Να βρεθεί κοινό σημείο επαφής όσον αφορά στη συνεργασία της FIBA με την Ευρωλίγκα επιμένει ο γενικός γραμματέας της FIBA, Ανδρέας Ζαγκλής, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “Αμαρυσία”.
Ουσιαστικά κάλεσε την Ευρωλίγκα να αλλάξει στάση ως προς το καλεντάρι για τα παράθυρα των εθνικών ομάδων. Παράλληλα μίλησε για το πρόβλημα της διαιτησίας, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023, την προοπτική να αναλάβει η Ελλάδα μια μεγάλη διοργάνωση, το ζήτημα της Ρωσίας, αλλά και την πιθανότητα σύγκλισης των κανονισμών με το ΝΒΑ.
Να ξεκινήσουμε από το Ευρωμπάσκετ. Μια διοργάνωση που προσέγγισε το μεγάλο ενδιαφέρον των φιλάθλων, ειδικότερα με τη συμμετοχή αστέρων του ΝΒΑ. Ποια είναι η αποτίμησή σας;
“Το 2022 ήταν μια χρονιά ρεκόρ σε αριθμό διοργανώσεων FIBA. Ήταν η πρώτη χρονιά που συνδυάστηκαν 3 Ηπειρωτικά Κύπελλα (America Cup, Asia Cup, Eurobasket) με το Παγκόσμιο Γυναικών, αλλά και με 4 «παράθυρα» για το Παγκόσμιο Ανδρών”.
Ήταν η πρώτη φορά μετά από σχεδόν 3 χρόνια που είχαμε τη δυνατότητα, σχεδόν σε όλες τις διοργανώσεις, ίσως με εξαίρεση το Asia Cup, να αποφύγουμε σε μεγάλο βαθμό τις αρνητικές επιπτώσεις του COVID-19.
Δυστυχώς είχαμε ορισμένους αθλητές στο Πανασιατικό Πρωτάθλημα που νόσησαν πριν και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Η Κίνα ξεκίνησε τους αγώνες των γκρουπ με μείον 4 αθλητές, ενώ η Νότια Κορέα στερήθηκε των υπηρεσιών βασικών της παικτών.
Για εμάς το πρώτο ήταν να φτάσουμε τον Νοέμβριο του 2022 έχοντας κατορθώσει να φέρουμε εις πέρας όλο το καλεντάρι που ήταν προγραμματισμένο. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και τα 3 Ηπειρωτικά Πρωτα θλήματα των ανδρών είχαν αναβληθεί από το 2021.
Ταυτόχρονα η διπλή δυσκολία του εγχειρήματος έγκειται, πέρα από το θέμα COVID-19 και την αναβολή, στο γεγονός ότι είχαμε και τα πρώτα Ηπειρωτικά του νέου καλενταρίου της FIBA. Το οποίο προβλέπει μέσα στην τετραετία ένα Ηπειρωτικό, ένα Παγκόσμιο, Ολυμπιακούς Αγώνες και μια χρονιά στην οποία οι αθλητές δεν έχουν μεγάλη διοργάνωση, παρά μόνο 2 «παράθυρα». Αυτή θα ήταν κανονικά η χρονιά του 2022, όπως ήταν άλλωστε και το 2018.
Το τρίτο επίπεδο δυσκολίας ήταν ότι έπρεπε να συνδυάσουμε τα προκριματικά του Παγκοσμίου, τα οποία είχαν ήδη ξεκινήσει με τα Ηπειρωτικά. Ήταν μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της τελευταίας διετίας, δηλαδή να τοποθετήσουμε 2 παιχνίδια προκριματικών πριν από μια μεγάλη διοργάνωση. Αυτό, όμως, έδωσε τη δυνατότητα στις ομάδες να δώσουν επίσημο εντός έδρας αγώνα, ανεξάρτητα από τον τόπο διεξαγωγής της τελικής φάσης κάθε διοργάνωσης, κάτι πολύ σημαντικό. Τα παιχνίδια ήταν εξαιρετικά. Η μεγάλη παρουσία σε αριθμό και σε ποιότητα των αθλητών του ΝΒΑ ήταν μια επιβεβαίωση ότι η απόφασή μας ήταν ορθή: τα Ηπειρωτικά να έχουν τετραετή κύκλο, αντί για διετή. Στον διετή ήταν σαφές ότι αυξανόταν ο αριθμών των «απωλειών» κορυφαίων αθλητών”.
-Ήταν το Ευρωμπάσκετ, λοιπόν, η κορωνίδα των διοργανώσεων της Ομοσπονδίας;
“Πρέπει να σας πω ότι για εμάς η κορύφωση ήταν η διοργάνωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Γυναικών. Το οποίο άλλαξε επίπεδο σε όλες τις παραμέτρους. Σαφώς τα Ηπειρωτικά Ανδρών πήγαν πολύ καλά, όμως αυτό το Παγκόσμιο Γυναικών ελπίζουμε ότι θα είναι αυτό που θα δώσει ώθηση. Είχαμε μια σειρά από ρεκόρ, με τον τελικό ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα να διεξάγεται μπροστά σε 16.000 θεατές. Αν και είχαμε για πρώτη και τελευταία φορά συμμετοχή 12 ομάδων, καθώς από την επόμενη θα συμμετέχουν ξανά 16 ομάδες και συνολικά λιγότερα παιχνίδια, τελικά είχαμε ιδιαίτερα αυξημένο αριθμό εισιτηρίων τα οποία ξεπέρασαν τις 145.000, κάτι που αποτελεί ρεκόρ. Είχαμε, παράλληλα, για πρώτη φορά στην ιστορία της FIBA, έναν χορηγό του βεληνεκούς της Google, ο οποίος εντάχθηκε στην «οικογένεια» των υποστηρικτών της FIBA, αποκλειστικά για το γυναικείο κομμάτι. Πλέον, βρισκόμαστε σε συζητήσεις για συνεργασία και σε επόμενες διοργανώσεις.
