Οι μεγάλοι προπονητές, ο τίτλος του 2002 με την Ένωση, οι δύσκολες στιγμές και το μέλλον με τους νέους παίκτες της ΑΕΚ Betsson στο τέταρτο επεισόδιο του podcast της Stoiximan GBL.
Για τη συνεργασία του με τους Γιάννη Ιωαννίδη και Ντούσαν Ίβκοβιτς: «Μεγάλος δάσκαλος ο Ιωαννίδης. Με περιόρισε, σίγουρα, στο παιχνίδι μου, στο επιθετικό μου ταλέντο, όμως μου έδωσε εφόδια για να γίνω ακόμη καλύτερος παίκτης. Ο Ίβκοβιτς ήταν εξίσου μεγάλος δάσκαλος, πήρε πολλά από εκείνον και οι δύο κατάφεραν να αλλάξουν επίπεδο στην ΑΕΚ».
Για τον Ντράγκαν Σάκοτα: «Καταφέραμε να πάρουμε μεγάλους τίτλους. Έχει κάτι μαγικό ο κόουτς, που καταφέρνει να φτιάχνει την ομάδα ώστε να μπορεί να πρωταγωνιστεί».
Για το «χρυσό» Μουντομπάσκετ Εφήβων του 1995: «Είναι μία στιγμή που δεν πρόκειται να την ξεχάσουμε. Το ότι είχαμε καταφέρει κάτι 19χρονα να γεμίζουμε το γήπεδο με 20.000 κόσμο από το πουθενά, ήταν κάτι μαγικό… Ήταν όλα τα βλέμματα πάνω μας και το ζούσαμε σαν όνειρο!».
Για την αποχώρηση από την ΑΕΚ το 2005 και τη συμφωνία με τον Ολυμπιακό: «Δεν ήταν εύκολο για μένα. Με κάλεσε ο κ. Φιλίππου στο γραφείο και μου είπε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σε υψηλούς στόχους και είσαι ελεύθερος να φύγεις. Είχα στεναχωρηθεί πολύ… Είχα μία πρόταση από τη Βίρτους Μπολόνια, αλλά προέκυψε το θέμα του Ολυμπιακού, με ένα νέο ξεκίνημα. Ήταν περίεργο το πρώτο ματς εναντίον της ΑΕΚ».
Για τη δεύτερη θητεία του στην ΑΕΚ: «Όταν γύρισα, την πρώτη χρονιά αντιμετώπισα κάποια θέματα με τον προπονητή. Η δεύτερη πήγε πολύ καλύτερα, απλώς είχε πολλά προβλήματα η ομάδα. Εμένα έβραζε το αίμα μου, είχα ακόμη πολύ μπάσκετ να δώσω. Όταν είσαι αθλητής, θέλεις να μπαίνεις στο γήπεδο και να μην σκέφτεσαι άλλα πράγματα… Τότε η ΑΕΚ είχε πολλά εξωαγωνιστικά θέματα να λύσει. Υπήρχε ένα οικονομικό θέμα. Είχα κάνει συμφωνία με την ομάδα, να πάρω κάποια χρήματα από έναν χορηγό. Η ομάδα ήθελε μετά να το πάρει όλο, αλλά επειδή πήρα ένα μέρος του ποσού, χάθηκε η μπάλα…».
Για τον υποβιβασμό της ΑΕΚ το 2011, ενώ εκείνος αγωνιζόταν στον Ηλυσιακό, ο οποίος σώθηκε την τελευταία αγωνιστική: «Όλη η τελευταία εβδομάδα ήταν περίεργη. Περνούσαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου, πολλοί φίλοι με έπαιρναν τηλέφωνο, αλλά θεωρώ ότι ήταν μία στιγμή που ο καθένας έπρεπε να κάνει τη δουλειά του… Το έκανα, όμως είχα μία από τις μεγαλύτερες στεναχώριες που είχα πάρει, γιατί η αγαπημένη ομάδα, όπου ανδρώθηκα, βρέθηκε σε αυτή τη στιγμή… Όσο κι αν υπήρχε πίκρα, δεν ήταν τυχαίο τότε που είπα ότι ίσως ήταν καλύτερο για την ΑΕΚ να πέσει και πολλοί που ήξεραν την κατάσταση, συμφωνούσαν μαζί μου. Αυτό έβαλε το νερό στ’ αυλάκι ώστε η ΑΕΚ, βήμα – βήμα, να ξαναφτάσει πάλι ψηλά».
Για τη σχέση του με τον Μιχάλη Κακιούζη: «Δεν τραβούσα ζόρι με κανέναν συμπαίκτη μου. Δεν έχω καμία κακία με τον Μιχάλη. Περάσαμε πολλά χρόνια μαζί. Δεν έχω να πω κάτι. Δεν ξέρω κατά πόσο είπε εκείνος κάποια πράγματα για να τα πει…».
Για το αν βλέπει με μελαγχολία ότι δεν αγωνίστηκε σε μεγάλο τουρνουά με την Εθνική: «Είναι κάτι που σαν Νίκος μου έλειπε, αλλά από τη στιγμή που δεν προέκυψε, δεν το συζητώ…Εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις ίσως ξέρουν καλύτερα γιατί δεν συνέβη».
Για τα μαθήματα από το μπάσκετ, που προσπαθεί να περάσει στα νέα παιδιά, ως προπονητής: «Θέλει καθημερινή δουλειά, να προσπαθείς. Δεν χρειάζεται απογοήτευση, γιατί το μπάσκετ έχει πολλές στεναχώριες και λιγότερες χαρές. Καθημερινά παλεύεις με τον εαυτό σου, δουλεύεις, για να νιώθεις πιο δυνατός. Υπάρχει μία κόκκινη γραμμή, το αν θα περάσω από πάνω της ή θα μείνω από κάτω, για το αν θα πετύχω ή δεν θα πετύχω».
