Ο Ντικούδης έκανε τον απολογισμό του “παράθυρου” του Νοεμβρίου, ενώ μίλησε και για την επιστροφή στο φαινόμενο ταυτόχρονων αγώνων Εθνικών και Ευρωλίγκας.
Αναλυτικά όσα είπε:
Για τα δύο ματς του “παραθύρου” του Νοεμβρίου: «Στο δεύτερο παιχνίδι κάναμε μια πολύ μεστή εμφάνιση, είχαμε το “πρέπει”, είχαμε μια μεγαλύτερη συσπείρωση, καλύτερη αγωνιστική προσήλωση. Δείξαμε αμυντικά ότι έχουμε περισσότερες δυνατότητες, πήραμε ώθηση απ’ τον κόσμο και πήραμε μια νίκη σχετικά εύκολα. Ήταν μια πολύτιμη νίκη, γιατί τη χρειαζόμασταν ώστε να μη μπούμε σε περιπέτειες. Μας άφησε γλυκιά “γεύση” το τελείωμα του “παραθύρου”.
Στο πρώτο ματς δεν αξίζαμε να κερδίσουμε, ας είμαστε ρεαλιστές. Ξεκινήσαμε πολύ εντυπωσιακά, αλλά στα υπόλοιπα 25 λεπτά δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε, ήμασταν επιπόλαιοι, δεν αντέξαμε στο σκληρό παιχνίδι των Βρετανών και μείναμε πίσω. Στο τέλος φτάσαμε κοντά στο σκορ, αλλά δεν ήμασταν τόσο καλοί όσο έπρεπε για να κερδίσουμε.
Παίζουμε απέναντι σε έμπειρες ομάδες που έχουν συνοχή, ομάδες με επαγγελματίες παίκτες οι οποίοι είναι χρόνια μαζί. Κανένα ματς δεν είναι εύκολο στα “παράθυρα”. Πήραμε μια σημαντική νίκη και κοιτάμε στο “παράθυρο” του Φεβρουαρίου να “κλειδώσουμε” την πρόκριση».
Για τη μη διακοπή της Ευρωλίγκας εν μέσω αγώνων προκριματικών: «Είναι πολύ δύσκολο στο να στήσεις μια ομάδα. Δεν ξέρεις ανά αγωνιστική τι ρόστερ θα έχεις, ποιοι παίκτες θα είναι διαθέσιμοι, τι χημεία θα υπάρχει μεταξύ τους. Στο οργανωτικό κομμάτι είναι πολύ άσχημο το ότι συνεχίζει να συμβαίνει αυτό. Μπερδεύει τους παίκτες, τους φιλάθλους.
Πέρυσι το “παράθυρο” του Φλεβάρη, το οποίο διεξήχθη με όλους τους διεθνείς παρόντες, είχε μεγάλη επιτυχία και προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα. Αυτό θα έπρεπε να είναι οδηγός, αλλά ξανακάναμε ένα βήμα πίσω, πήγαμε πάλι σε ένα τετραήμερο προκριματικών μαζί με Ευρωλίγκα. Διαμαρτύρονται πολλοί, παίκτες, προπονητές, κόσμος και πρέπει να βρεθεί λύση, είναι λάθος αυτό που συμβαίνει.
Στο επόμενο “παράθυρο” θα έχει διακοπή η Ευρωλίγκα και ελπίζω εκείνο να είναι οδηγός ώστε να μην ξαναγυρίσουμε στα ίδια. Ο κόσμος θέλει να δει τις εθνικές ομάδες αυτές καθ’ αυτές, τους πρωταγωνιστές τους και δεν πρέπει να μπαίνουν εμπόδια σε αυτό. Νομίζω πως η μια βδομάδα διακοπή δύο φορές τον χρόνο δε θα είναι τόσο μεγάλη υπόθεση».
Για το πόσο επηρεάζει τους παίκτες αυτό το γεγονός: «Έχουν γίνει πάρα πολλά τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει παίκτες να παίζουν δύο ματς σε μία μέρα, να ταξιδεύουν αυθημερόν για να παίξουν σε λιγότερο από 24 ώρες σε άλλη χώρα. Πρόσφατο παράδειγμα αυτό του Σενγκέλια. Είδαμε πράγματα που δεν είναι ούτε ωραία ούτε σωστά να γίνονται με μπασκετικούς όρους και συνθήκες.