– Τι πρόσημο, επομένως, θα βάζατε για όλες τις διοργανώσεις που περιελάμβανε η FIBA στο καλεντάρι της, τον καιρό της πανδημίας;
“Αυτό που προσπαθήσαμε ήταν να φέρουμε εις πέρας όλες τις διοργανώσεις γιατί είναι αυτό που έχουμε υποσχεθεί στους υποστηρικτές μας, πράγμα το οποίο έγινε. Και χάρη σε αυτό έχουμε μια οικονομική σταθερότητα. Η FIBA βοήθησε και τη ΔΟΕ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο με την τεχνογνωσία από τα γήπεδα – φούσκες. Δεν σας κρύβω ότι ο μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας δεν είναι στις μεγάλες διοργανώσεις. Αυτή την περίοδο η μεγάλη δυσκολία είναι τα προκριματικά, καθώς προϋποθέτουν χιλιάδες μετακινήσεις, εντός και εκτός έδρας αγώνες, το οποίο σημαίνει εφαρμογή υγειονομικών πρωτοκόλλων σε εκατοντάδες διαφορετικά γήπεδα για τους αθλητές, τους θεατές και τους συμμετέχοντες και φυσικά την τηλεοπτική παραγωγή. Σε κάθε «παράθυρο» συμμετέχουν σχεδόν 900 αθλητές. Νομίζω ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο επιχειρησιακό επίτευγμα, που στήριξε ουσιαστικά την οικονομική μας σταθερότητα. Το μπάσκετ ήταν το πρώτο άθλημα που έπαιξε τον καιρό της πανδημίας προκριματικά και στις 5 Ηπείρους και πλέον βρισκόμενοι σε μια θετική θέση, να έχουμε ολοκληρώσει το καλεντάρι του 2022 και το καλεντάρι πρόκρισης τριετίας μέσα στην πανδημία. Πλέον, ατενίζουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών του 2023”.
– Να μείνουμε λίγο στο Ευρωμπάσκετ και στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Τα παράπονα για τη διαιτησία τα γνωρίζετε. Τα διαπιστώσατε και εσείς;
“Είναι σαφές ότι έγιναν 2 λάθη τα οποία συμβαίνουν πάρα πολύ σπάνια. Αυτό που είδαμε είναι ότι στην τελική φάση δεν υπήρχαν προβλήματα με τις αποφάσεις των διαιτητών. Είναι άλλωστε οι ίδιοι διαιτητές, οι οποίοι έναν χρόνο νωρίτερα, «έτρεξαν» με τον καλύτερο τρόπο τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό που συνέβη στο Ευρωμπάσκετ ήταν το εξής: Δεν είχαμε προβλήματα διαιτητικά, όμως με τον τρόπο που διεξάγεται η διοργάνωση είχαμε την υποχρέωση να διαθέτουμε 4 διαιτητικές ομάδες, μια ανά χώρα. Ιδίως στο γκρουπ της Κολωνίας, κάθε αγώνας είχε την ένταση και την ποιότητα ενός ημιτελικού. Αυτό σημαίνει -και αυτό είδαμε- ότι υπήρχε μεν ένα ποσοστό λαθών, αλλά όχι κάτι ακραίο που να έθεσε εν αμφιβόλω τις ικανότητες των διαιτητών. Εκείνο, όμως, που διαπιστώσαμε στην 1η φάση, όπου χρειάζεται ένας αριθμός διαιτητών διεσπαρμένος στα 4 γκρουπ, είναι ότι απαιτείται μεγάλο βάθος σε διαιτητική ποιότητα για να «τρέξουμε» τόσους πολλούς αγώνες ταυτόχρονα σε τόσα διαφορετικά μέρη και σε τόσο υψηλό επίπεδο”.
– Η συνεργασία με διαιτητές που σφυρίζουν στην Ευρωλίγκα βρίσκεται στο τραπέζι;
“Υπάρχουν διάφορες παράμετροι. Τα παράπονα υπάρχουν παντού και σε όλες τις διοργανώσεις. Το κριτήριο δεν είναι τα παράπονα. Ο διευθυντής μας στην Ευρώπη, Καμίλ Νόβακ κοίταξε το αρχείο μας και διαπιστώσαμε ότι τα περισσότερα παράπονα έγιναν το 2015, όταν στις διοργανώσεις ήταν διαθέσιμοι όλοι οι διαιτητές. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας «στρατός» ανθρώπων πίσω από τους διαιτητές που εργάζονται υποστηρικτικά. Αναλύουν τους αγώνες, προετοιμάζουν τους διαιτητές για τους επόμενους αγώνες και κάνουν τις αξιολογήσεις. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύουν οι διαιτητές όλη την περίοδο στο Basketball Champions League (BCL), στην Ευρωλίγκα Γυναικών, σε όλες τις διοργανώσεις της FIBA. Είναι ένα μοντέλο που, όσο υπάρχει αυτή η θεσμική κατάσταση, δεν θα αλλάξει. Δεν σας κρύβω ότι επενδύουμε στην εκπαίδευση των διαιτητών. Υπάρχει ένα επίπεδο εκπαίδευσής τους δίχως προηγούμενο. Δίχως προηγούμενο είναι και η παρακολούθηση της φυσικής και ψυχολογικής κατάστασης. Δεν είναι μόνο οι κανόνες, αλλά και η ομοιογένεια των κριτηρίων”.
