Ο άλλοτε παίκτης του Παναθηναϊκού, τη δεκαετία του '60, έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη (30/04) σε ηλικία 81 ετών.
Άλλοτε συμπαίκτες του, ο Μανόλης Λεκάκης, ο Μιχάλης Κυρίτσης τον αποχαιρέτησαν, ενώ στεφάνι απέστειλε και ο ΑΟ Βουλιαγμένης.
Λόγω της πανδημίας του κορονοϊού επιτρεπόταν λιγοστός κόσμος και για αυτό οι οικείοι του δεν δημοσίευσαν λεπτομέρειες για το τελευταίο αντίο.
Δείτε φωτογραφίες από το Intime.gr
Αφιέρωμα στο Γιώργο Λιαμή είχε κάνει το AllStar Basket στο τεύχος 209, στη στήλη Μαθήματα Ιστορίας, με την υπογραφή του Δαμιανού Παπαχατζή.
Το allstarbasket.gr αναδημοσιεύει το αφιέρωμα, με το βιογραφικό και όσα είχε πει τότε στον Δαμιανό Παπαχατζή, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι.
Στοιχεία ταυτότητας
Ημερομηνία γέννησης: 15/2/1939
Τόπος γέννησης: Αθήνα
Ύψος: 1μ.84
Τον θυμόμαστε γιατί…
Ήταν η «ψυχή» του Παναθηναϊκού στα δώδεκα χρόνια που έπαιξε στους «πράσινους», από το 1957 έως το ’69. Ήταν παίκτης «ειδικών αποστολών», αλλά και καλός σκόρερ, θερμόαιμος και μποέμ. Έπαιζε στη θέση «τέσσερα». Με τον Παναθηναϊκό έχει κατακτήσει δύο Πανελλήνια (1960-61, 1961-62) και δύο Α’ Εθνικής (1966-67, 1968-69) πρωταθλήματα.
"Ο Γιώργος Λιαμής γεννήθηκε και μεγάλωσε δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Το πατρικό του σπίτι ήταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στον αριθμό 100. Μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς περνούσε τις ελεύθερες ώρες του στο διπλανό του ποδοσφαιρικού γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ.
Μια ημέρα του 1955 ο αείμνηστος Μίσσας Πανταζόπουλος διάλεξε μερικά παιδιά από την παρέα για να κάνουν δελτίο στον Παναθηναϊκό. Ο Λιαμής ήταν μεταξύ των παιδιών που διάλεξε ο Πανταζόπουλος.
Δύο χρόνια αργότερα από την πρώτη ομάδα των «πρασίνων» αποχώρησαν οι «παλιοί» Φαίδωνας Ματθαίου, Νίκος Μήλας και Γιάννης Λάμπρου και προωθήθηκαν οι νεαροί Στέλιος Ταβουλάρης, Γιάννης Μακρίδης, Τάκης Κατσικίδης, Βασίλης Μουζακιώτης, Παναγιώτης Κουκόπουλος και ο Λιαμής. «Ήμασταν μια παρέα και όλοι από τα ‘’σπλάχνα’’ του Παναθηναϊκού», σχολιάζει ο Λιαμής για τη «σειρά» του ’57.
«Κάναμε τρία χρόνια να δέσουμε μεταξύ μας και στη συνέχεια πήραμε δύο πρωταθλήματα στη σειρά, τις σεζόν 1960-61 και 1961-62, παρότι ο βασικός αντίπαλός μας ήταν ο Τρίτωνας, που είχε μαζέψει, με πρόεδρο τον Μπλούη Διακάκη, όλη την Εθνική Ελλάδας. Εμείς, όμως, τα καταφέραμε γιατί ήμασταν όλοι φίλοι μεταξύ μας, περνάγαμε όλη τη μέρα μαζί από το πρωί έως το βράδυ και είχαμε πλέι μέικερ τον Πάνο Κουκόπουλο, ο οποίος ήταν πάντα ψύχραιμος και μας έδινε αυτοπεποίθηση».
Στη «σειρά» του ’57 προστέθηκαν στην πορεία ο Πέτρος Παναγιωταράκος, ο Αιγυπτιώτης Κυριάκος Νάκιος και ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Ο Λιαμής, παράλληλα με τις υποχρεώσεις του στην ομάδα μπάσκετ, έκανε στίβο στον Παναθηναϊκό, έπαιζε πόλο στην ομάδα της Βουλιαγμένης -στην περιοχή έχει εγκατασταθεί από το 1959- μέχρι και την ομάδα της ελληνορωμαϊκής πάλης (!) του Παναθηναϊκού ενίσχυσε:
«Ήμουν 96 κιλά και πολύ δυνατός. Μια ημέρα ήρθε ο προπονητής της ελληνορωμαϊκής πάλης, ο Δημήτρης Σάββας, και μου είπε δεν έχουμε αθλητή για την κατηγορία των υπερβαρέων, θα κατέβεις; Πράγματι συμμετείχα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και έκανα δύο νίκες. Τότε στον Παναθηναϊκό ήμασταν οι αθλητές όλων των τμημάτων μια οικογένεια».
