μας αξίζει».
Για το ότι η ομάδα ήταν πραγματική «οικογένεια»:
«Όπως είχα πει και σε κάποιες προηγούμενες δηλώσεις, ένα βασικό στοιχείο για να φτάσει μια ομάδα ψηλά είναι οι παίκτες να ‘ναι αγαπημένοι μεταξύ τους, να προσέχει ο ένας τον άλλον και εντός και εκτός γηπέδου.
Πραγματικά ήμασταν ομάδα και γι’ αυτό φτάσαμε μέχρι την 4η θέση και κάναμε κάποιες σημαντικές νίκες».
Για το ότι μπήκε στην καλύτερη 5άδα του τουρνουά:
«Για την καλύτερη 5άδα δε μπορώ να πω κάτι, ήμουν αυτός που έπρεπε πιστεύω και δίκαια μπήκα εκεί.
Πάντως χωρίς τον προπονητή και τους συμπαίκτες μου δε θα βρισκόμουν εκεί, γιατί με βοήθησαν καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και σ’ όλα τα παιχνίδια. Η ομάδα μου με βοήθησε πάρα πολύ».
Για το αν θ’ αντάλλαζε την παρουσία του στην καλύτερη 5άδα με κάποιο μετάλλιο:
«Εννοείται πως θα το αντάλλαζα αμέσως, γιατί οι ομαδικές διακρίσεις πάντα είναι καλύτερες των ομαδικών και θα ‘ταν κάτι που θα θυμόμουν σε όλη μου τη ζωή».
Για το αν ανυπομονεί να ξαναμπεί στις προπονήσεις με τον Παναθηναϊκό:
«Στις μέρες ξεκούρασης που έχω θα προσπαθήσω να ξεκουραστώ, όσο στενάχωρο και να ‘ναι το ότι δε θα ακουμπήσω μπάλα.
Ο Παναθηναϊκός είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα και ανυπομονώ να ‘μαι πάλι σε αυτό το πολύ ωραίο ταξίδι, μ’ όλους τους συμπαίκτες μου και να επιστρέψω πάλι στις προπονήσεις».