Πρέπει να το διαχειριστούμε, πρέπει να αλλάξει. Και για τους παίκτες είναι κάτι δύσκολο. Είναι κι αυτοί άνθρωποι, είναι επαγγελματίες, πληρώνονται από συλλόγους. Θεωρώ ότι, παρά το γεγονός πως οι συνθήκες είναι δύσκολες και υπάρχουν διήμερα-τριήμερα που σε προβληματίζουν και σε πιέζουν, θα πρέπει οι αθλητές να βρίσκουν τον τρόπο και να δίνουν το παρών στην Εθνική ομάδα.
Η Εθνική παλεύει για κάτι μεγάλο, για μια πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση και θα πρέπει να είσαι εκεί. Δεν είναι εύκολο, αλλά όταν είσαι διεθνής, φοράς το εθνόσημο, το έχεις κατακτήσει αυτό και σου δίνεται αυτή η μεγάλη τιμή, είναι μεγάλη ευθύνη και πρέπει να μπορείς να το υποστηρίξεις».
Για τα διαφορετικά πρόσωπα που βλέπουμε στην Εθνική στα “παράθυρα”: «Εγώ θέλω να σταθώ λίγο στα παιδιά που ενδεχομένως μπορεί να μη βρεθούν σε ένα πανευρωπαϊκό, αλλά όποτε έρχεται μια κλήση εθνικής ομάδας, ακόμη για μια προπόνηση ή μια συμμετοχή, είναι εκεί. Είναι σπουδαίο αυτό, όχι απαραίτητα για τα νεαρά παιδιά που έχουν το μέλλον μπροστά τους, αλλά για τα παιδιά που είναι στα 30+ και είναι στα “παράθυρα”.
Είναι σημαντικό, γιατί κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν σε μεγάλη διοργάνωση χωρίς να το περιμένουν, αλλά και όσοι δε συμμετείχαν βοήθησαν να φτάσει η ομάδα σε αυτές. Πολλές φορές θεωρούμε δεδομένο ότι κάθε καλοκαίρι θα παίζουμε σε μια μεγάλη διοργάνωση, αλλά βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλές ηχηρές απουσίες παραδοσιακών ομάδων απ’ τις μεγάλες διοργανώσεις.
Δεν υπάρχουν χαώδης διαφορές πλέον στις ομάδες, σε όλη την Ευρώπη παίζουν μπάσκετ υψηλού επιπέδου, ακόμη και οι “μικρές” χώρες. Όταν έπαιζα εγώ δεν υπήρχε Βέλγιο, αλλά θυμάμαι πριν 2 χρόνια παίξαμε στο Βέλγιο και είδαμε μια ομάδα με αρχή, με τέλος, με ποιότητα, με αθλητές. Με έχουν εντυπωσιάσει πάρα πολλές χώρες, για παράδειγμα η Φινλανδία, η Τσεχία. Δεν υπάρχει εύκολο παιχνίδι».
Για το πώς πρέπει να ανταποκρίνονται οι παίκτες σε παρόμοιες δύσκολες περιστάσεις: «Δεν είναι εύκολο πλέον να είσαι στα ραντεβού αυτά, αυτό έχω καταλάβει. Αλλά το να είσαι εκεί, να διεκδικείς, να ενεργοποιείται ένας ολόκληρος μηχανισμός στη χώρα σου υπέρ του μπάσκετ, υπέρ της Εθνικής ομάδας, είναι μεγάλη υπόθεση.
Υπάρχουν ηχηρές απουσίες από μεγάλες χώρες στις μεγάλες διοργανώσεις, χώρες με πολλά μετάλλια και επιτυχίες, αλλά εμείς είμαστε εκεί και το θεωρώ επιτυχία. Το να είμαστε εκεί, να προσπαθούμε να φέρουμε μια διάκριση και να αναπτύξουμε το άθλημα. Η Εθνική ομάδα είναι χαρά, τιμή και κατ’ επέκταση ανάπτυξη του μπάσκετ.
Το 1987 ανέβηκε το μπάσκετ στη χώρα και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κάθε καλοκαίρι με το να είμαστε παρόντες. Δε θα έρθει μόνη της μια πρόκριση. Αν θες να παίξεις τον Σεπτέμβρη στο Ευρωμπάσκετ, πρέπει να βοηθήσεις γι’ αυτό. Δε θα το κάνει άλλος για ‘σένα, εμείς πρέπει να το κάνουμε, οι παίκτες παίζουν και είναι οι πρωταγωνιστές».