– Είναι η «δεξαμενή» των γυναικών διαιτητών μια προοπτική που μπορεί να λύσει το θέμα του «βάθους», όπως το χαρακτηρίσατε;
“Η αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά στο Παγκόσμιο Γυναικών υπήρξε σημαντική ενίσχυση του ποσοστού γυναικών διαιτητών. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο είδαμε, επίσης, για πρώτη φορά γυναίκα διαιτητή να σφυρίζει αγώνα ανδρών. Αυξάνεται κατακόρυφα, τόσο ο αριθμός τους όσο και η ποιότητά τους. Έχουμε ακόμα πολύ μεγάλο περιθώριο εξέλιξης και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι για πρώτη φορά στην ιστορία θα έχουμε και στο Παγκόσμιο Ανδρών γυναίκα διαιτητή. Είδα πολύ καλές διαιτησίες γυναικών στα Ηπειρωτικά Πρωταθλήματα. Είμαστε ευχαριστημένοι από την αύξηση του ποσοστού, αλλά όχι ακόμα από τους απόλυτους αριθμούς. Υπάρχει αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη το ειδικό πρόγραμμα «She Refs». Είναι η πρώτη φορά που το λέω δημόσια, ότι η FIBA ετοίμασε και ένα ειδικό πρόγραμμα για γυναίκες διαιτητές και πώς θα διαχειριστούν καλύτερα την περίοδο της εγκυμοσύνης, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά. Σκοπός είναι να επιστρέφουν ακόμα πιο δυνατές. Επίσης είχαμε μια αύξηση περίπου 40% σε γυναίκες διαιτητές που έχουν την άδεια να σφυρίξουν σε όλα τα επίπεδα. Πιστεύω ότι και το 2023 θα συνεχιστεί αυτή η αύξηση. Η συνεργασία με το ΝΒΑ είναι σημαντική, καθώς οι διαιτητές που έχουν την άδεια της FIBA συμμετέχουν στο Summer League, αλλά και οι διαιτητές του ΝΒΑ και της G-LEAGUE, έρχονται μέσα στη χρονιά για το ΒAL. Βλέπω πολύ μεγάλο περιθώριο και σύντομα αποτελέσματα”.
– Πάμε στο θέμα των «παραθύρων», τα οποία έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις, καθώς υπήρχε το φαινόμενο να διεξάγονται την ίδια ημέρα αγώνες Εθνικών ομάδων αλλά και Ευρωλίγκας. Είναι ένα «αναγκαίο κακό»; Και πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
“Εγώ θα σας πω ότι τα «παράθυρα» είναι ένα αναγκαίο… καλό! Δεν μπορούν οι Εθνικές ομάδες να αγωνίζονται μόνο όταν έχουν στη διάθεσή τους τα κορυφαία αστέρια τους. Το ότι γίνονται αγώνες της Ευρωλίγκας την ίδια ημέρα, είναι καθαρά απόφαση της Ευρωλίγκας. Τον Νοέμβριο του 2022 είδαμε ότι οι τροποποιήσεις στο πρόγραμμα είναι εφικτές. Το καλεντάρι της FIBA είναι προγραμματισμένο μέχρι το 2027. Συζητάμε με την Ευρωλίγκα. Μέσα στην πανδημία είδαμε πόση ευελιξία υπάρχει στο καλεντάρι των συλλόγων. Υπήρξαν αγώνες που αντί για Παρασκευή, έγιναν Τρίτη. Εμείς έχουμε κάνει ήδη πολλές αλλαγές. Για παράδειγμα μεταφέρθηκαν οι αγώνες από Πέμπτη σε Παρασκευή σχεδόν ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή τους. Μια απόφαση με οικονομικό κόστος για τη FIBA και τις Ομοσπονδίες (λόγω γηπέδων, εισιτηρίων, πτήσεων κ.λπ.). Αυτή η κίνηση με τη συνεργασία Ομοσπονδιών και σωματείων που το ήθελαν, είχε αποτέλεσμα. Θα μπορούσαν να έχουν γίνει και άλλες 2 αλλαγές για το Παναθηναϊκός – Μπασκόνια και το Βαλένθια – Μονακό, στοχεύοντας αρχικά να μη γίνονται αγώνες την ίδια ημέρα, αλλά και να δίνουμε στους αθλητές χρόνο να ξεκουραστούν και μετά να αγωνιστούν με την Εθνική τους ομάδα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η παρουσία των Εθνικών ομάδων με περιοδικότητα και σε εντός έδρας αγώνες, είναι καθοριστική για την ανάπτυξη του αθλήματος, είτε είναι διαθέσιμοι οι κορυφαίοι αθλητές κάθε χώρας είτε όχι. Οι Ομοσπονδίες είναι αυτές που αποφάσισαν ότι οι Εθνικές πρέπει να έχουν μεγαλύτερο βάθος. Οι χώρες που κυρίως έχουν δουλέψει αναπτυξιακά -και βλέπουμε ότι δεν είναι πάντοτε οι πιο μεγάλες πληθυσμιακά χώρες- είναι αυτές που αντιμετωπίζουν τα λιγότερα προβλήματα. Για να προκριθείς σε μεγάλη διοργάνωση χρειάζεται βάθος. Αυτό είναι το μήνυμα των προκριματικών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν όλοι οι αθλητές όλων των συλλόγων ήταν διαθέσιμοι στα προκριματικά, το προϊόν θα ήταν ακόμα καλύτερο και αγωνιστικά δεν θα υπήρχαν αυτές οι συζητήσεις”.
