Αθόρυβα ήρθε στην ΑΕΚ, με «θόρυβο» έκλεισε τη σεζόν, ήτοι με εμφανίσεις-διαβατήριο παραμονής του στη «Βασίλισσα», ο Παναγιώτης (Πάνος) Φιλιππάκος.
Ο Μανιάτης (Γυθειώτης) εκ πατρός, και Κομοτηναίος εκ μητρός φόργουορντ μίλησε στο aekbc.gr, όπου και αποκάλυψε για πρώτη φορά και κατόπιν σχετικής ερώτησής μας, τα «κιτρινόμαυρα» οικογενειακά γονίδια της προσφυγιάς...
«Ναι, ο παππούς μου, ο Παναγιώτης Φιλιππάκος, που δεν ζει πια, ήταν ΑΕΚ», μας είπε.
Και συμπλήρωσε: «Προφανώς, δεν είμαι εξ εκείνων, που μιλάνε πολύ όπως ξέρετε, από τη φύση μου. Δεν το είπα πέρσι για προφανείς λόγους. Δεν ήθελα να φανεί, ότι μου χαρίζεται τίποτε. Είναι προφανές επίσης, ότι οι δικοί μου και για ιδεολογικούς χώρους χάρηκαν πέρσι με την εξέλιξη, όπως χαίρονται και τώρα».
-Ήρθες στην ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι δειλά δειλά. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός προκάλεσες «θόρυβο» με τις εμφανίσεις σου. Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις κατά τη γνώμη σου;
«Η αλήθεια είναι, ότι πέρσι το Καλοκαίρι δεν είχα έρθει με κάποιες ιδιαίτερες περγαμηνές, παρόλο που είχα συμμετοχές στη Basket League με δύο ομάδες πριν από την ΑΕΚ. Μου αρέσει να προσπαθώ διαρκώς να αποδείξω στον εαυτό μου πρωτίστως, αλλά και σ’ αυτούς που ίσως δε με πιστεύουν, ότι μπορώ. Πρώτα απ’ όλα, θέλω να το κάνω αυτό για τον εαυτό μου, διότι έχω εμπιστοσύνη στη δουλειά μου, στις ικανότητες μου. Το ξέρουν καλύτερα οι δικοί μου άνθρωποι αυτό. Ξέρουν, ότι δουλεύω. Προφανώς, μπορώ να βελτιωθώ ακόμη περισσότερο».
-Πόσο περισσότερο;
«Προτιμώ να μιλώ με πράξεις και όχι με λόγια. Το έδειξα νομίζω και κατά τη σεζόν που τελείωσε. Έχω πάντα υψηλό κίνητρο κι αυτό με οδηγεί. Θεωρώ, ότι όσο αυτό είναι ψηλά, θα παραμένω διψασμένος για διάκριση, και σε προσωπικό, αλλά και σε ομαδικό επίπεδο. Θα είναι το ιδανικό ως στόχος να ταυτιστώ με την προσπάθεια της ΑΕΚ, ώστε να ζήσει ξανά μεγάλες στιγμές. Δεν είναι εύκολο να είσαι σ’ αυτή την ομάδα. Είναι μεγάλη ευθύνη και μεγάλη πρόκληση. Η σεζόν, που τελείωσε μού δίνει σιγουριά και εμπιστοσύνη όμως, ώστε να συνεχίσω να δουλεύω».
-Ήταν μια αδυσώπητη χρονιά η εφετινή κυρίως μετά τον αδόκητο χαμό του Στέφαν Γέλοβατς. Πώς βίωσες αυτή την τραγωδία;
«Ήταν κάτι φρικτό... ‘Ήταν σοκαριστικό... Δυσκολεύτηκα υπερβολικά να το διαχειριστώ, ειδικά το πρώτο χρονικό διάστημα, αλλά αναγκαστικά η ζωή συνεχίζεται για όλους, δεν σταματά για κανέναν. Με τον Στέφαν ήμασταν μαζί στο δωμάτιο, είχαμε κάνει σχέδια για το μέλλον, μού είχε αναφέρει πολλά από τα όνειρα, που είχε. Η στιγμή που έπεσε έχει χαραχτεί στην ψυχή και στο μυαλό μου. Όμως, αντλώ δύναμη από αυτό. Προσπαθώ να μην παραπονιέμαι για μικρά προβλήματα και να είμαι ευγνώμων για τα απλά, που έχω στην ζωή μου. Βλέπω τη φανέλα του εκεί ψηλά (στο Γήπεδό μας) και παίρνω δύναμη».
-Όλη η ομάδα άντλησε δύναμη τελικά από το γεγονός αυτό.
«Ναι... Ήταν ένα «καμπανάκι» που ήχησε μέσα μας με πολύ άσχημο τρόπο. Που μας ανάγκασε να πάψουμε ν’ ασχολούμαστε με τη γκρίνια για κάποια ανεπιτυχή αποτελέσματα. Ήταν μία στιγμή, που όντως μας ένωσε και μας βοήθησε».
-Χωρίς τις ατυχίες, πόσο ψηλά πιστεύεις, ότι θα μπορούσε να φτάσει αυτή η ομάδα;
«Αυτή η χρονιά σού δίνει την αίσθηση ότι κράτησε πάνω από δύο-τρία χρόνια! Όλες αυτές οι εναλλαγές συναισθημάτων, αποτελεσμάτων, ατυχιών, που δεν συντελούσαν στην ομαλή λειτουργία, είναι αρκετά για να σε αποσυντονίσουν από τον στόχο σου. Μακάρι να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Αντικειμενικά θεωρώ, ότι αν η ομάδα είχε κατορθώσει ένα-δύο θετικά αποτελέσματα παραπάνω παρά τις ατυχίες, το «φινάλε» μας θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετικό. Τελικά, η ζωή δεν είναι δίκαιη, όπως και το μπάσκετ δεν είναι πάντα δίκαιο».