Από την ομάδα μπάσκετ ο Λιαμής ήταν το αγαπημένο παιδί του παράγοντα των «πρασίνων» Αντώνη Μαντζαβελάκη. Ο Λιαμής, μάλιστα, «έψησε» τον Μαντζαβελάκη να προχωρήσει ο Παναθηναϊκός στην απόκτηση του Γιώργου Κολοκυθά στα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Ο Λιαμής αγωνίστηκε στους «πράσινους» έως το ’69 και κατέκτησε δύο ακόμη πρωταθλήματα Α’ Εθνικής. Από τις στιγμές που έχουν μείνει έντονα στη μνήμη του είναι το πρώτο ματς που έδωσε ο Παναθηναϊκός στον «Τάφο του Ινδού» με αντίπαλο τη Ρεάλ (73-97) τη σεζόν 1961-62 στην «παρθενική» συμμετοχή του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Σε εκείνο τον αγώνα ήταν ο τρίτος σκόρερ των «πρασίνων», με 17 πόντους πίσω από τους Παναγιωταράκο (24), Ταβουλάρη (20).
Μια ακόμη έντονη ανάμνηση είναι ο αγώνας με αντίπαλο την ΑΕΚ, με τις εξέδρες του Παναθηναϊκού Σταδίου κατάμεστες από φίλους και των δύο ομάδων.
Ο Λιαμής, τρία χρόνια μετά την αποχώρηση του από τον Παναθηναϊκό, έπαιξε για μια περίοδο στον Ηλυσιακό. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τα θαλάσσια σπορ και ήταν δάσκαλος θαλάσσιου σκι.
ΤΙ ΛΕΕΙ: «Στην εποχή μου το 80% των παικτών ήταν αυθεντικά ταλέντα. Σήμερα το 20% των παικτών είναι αυθεντικά ταλέντα και το 80% έχουν δημιουργηθεί από την προπόνηση. Ταλέντα όπως οι Γιώργος Κολοκυθάς, Γιώργος Αμερικάνος, Αντώνης Χρηστέας, Νικήτας Αλιμπράντης, Κώστας Καραμανλής, τα αδέλφια Σπανουδάκη, η χρυσή πεντάδα του Πανελληνίου κ.ά., νομίζω ότι δεν θα βγουν ξανά. Εμείς κάναμε δύο-τρεις προπονήσεις την εβδομάδα, ενώ το πρωί δουλεύαμε. Εγώ έπαιζα στον Παναθηναϊκό και δούλευα σε μαρμαράδικο. Οι συνθήκες ήταν πολύ χειρότερες και διαφορετικές τότε σε σχέση με το σήμερα».
ΤΙ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ: «Η ένταση, ο τσακωμός! Ήμουν πολύ θερμόαιμος και τσακωνόμουν συνέχεια από μικρός. Θυμάμαι ότι με τον Δημήτρη Λέκκα του Πανελληνίου… παίζαμε πολύ ξύλο, αλλά μετά τον αγώνα βγαίναμε μαζί το βράδυ. Άλλο ένα περιστατικό που θυμάμαι ήταν το ’64. Είχα μια φίλη Γερμανίδα. Παίζαμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο και ήρθε να με δει φορώντας ένα μίνι, που τότε δεν είχε γίνει ακόμη μόδα στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα μου έκανε νόημα ότι οι δύο διπλανοί της την πείραζαν. Πήγα και τους… πλάκωσα στο ξύλο, αν και ήταν Παναθηναϊκοί».
ΑΠΟ ΤΙ ΓΛΙΤΩΣΕ: «Από τίποτε. Μόνο έναν τραυματισμό είχα στην καριέρα μου το ’60 στο γήπεδο της ΧΑΝΘ. Κάταγμα επιγονατίδας. Στο νοσοκομείο ήμουν στο διπλανό κρεβάτι με τον Κώστα Λινοξυλάκη, τον ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού».
ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ: «Τίποτε. Είμαι Παναθηναϊκός γνήσιος και ‘’βαμμένος’’. Στο μπάσκετ δεν πηγαίνω συχνά, αλλά είμαι πιστός φίλος της ομάδας βόλεϊ γυναικών. Τα κορίτσια έχουν πολύ καλή ομάδα, νικάνε παντού και το ευχαριστιέμαι».