– Συναντηθήκατε πρόσφατα με τον νέο διευθυντή της Ευρωλίγκα Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Σε τι κλίμα;
“Υπήρξε συνάντηση και θα υπάρξει και στο μέλλον. Το κλίμα ήταν καλό, οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι καλές. Πρέπει όμως να γίνουν βήματα και σε επίπεδο λύσεων, τα οποία δεν έχουν γίνει ακόμα. Οι πρώτοι που θα επωφεληθούν θα είναι οι σύλλογοι”.
– Σε ποιους άξονες πρέπει να κινηθούν αυτά τα βήματα;
“Οι άξονες είναι το καλεντάρι, η δομή των διοργανώσεων και οι βασικοί κανόνες της FIBA, οι βασικοί κανόνες του παιχνιδιού. Και φυσικά μετά γνωρίζουμε ότι από μια εξομαλυμένη και ξεκάθαρη αγορά, οι πρώτοι που θα επωφεληθούν είναι οι σύλλογοι και σε εμπορικό επίπεδο. Δεν υπάρχει αμφιβολία και αυτό τους επισημαίνουμε ότι πρέπει να κοιτάξουν”.
– Στο συλλογικό κομμάτι των διοργανώσεων της FIBA είστε ικανοποιημένος με το επίπεδο και της προσέλευσης των θεατών και της ποιότητας;
“Νομίζω το 2022 κλείνει με ένα Basketball Champions League πιο δυνατό από ποτέ. Από κάθε κριτήριο, είναι πλέον η νούμερο 2 διοργάνωση της Ευρώπης. Μια διοργάνωση, η οποία καταφέρνει σε ένα ουδέτερο γήπεδο όπως είναι το Μπιλμπάο, να το γεμίζει και σε συνεργασία με το ΝΒΑ να δίνει ένα τριήμερο «Final 4» με μια σειρά από δραστηριότητές και δράσεις μέσα στην πόλη, τα οποία, όπως μας είπαν οι άνθρωποι του Μπιλμπάο, θα μείνουν αξέχαστα”.
– Σε αυτό το μοτίβο θα συνεχίσετε;
“Το μοτίβο είναι αυτό που καθορίζει και κάποιες φορές τις εξελίξεις όπως π.χ. όταν τυγχάνει να πηγαίνουμε σε πόλεις που συμμετέχει στην τελική φάση η τοπική ομάδα. Το συγκεκριμένο μοτίβο είναι στο πλαίσιο μιας συνεχούς αναπτυσσόμενης διοργάνωσης, η οποία δουλεύει για τις ομάδες, υπηρετώντας ταυτόχρονα τον κεντρικό ρόλο των λιγκών και αυτό είναι το κυριότερο. Διότι οι λίγκες δεν είναι μόνο μέτοχοι, αλλά και συμμέτοχοι στις αποφάσεις που λαμβάνουμε”.
– Υπάρχει χορηγικό ενδιαφέρον;
“Υπήρξαν και κάποιες καινούργιες χορηγίες φέτος, περιμένουμε και κάποιες ακόμα. Νομίζω ότι στην 7η χρονιά του, το BCL είναι ένα προϊόν που είναι εδώ για μείνει και να μεγαλώσει ακόμη πιο πολύ”.
– Και τηλεοπτικά βλέπουμε ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον…
“Είναι αλήθεια ότι και τα τηλεοπτικά πηγαίνουν πολύ καλά. Εδώ υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον πάνω σε 2 άξονες: Από τη μια η ποιότητα και το όνομα των ομάδων και από την άλλη το format της διοργάνωσης. Το βασικό είναι ότι οι ομάδες γνωρίζουν ότι αν έχουν μια καλή χρονιά στο εθνικό τους πρωτάθλημα, υπάρχει μια διοργάνωση που είναι γι’ αυτές και μπορεί να τις ανεβάσει στο επόμενο επίπεδο. Γίνεται πολλή δουλειά με τις ομάδες και αυτό είναι το δεύτερο σκέλος, πέραν της ποιότητας και του brand των ομάδων, από το οποίο εξαρτάται και η δυναμικότητα της διοργάνωσης. Επίσης το BCL είναι πρότυπο ως προς την προσέγγιση των social media, οι αριθμοί σε followers και engagement και την προώθηση των αθλητών. Εδώ και 2 χρόνια είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη λίγκα οποιουδήποτε σπορ στην Ευρώπη”.
