Έντεκα χρόνια, 103 συμπαίκτες. Ο τεράστιος Βασίλης Σπανούλης «παρουσιάζεται» από το www.olympiacosbc.gr μέσα από τα μάτια όλων των συμπαικτών που είχε στον Ολυμπιακό!
Η αρχή γίνεται με την πρώτη… δεκάδα συμπαικτών του, οι οποίοι αποκαλύπτουν ανέκδοτες ιστορίες, γούρια, συνήθειες, στοιχεία του χαρακτήρα του και πολλές στιγμές που τους στιγμάτισαν από την καριέρα του ανυπέρβλητου κυρίου με το «7» στην πλάτη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΡΑΒΑΝΗΣ (2014-2019): «Πολλοί θα μιλήσουν για τα αμέτρητα γούρια που είχε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα.
Αυτό που μου έχει μείνει ως συμπαίκτης του, όμως, ήταν οι αντιδράσεις του σε εκείνη την τρελή σειρά με τον Παναθηναϊκό το 2016. Έβαζε το ένα σουτ μετά το άλλο σε κάθε τελικό και παρέμενε ανέκφραστος.
Ακόμη και στο τελευταίο νικητήριο τρίποντό του μπροστά στον Διαμαντίδη στον τέταρτο τελικό, δεν είχε την παραμικρή αντίδραση. Αυτό που θα μου θυμίζει πάντα το πόσο Killer ήταν και πόσο killer θα πρέπει να είναι κάποιος άμα θέλει να πετύχει την υπέρβαση στην καριέρα του».
ΚΕΒΙΝ ΠΑΝΤΕΡ (2019-2020): «Ο Billy είναι ένας φανταστικός άνθρωπος. Από τη στιγμή που πήγα στον Ολυμπιακό, κατάλαβα γιατί κέρδισε τόσες φορές την Ευρωλίγκα και πως κατάφερε να γίνει τόσο επιτυχημένος.
Κάθε μέρα, ερχόταν στην προπόνηση συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος μόνο σε αυτό. Κάθε μέρα ήθελε να γίνεται καλύτερος ακόμη και μετά από τόσα χρόνια που τα είχε καταφέρει όλα. Ήταν ένας από τους πιο ανταγωνιστικούς παίκτες που συνάντησα ποτέ μου. Και το καλύτερο; Είχες πολλά να πεις μαζί του και εντός, αλλά και εκτός παρκέ».
ΜΑΡΤΙΝΑΣ ΓΚΕΤΣΕΒΙΤΣΙΟΥΣ (2011-2013): «Πάντα θα θυμάμαι τα πόσα γούρια είχε πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τα ματς. Θυμάμαι πάντα ερχόταν πριν από κάθε παιχνίδι και με ρώταγε: «είσαι καλά;».
Και μετά βγαίναμε για ζέσταμα. Ενώ θα μου μείνει αξέχαστη η εικόνα του να κάθεται πάντα με τον ίδιο τρόπο στα meeting πριν από κάθε παιχνίδι, όπου τοποθετούσε τα χέρια του πάνω στα γόνατα του. Πάντα στο ίδιο σημείο. Κάθε φορά το ίδιο. Πέρα από αυτό, πραγματικά, μέσα στο παρκέ, ήταν ο εντυπωσιακότερος παίκτης με τον οποίο έπαιξα ποτέ μαζί. Η επίδραση του στο παιχνίδι, ήταν καθηλωτική».
ΑΞΕΛ ΤΟΥΠΑΝ (2018-2019): «Θέλω να συγχαρώ τον Βασίλη για τη σπουδαία του καριέρα. Είναι τιμή μου να τον αποκαλώ “αδελφό” γιατί μου έμαθε τόσο πολλά. Πραγματικά έκανε μυθική καριέρα που είχε απήχηση σε όλο τον πλανήτη. Του εύχομαι να ευχαριστηθεί τη ζωή μετά το μπάσκετ και πραγματικά ήταν τιμή μου να παίξω μαζί του».
ΜΠΡΑΙΑΝ ΝΤΑΝΣΤΟΝ (2013-2015): «Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας θρύλος του αθλήματος. Η καριέρα του και τα κατορθώματά του, “μιλούν” από μόνα τους. Ήταν τιμή μου που υπήρξα συμπαίκτης του και ευγνώμων για τα όσα έμαθα από εκείνον».
ΖΑΚ ΛΕΝΤΕΪ (2018-2019): «Ο Βilly ήταν ένας από τους καλύτερους συμπαίκτες που είχα ποτέ μου. Ήταν κάθε μέρα ένα ζωντανό παράδειγμα για εμένα. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές, ποτέ δεν έκανε πίσω.
Το αντίθετο, ξέραμε όλοι πως στα δύσκολα θα βγει μπροστά. Έκανε τα πάντα για να νικήσει. Άνθρωποι σαν τον Βασίλη είναι μοναδικοί, γι αυτό και η επίδραση τους στο παιχνίδι θα στιγματίσει πολλές γενιές. Για πολλές δεκαετίες θα μιλάνε για τον Σπανούλη, να είστε σίγουροι. Πραγματικά είμαι ευγνώμων που καθημερινά μάθαινα δίπλα του τι θυσίες χρειάζεται να κάνει κάποιος για να είναι πρωταθλητής και ηγέτης».