-Άξιζε η ομάδα κάτι παραπάνω από την έκτη θέση στο Πρωτάθλημα; Έφτασε «μισή ομάδα» στο Φάιναλ Φορ Κυπέλλου. Δεν τα πήγε καλά στην Ευρώπη.
«Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, ούτε είναι και του στυλ μου να προσπαθώ να δικαιολογήσω τα λάθη που κάναμε. Η τραγωδία με τον Στέφαν σαφώς και μας αποσυντόνισε, αλλά αν σταθείς μόνο σ’ αυτό, υποτιμάς την ποιότητα που διαθέταμε ως ομάδα. Παρά την ανομοιογένεια και την τραγωδία, θα πρέπει και οι ίδιοι να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, ειδικότερα στην Ευρώπη, όπου αποτύχαμε. Προφανώς και στο Πρωτάθλημα δικαιούμασταν κάτι παραπάνω».
-Η Διοίκηση ήταν στο πλευρό της ομάδας.
«’Ηταν κοντά μας. Έπαιξε ρόλο κι αυτό στο να εξελιχθούν σχετικά ομαλά τα πράγματα σε μία τόσο δύσκολη σεζόν, στην οποία συνέβησαν πρωτοφανείς ατυχίες».
-Ο οργανισμός της ΑΕΚ, πριν καν αποφασίσει ποιος προπονητής θα βρίσκεται στον πάγκο της, αποφάσισε να σε κρατήσει μέχρι και το Ιστορικό (λόγω των 100 ετών από τη γέννηση του Συλλόγου) 2024. Η πρώτη σου εντύπωση;
«Νιώθω χαρά και κυρίως δικαίωση. Χαρά, διότι «δέσαμε» με το γκρουπ των παιδιών, που βρεθήκαμε στα αποδυτήρια και δημιουργήθηκε μία αγάπη προς τον ιστορικό Σύλλογο. Ήμασταν ένα σύνολο από την αρχή και καταφέραμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία, που προέκυψε. Από την άλλη, αισθάνομαι δικαίωση, διότι κατάφερα να δείξω στον εαυτό μου, στους οικείους μου, αλλά και σε όσους δικαίως ή αδίκως δεν πίστεψαν στις δυνατότητες μου, πως μπορώ να καταφέρω πολλά πράγματα με τη σκληρή δουλειά».
-Μίλησες για αγάπη, που γεννήθηκε για τον Σύλλογο...
«Ναι... Οι δύσκολες στιγμές, οι ωραίες στιγμές, οι ανατροπές, αφήνουν στο τέλος πολύ ωραία συναισθήματα. Όλα όσα συνέβησαν με έκαναν πραγματικά να δεθώ συναισθηματικά με την ΑΕΚ και να νιώσω μια ανεξήγητη αγάπη για εκείνη. Όταν μάλιστα έπεσε στο τραπέζι, η πρόταση της ανανέωσης με την ΑΕΚ, δεν το σκέφτηκα στιγμή, παρότι υπήρξε ενδιαφέρον και από αλλού. Θέλω να είμαι μέλος της ΑΕΚ. Να είμαι κομμάτι της. Και να συνεισφέρω τα μέγιστα για να επιστρέψει στις καλές στιγμές».
-Πόσο άλλαξε η ζωή σου ως προς την αναγνωρισιμότητα με την έλευση και παρουσία σου στην ΑΕΚ...
«Είναι η πρώτη μου φορά, που μένω για πάνω από έναν χρόνο στην ίδια ομάδα. Κάτι λέει κι αυτό ασφαλώς για το «δέσιμο», που σας έλεγα. Από κει και πέρα, στην ΑΕΚ είμαι... Προφανώς και διαπίστωσα αρκετά μεγάλη αλλαγή. Ο κόσμος της ΑΕΚ είναι πάντα εκεί για την ομάδα, στις χαρές και στις λύπες και έχει έναν δικό του μοναδικό τρόπο να στηρίζει. Σου δίνει ένα έξτρα κίνητρο, μια έξτρα ευθύνη απέναντι σε όλους μας. Περιμέναμε μεγαλύτερη στήριξη στο γήπεδο, αλλά όσοι οπαδοί μας έρχονταν μάς έδιναν τεράστια δύναμη και τεράστια φόρα. Ηταν καταλυτικός παράγοντας για εμάς στα Λιόσια. Πρέπει όλοι να καταλάβουν, ότι τους έχουμε ανάγκη. Είμαστε στον σωστό δρόμο, ώστε να χτίσουμε έναν κορμό παικτών που πρωτίστως θα αγωνίζονται επειδή θα είναι δεμένοι συναισθηματικά με την ομάδα. Θα προσπαθήσουμε να πείσουμε τον κόσμο μας να γεμίσει το γήπεδό μας, και όλοι μαζί, με το χρόνο, να επιστρέψουμε στις κορυφές».
-Κρατάς σε κάποιον... μανιάτικο; Γενικά στη ζωή σου;
«Αντιλαμβάνομαι το χιούμορ, αλλά όχι... Προσπαθώ όσο μεγαλώνω να ωριμάζω και ως άνθρωπος και ως παίκτης. Το να κρατάς κακίες δεν νομίζω ότι σε βοηθάει να πας μπροστά. Θεωρώ ότι πρέπει να λύνεις τα προβλήματα σου, να είσαι ευθύς και να εστιάζεις σ’ αυτό που είναι το καλύτερο για σένα και να προχωράς».
-Πάντα τα καλύτερα, Πάνο.
«Σας ευχαριστώ... Υγεία να έχουμε... Υγεία να έχει όλος ο κόσμος...»