– Ποιες είναι οι οικονομικές απολαβές των ομάδων στην πορεία προς τον τελικό;
“Ο νικητής παίρνει 1.000.000 ευρώ και η οικονομική αμοιβή που μοιράζονται οι ομάδες είναι περίπου 3.000.000 ευρώ. Πολλές από τις ομάδες μας έχουν πει, όμως, ότι ναι μεν είναι πολύ σημαντικό να φτάσεις στον τελικό και να πάρεις αυτά τα λεφτά, αλλά είναι πολύ σημαντικό να κατακτήσεις τον τίτλο αυτόν καθ’ αυτόν και ότι μέσα από τη διοργάνωση οι ομάδες βοηθούνται ως Οργανισμοί για να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο. Το BCL κάνει διαρκώς σεμινάρια για το πώς οι ομάδες θα αποκτήσουν περισσότερη εμπειρία, πώς θα κάνουν ισχυρότερη παρουσία στα social media κ.ά. Δηλαδή οι ομάδες παίρνουν ένα πακέτο υπηρεσιών που είναι πολύ μεγαλύτερο από τα χρήματα”.
– Στοχεύει δηλαδή κυρίως στην ανάπτυξη αυτός ο τρόπος διεξαγωγής των διοργανώσεων;
“Το format είναι με 32 ομάδες σε ομίλους των 4, μετά Top-16 σε δεύτερο γύρο ομίλων και μετά play offs και Final 4. Δηλαδή, υπάρχει μια καλή ισορροπία του αριθμού των αγώνων της διοργάνωσης και των αγώνων που δίνουν οι ομάδες στις εθνικές τους λίγκες. Και αυτό το εκτίμησαν πολύ οι ομάδες. Επίσης, κάθε εντός έδρας αγώνας του BCL για τις ομάδες είναι υψηλής αξίας για την ανάπτυξη της δυναμικής τους και το εκτιμούν επίσης ιδιαίτερα. Δεν είναι δηλαδή μια μεγάλη περίοδος κανονικής διάρκειας. Less is more είναι το moto μας”.
– Πάμε σε ένα ενδιαφέρον ζήτημα: Πόσο εφικτή είναι η ενοποίηση των κανονισμών με την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού;
“Κοιτάξτε, υπάρχει μια αντίληψη ότι οι διαφορές των κανονισμών με το ΝΒΑ είναι μεγάλες, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάθε χρόνο και λιγότερες. Στο working group της FIBA που επιμελείται τους κανόνες, υπάρχουν και εκπρόσωποι του ΝΒΑ και του NCAA. Βλέπετε ότι το αντρικό NCAA πήγε τη γραμμή των τριών πόντων στη γραμμή της FIBA ή ότι ενοποιηθήκαμε πλήρως στο κομμάτι του αντιαθλητικού φάουλ. Ένας κανόνας, ο οποίος τράβηξε πολύ την προσοχή ακόμα και στο Eurobasket, πλέον ισχύει και στο ΝΒΑ”.
– Πόσο μακριά, άραγε, είναι η προοπτική της ίδιας χρονικής διάρκειας των αγώνων και των ίδιων διαστάσεων του γηπέδου;
“Οι γηπεδικές διαστάσεις είναι πιο δύσκολη παράμετρος, γιατί όταν αλλάζει μια λίγκα σαν το ΝΒΑ ένα στοιχείο του εξοπλισμού, σημαίνει ότι το στοιχείο αυτό πρέπει να αλλάξει σε 30 γήπεδα. Όταν, όμως, αλλάξει ένα αντίστοιχο στοιχείο στην FIBA, αυτό επηρεάζει εκατομμύρια γήπεδα ανά τον κόσμο. Δεν σας κρύβω ότι 12 χρόνια μετά την αλλαγή του κανονισμού, υπάρχουν ακόμα γραμμές τριπόντου στα 6.25, διότι η αλλαγή μιας μόνο γραμμής έχει επιπτώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ σε παγκόσμια κλίμακα. Σε μερικά γήπεδα μάλιστα, σχολικά ή ημι-επαγγελματικά, η αλλαγή αυτή θα καθιστούσε τα γήπεδα ακατάλληλα για χρήση, διότι είναι πολύ στενές οι διαστάσεις σε σχέση με τον πάγκο και τον τοίχο”.
– Υπάρχει, ωστόσο, η σκέψη να φθάσουμε να παίζουμε τέσσερα 12λεπτα και σε επίπεδο FIBA;
“Η διάρκεια είναι κάτι πιο εύκολο, ταυτόχρονα όμως η συζήτηση για εμάς είναι αν πρέπει να έχουμε ίδιους κανόνες στις άντρες και στις γυναίκες. Διότι στις γυναίκες να παίξουμε 48’ δεν το βλέπω να έρχεται στον ορίζοντα. Θα μπορούσαμε, ωστόσο, να δούμε κάποιες διαφοροποιήσεις στις γυναίκες, όπως επίσης θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε στο μέλλον μια κατηγορία αγώνων της FIBA να έχει διαφορετικούς κανονισμούς από τις υπόλοιπες. Το λέω αυτό υπό την έννοια ότι οι συνθήκες που παρέχουμε στους αθλητές έξω από τον αγωνιστικό χώρο, έχουν αρχίσει πλέον και ξεμακραίνουν στις κορυφαίες διοργανώσεις, επειδή θέλουμε να έχουμε τους καλύτερους αθλητές στις διοργανώσεις και να περνάνε αξέχαστα. Γι’ αυτό και θα κάνουμε στο Παγκόσμιο πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ”.