ΚΑΪΛ ΓΟΥΙΛΤΖΕΡ (2017-2018): «Το ότι είχα την ευκαιρία να παίξω με έναν παίκτη με το βεληνεκές του Σπανούλη, δεν το είχα καν ονειρευτεί.
Όλοι μιλάνε για τον παίκτη Σπανούλη, αλλά εγώ είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τον άνθρωπο Βασίλη, ο οποίος φερόταν σε όλους με σεβασμό και πάντα ήταν δίπλα μας, είτε κάποιος ήταν βετεράνος ή απλά βοηθούσε στις προπονήσεις.
Πραγματικά θα θυμάμαι για πάντα την ημερομηνία που εγκατέλειψε τα παρκέ. Σεβασμός στον Θρύλο Σπανούλη!!!».
ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΣΟΥΜΑΝΗΣ (2016-2019): «Θυμάμαι την εποχή πριν έρθω στις ακαδημίες του Ολυμπιακού, είχα όνειρο να τον δω από κοντά να βγάλω μια φωτογραφία. Μέσα σε τρία χρόνια βρέθηκα να τον έχω στην διπλανή θέση στα αποδυτήρια και ντρεπόμουν να του μιλήσω.
Αυτό που θαύμαζα πιο πολύ ήταν η εργατικότητα του, η συγκέντρωση του και πόσο ήθελε να κερδίζει ακόμα και στα σουτ της προπόνησης! Λόγω όλων αυτών και πολλών ακόμη έγινε ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη όλων των εποχών».
ΤΖΟΣ ΠΑΟΥΕΛ (2013): «Πρώτα από όλα, θέλω να τον συγχαρώ για τη σπουδαία του καριέρα. Τον έζησα λίγο, αλλά συνειδητοποίησα γρήγορα πόσα πολλά σήμαινε για τον Ολυμπιακό και για την Ελλάδα γενικότερα.
Ήταν από τους καλύτερους που έπαιξαν ποτέ το άθλημα, ήταν παθιασμένος με το άθλημα, εκπληκτικά αθλητικός και με απίστευτο ταλέντο. Ειδικά το “πικ εν ρολ”, το πήγε σε άλλο επίπεδο. Δεν φοβόταν ποτέ τις μεγάλες στιγμές, ίσα-ίσα θυμάμαι τάιμ άουτ να μιλάει και να λέει: “δώστε σε εμένα τη μπάλα”. Είναι αυτός που είναι για πολλούς λόγους. Είμαι χαρούμενος και περήφανος για εκείνον και για όσα κατάφερε.
Και εκτός παρκέ, όμως, τον έζησα και πραγματικά λατρεύει την οικογένεια του και τα παιδιά του. Τότε που τον γνώρισα είχε τα μισά παιδιά που έχει τώρα, οπότε φαντάζομαι η χαρά του θα είναι διπλή. Είναι σπουδαίος οικογενειάρχης και θέλω να τον συγχαρώ όχι μόνο για τη μεγάλη του καριέρα, αλλά και για όσα έχει μπροστά του με την πανέμορφη οικογένεια του. Του εύχομαι τα καλύτερα».
ΜΠΡΙΑΝΤΕ ΓΟΥΕΜΠΕΡ (2018-2019): «Για εμένα ο Σπανούλης ήταν πρότυπο. Ήταν η πρώτη μου χρονιά εκτός ΗΠΑ και ήταν όλα τόσο καινούργια. Ο τύπος αυτός με υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες. Θυμάμαι πόσο ανταγωνιστικός ήταν στην προπόνηση και ό,τι και αν γινόταν στο παρκέ, δεν το μετέφερε ποτέ εκτός.
Πολλές φορές τον προκαλούσα για να δω τις αντιδράσεις του, αλλά εκείνος δεν επηρεαζόταν, με τίποτα, ό,τι και να του έκανα. Είχα αρχίσει να απορώ για το πόσο συγκεντρωμένος ήταν, μέχρι που ήρθαν και μου είπαν πως τσάμπα προσπαθούσα μιας και ήταν ο Κόμπε της Ευρώπης. Είχε ακριβώς την ίδια νοοτροπία. Ο Billy δεν μιλούσε πολύ στο παρκέ, αλλά μια μέρα μου είπε “θα σε “σκοτώσω” στο παιχνίδι”.
Έχω μόνο σεβασμό για εκείνον γιατί είχε πετύχει τόσα πολλά και πραγματικά πιστεύω πως ήταν τόσο ανταγωνιστικός που αν χρειαζόταν θα ερχόμασταν και στα χέρια γιατί και οι δύο θέλαμε να κερδίζουμε. Πάντως, αυτό που είναι εντυπωσιακό, είναι πως βγάζει από όλους τους συμπαίκτες του τον καλύτερο τους εαυτό. Μακάρι να είχα μια ολόκληρο σεζόν μαζί του και να μάθαινα πολλά για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ακόμη και έτσι, έχω την τιμή να τον αποκαλώ “μεγάλο μου αδελφό” και θα τον θυμάμαι για πάντα».