– Υπάρχει η σκέψη, λόγω της σκοπιμότητας του αντιαθλητικού φάουλ, στα τελευταία λεπτά να αντιμετωπίζεται ως απλό φάουλ;
“Όχι, δεν υπάρχει μια τέτοια σκέψη, γιατί μπορεί κάποιος να θέλει να σταματήσει τον χρόνο, προσπαθώντας να παίξει άμυνα στη μπάλα, να υπάρχει σαφής προσπάθεια να παίξεις τη μπάλα και να την κλέψεις και όχι απλώς να κάνεις φάουλ μόνο και μόνο για να σταματήσεις έναν αιφνιδιασμό. Σκεφθείτε όταν πληρώνετε για να πάτε στην Όπερα, δεν θέλετε κάποιος να κατεβάσει την κουρτίνα πριν από την καλύτερη άρια. Γι’ αυτό πληρώσατε, γι’ αυτό είστε εκεί και αυτό θα συζητάτε αργότερα. Έτσι και το φάουλ στην εκκίνηση του αιφνιδιασμού είναι μεν κομμάτι της τακτικής, αλλά επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα”.
– Πώς κύλησαν οι εκδηλώσεις για τα 90 χρόνια της FIBA;
“Ήταν μια χρονιά που και πάλι ξεκίνησε με τη σκιά του κορωνοϊού, αλλά σιγά σιγά βλέπαμε τον ενθουσιασμό του κόσμου και των Ομοσπονδιών για τον εορτασμό των 90 χρόνων. Πιστεύω ότι ολοκληρώθηκαν με ωραίο τρόπο οι εκδηλώσεις. Είχαμε διαγωνισμούς φωτογραφίας, είχαμε τη δημοσίευση της εγκυκλοπαίδειας για τις διοργανώσεις των ευρωπαϊκών συλλόγων, κάναμε επισκέψεις και εκδηλώσεις σε κάθε μια από τις 8 ιδρυτικές χώρες, κάναμε μια καμπάνια με το logo των 90 ετών, η οποία πήγε πάρα πολύ καλά σε όλο τον κόσμο. Ήταν ουσιαστικά μια καμπάνια για να εμπνεύσουμε τη νέα γενιά από την πολύ πλούσια ιστορία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Στην Ελλάδα είχαμε δύο εκδηλώσεις πολύ καλές: μια στο Ηράκλειο που έχει γίνει πρωτεύουσα των διεθνών διοργανώσεων τα τελευταία χρόνια και μια στη Θεσσαλονίκη και τη ΧΑΝΘ, μιας και ο διευθυντής της Συμεών Μαυροσκούφης ήταν εξ αυτών που είχαν συνυπογράψει την ιδρυτική διακήρυξη της FIBΑ. Ήταν μια έντονη συγκινησιακά εκδήλωση και τιμήσαμε και ανθρώπους που έχουν συνεισφέρει στο άθλημα”.
– Το 2023 είναι χρονιά Παγκoσμίου Κυπέλλου. Αναφέρατε νωρίτερα ότι θα δούμε κάποιους νεωτερισμούς. Σε τι επίπεδο ετοιμότητας βρίσκεστε αυτή την στιγμή;
“Σε επίπεδο υποδομών, στην Οκινάουα εγκαινιάστηκε το νέο γήπεδο και παίζει εκεί, για την κορυφαία κατηγορία της Ιαπωνίας, η ομάδα της πόλης. Ένα πραγματικά φανταστικό γήπεδο. Στις Φιλιππίνες έχουμε 3 γήπεδα. Το ένα είναι πανέτοιμο, το Mall of Αsia. Ήδη διεξάγονται αγώνες και ήμουν εκεί φέτος σε αγώνες play off των Φιλιππίνων. Το άλλο είναι το Araneta Coliseum στη Μανίλα, ένα ιστορικό γήπεδο, το οποίο είχε φιλοξενήσει και έναν θρυλικό αγώνα πυγμαχίας το 1975 (σ.σ. το περίφημο «the thrilla of Manilla» μεταξύ του Μοχάμεντ Άλι και του Τζο Φρέιζερ), αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο της FIBA το 1978. Η ανακαίνισή του ολοκληρώνεται. Το μεγάλο γήπεδο, στο οποίο θα πραγματοποιηθεί η τελική φάση, η Phillipines Αrenα, είναι ένα γήπεδο 55.000 θέσεων, ίσως η μεγαλύτερη κλειστή αρένα στον κόσμο. Και είναι έτοιμο. Στην Ινδονησία παίξαμε το Πανασιατικό Κύπελλο στο παλαιό γήπεδο της Τζακάρτα, όμως επιθεωρήσαμε τις εργασίες στο νέο γήπεδο και θεωρούμε ότι στα μέσα της άνοιξης θα είναι έτοιμο και θα μπορούμε να παίξουμε τους πρώτους αγώνες στις αρχές του καλοκαιριού. Είναι ένα γήπεδο 17.000 θέσεων. Κάθε γήπεδο θα έχει 2 ομίλους: στην Οκινάουα, στη Τζακάρτα, στο Mall of Αsia και στο Araneta. Η τελική φάση θα διεξαχθεί στο Phillipines Αrenα, το οποίο θα φιλοξενήσει αγώνες από τους «8» της διοργάνωσης και μετά”.
– Τι έχετε εισπράξει μέχρι στιγμής ως προς το ενδιαφέρον του κοινού των τριών αυτών χωρών;
“Η αγάπη για το μπάσκετ στις Φιλιππίνες ήταν δεδομένη. Η Ινδονησία μάς έκανε πολύ θετική εντύπωση, παρ’ ότι η ομάδα δεν προκρίθηκε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και οι αγώνες είχαν πολύ υψηλή προσέλευση. Στην Ιαπωνία ήδη οι πωλήσεις των εισιτηρίων είναι σε προχωρημένο επίπεδο, έχουν πάει πολύ καλά. Μάλιστα, βάλαμε φέτος, για πρώτη φορά, μια νέα παράμετρο, στην οποία κάθε διοργανώτρια χώρα έχει τη δυνατότητα να διαλέξει μια από τις ομάδες που έχουν προκριθεί, η οποία θα παίξει στη χώρα της. Οι Φιλιππίνες επέλεξαν τις ΗΠΑ, η Ιαπωνία επέλεξε τη Σλοβενία και η Ινδονησία τον Καναδά”.
– Τι διαφορετικό θα δούμε φέτος;
“Πρώτα απ’ όλα, θα δίνουμε, έξτρα χρόνο ξεκούρασης στους αθλητές. Θα έχουν μόνο μια μετακίνηση, σε αντίθεση με τις τρεις που είχαν στην Κίνα και μόνο για όσους παίζουν στην Οκινάουα και την Τζακάρτα. Όμως, ακόμη και για τις ομάδες που θα έχουν τη μετακίνηση, προσθέσαμε μια επιπλέον ημέρα ξεκούρασης πριν την τελική φάση. Επίσης, η διοργάνωση μετατέθηκε μια εβδομάδα νωρίτερα, μετά από συνεννόηση με όλες τις λίγκες, έτσι ώστε να δώσουμε παραπάνω χρόνο προετοιμασίας στις ομάδες. Για πρώτη φορά, οι αθλητές θα μένουν σε μονόκλινα δωμάτια, πληρωμένα από την FIBA και τους διοργανωτές, ενώ σε όλα τα ξενοδοχεία που θα διαμείνουν οι αθλητές, θα έχουμε ειδικά lounge, παρέχοντας τις καλύτερες συνθήκες διαμονής για τις οικογένειες των αθλητών. Η βασική μέριμνα είναι να παρέχουμε μια αξέχαστη εμπειρία στους αθλητές, να αισθανθούν ότι βρίσκονται στην κορυφαία διοργάνωση”.
– Μπορούμε να κάνουμε όνειρα και στην Ελλάδα για μια τέτοια διοργάνωση;
“Η Ελλάδα την έχει ήδη δει από το 1998. Τώρα, για το μέλλον, αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να στοχεύσουν η Ομοσπονδία και η κυβέρνηση. Συζητάμε γενικότερα με την Ομοσπονδία, ο καθένας με τις προτεραιότητές του. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι το 2025 έχει Eurobasket στην Κύπρο. Θα ήταν μεγάλη μας χαρά να επιστρέψει εδώ μια μεγάλη διοργάνωση. Άλλωστε, η Ελλάδα έχει κάνει τα πάντα. Έχει κάνει Eurobasket Ανδρών – Γυναικών, έχει κάνει Παγκόσμιο Ανδρών και Ολυμπιακούς Αγώνες. Δηλαδή όσα έχει φιλοξενήσει η αρένα του ΟΑΚΑ δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά γήπεδα στον κόσμο που τα έχουν κάνει. Πρέπει εδώ να πούμε ότι για ένα Παγκόσμιο Κύπελλο δεν νοούνται γήπεδα κάτω από 8.000 θέσεις για τους ομίλους και κάτω από 15.000 για τις επόμενες φάσεις. Η Ελλάδα έχει σίγουρα καλά ξενοδοχεία, αλλά χρειάζονται και 1-2 καλά γήπεδα. Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα συνεργασίας. Οι συζητήσεις για το 2027 και το 2031 είναι ακόμα ανοιχτές. Αυτό που μετράει είναι τόσο η έννοια της αγοράς, τόσο το πόσο αγαπάει η χώρα το μπάσκετ, πόσο καλή εθνική ομάδα έχει όσο και πληθυσμιακά. Δηλαδή τώρα το Παγκόσμιο Κύπελλο, πάει σε 3 χώρες συνολικού πληθυσμού 450.000.000 ανθρώπων. Η Ινδονησία έχει 290.000.000 κατοίκους και μαζί με την Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες είναι κοντά μισό δισ. πληθυσμός. Δώσαμε σε αυτό βάση, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Και το δείξαμε και στο Ευρωμπάσκετ 2025, που η τελική φάση πάει Λετονία, Φινλανδία, Πολωνία, Κύπρο”.
– Πάμε και σε ένα ευαίσθητο θέμα που απασχολεί σε όλα τα επίπεδα τον πλανήτη. Η απομάκρυνση της Ρωσίας, μιας τεράστιας δύναμης στο μπάσκετ και αγωνιστικά και ως αγορά, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για την FIBA;
“Αναμφίβολα. Με βάση τις αποφάσεις έως τώρα του Ολυμπιακού Κινήματος, οι πολιτικές εξελίξεις συμπαρασύρουν και τις αθλητικές, βάσει των αποφάσεων που ελήφθησαν τον περασμένο Φεβρουάριο. Διαρκώς συζητάμε για το θέμα και, όπως είναι κατανοητό, οι όποιες αποφάσεις λαμβάνουμε είναι με σύντομο χρονικό ορίζοντα. Είπαμε εξαρχής ότι στην πανδημία μετρούσε πολύ η ταχύτητα των αποφάσεων. Στο θέμα του πολέμου, όμως, μετράει πάρα πολύ η σύνεση. Γι’ αυτό και σε κάποιες από τις αποφάσεις μας περιμέναμε να δούμε τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Να θυμίσω εδώ ότι το μπάσκετ ήταν το τελευταίο άθλημα για το οποίο έδωσαν επίσημους αγώνες η Εθνική Ρωσίας και η Εθνική Λευκορωσίας, ακριβώς την ημέρα που ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες. Έπαιξαν Ρωσία – Ολλανδία και μόλις «πέταξε» η ομάδα της Ολλανδίας για τον γυρισμό, έκλεισε ο εναέριος χώρος. Το ίδιο βράδυ έπαιξαν Ισπανία – Ουκρανία, με τους αθλητές των Ουκρανών σε τραγική ψυχολογική κατάσταση.
Πέντε μέρες μετά, είχαμε την κλήρωση του Παγκοσμίου των Γυναικών, στο οποίο η Ρωσία είχε προκριθεί και μάλιστα μέσα από μια διαδικασία απίστευτης αλληλεγγύης. Στον όμιλο ήταν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Πουέρτο Ρίκο και το Βέλγιο και ο όμιλος ήταν στην Ουάσιγκτον. Η ομάδα της Ρωσίας δεν μπορούσε να εισέλθει στη χώρα, επειδή είχε λάβει το εμβόλιο «Σπούτνικ», το οποίο δεν αναγνωριζόταν και, φυσικά, δεν μπορούσαν να κάνουν εμβόλιο, πάνω από άλλο εμβόλιο. Και δέχτηκαν να γίνουν τα παιχνίδια ΗΠΑ – Βέλγιο και ΗΠΑ – Πουέρτο Ρίκο και στη συνέχεια βρήκαν μια λύση, πηγαίνοντας με απευθείας πτήσεις στον Άγιο Δομίνικο, όπου πήγε και η Ρωσία με απευθείας πτήση από την Μόσχα, ώστε να διεξαχθούν οι αγώνες Ρωσία – Βέλγιο και Ρωσία – Πουέρτο Ρίκο. Και προς τιμήν του Πουέρτο Ρίκο, το οποίο θα μπορούσε να δεχτεί να μην αγωνιστεί και να προκριθεί αντί της Ρωσίας! Έπειτα βέβαια, έγιναν όσα έγιναν και γίνονται στην Ουκρανία και στην κλήρωση στη θέση της Ρωσίας, αφήσαμε κενό που θα γεμίζαμε αργότερα. Τον περασμένο Μάιο λάβαμε, τελικά, την απόφαση ότι η Ρωσία δεν μπορεί να αγωνιστεί και στη θέση της μπήκε το Πουέρτο Ρίκο, το οποίο ήταν δεύτερο μετά τη Ρωσία στον όμιλο. Και, μάλιστα, έφτασε μέχρι τους «8» της διοργάνωσης στην καλύτερη πορεία της ιστορίας του! Σαν να «ανταμείφθηκε» από τη μοίρα για το fair play απέναντι στις Ρωσίδες! Συγκλονιστικές ιστορίες που δεν τις γνωρίζει το ευρύ κοινό και που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να δημιουργήσει”.
– Τι γίνεται, όμως, από δω και πέρα με τη Ρωσία;
“Αυτή τη στιγμή έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας, τις οποίες θα εξετάσουμε ξανά στο Διοικητικό μας Συμβούλιο τον Μάιο, κοιτώντας τις εξελίξεις. Υπάρχει μια περίπτωση να ενεργοποιηθούν οι άντρες της Ρωσίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024. Δυστυχώς οι άντρες της Λευκορωσίας και οι γυναίκες της ίδιας χώρας, αλλά και της Ρωσίας, έχουν τεθεί εκτός Ολυμπιακών Αγώνων, διότι οι γυναίκες δεν θα αγωνιστούν στο Ευρωμπάσκετ τον ερχόμενο Ιούνιο. Με το ισχύον πρόγραμμα πρόκρισης, το άθλημά μας έχει αποδείξει, όπως και στην Ατλάντα με τη Γιουγκοσλαβία, ότι όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες θα κοιτάξουμε για κάποιες αλλαγές, διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ρωσία είναι μια πολύ μεγάλη δύναμη του παγκόσμιου μπάσκετ”.
– Είχατε κάποιο ρόλο ως FIBA στο θέμα που είχε δημιουργηθεί με τη σύλληψη της Αμερικανίδας αθλήτριας Μπρίτνεϊ Γκράινερ από τις ρωσικές Αρχές;
“Η FIBA είχε στην αρχή εμπλακεί με σκοπό να προστατέψει την αθλήτρια, αλλά όταν ξεκίνησε η δικαστική διαδικασία, έπρεπε να αποσυρθεί, επειδή επρόκειτο, πλέον, για καθαρά πολιτικό ζήτημα. Και μετά τη δικαστική διαδικασία, ακολουθήθηκε ξεκάθαρα η διπλωματική οδός. Επαφές υπήρχαν, αλλά δεν χρειάζεται να τις δημοσιοποιούμε. Είμαστε χαρούμενοι που επέστρεψε στη χώρα της και που επιθυμεί να αγωνιστεί ξανά”.
