Η πόλη του Σαν Αντόνιο τιμάει τον μεγάλο Μανού Τζινόμπιλι και η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στον Αργεντινό! Το αποχαιρετιστήριο άρθρο του Τζινόμπιλι στο οποίο εξηγεί τους λόγους της απόφασής του, αλλά και τα σχέδιά του για το μέλλον.
Ο 41χρονος αποσύρθηκε από τα παρκέ μετά από 16 χρόνια και 4 πρωταθλήματα με τους Σπερς και ο δήμαρχος του Σαν Αντόνιο, Ρον Νίρενμπεργκ, δήλωσε ότι “την Πέμπτη (σ.σ. σήμερα), ας τιμήσουμε έναν παίκτη που ήταν παράδειγμα για την προσπάθεια, το αθλητικό πνεύμα και την αγνή χαρά του παιχνιδιού. Ελάτε μαζί μας, φίλαθλοι“.
Η 30ή Αυγούστου θα είναι η δεύτερη ημέρα του χρόνου στην οποία δίνεται το όνομα ενός παίκτη των Σπερς στην πόλη του Σαν Αντόνιο. Υπάρχει και η μέρα προς τιμήν του Τιμ Ντάνκαν, η οποία εορτάζεται στις 21 Ιουλίου.
Η πόλη του Τέξας έχει γεμίσει με πινακίδες που γράφουν “ευχαριστούμε Μανού” στα αμερικανικά, αλλά και στα ισπανικά, την μητρική γλώσσα του Τζινόμπιλι (Gracias Manu)!
Το αποχαιρετιστήριο άρθρο του Τζινόμπιλι
Σε άρθρο που έγραψε για την εφημερίδα της Αργεντινής, “La Nacion”, ο Μανού Τζινόμπιλι εξήγησε τους λόγους που αποσύρθηκε από τα παρκέ και προανήγγειλε ότι θα είναι κοντά στους Σπερς από άλλο πόστο!
“Δεν μπορώ να πω ότι ήταν βιαστική ή απρόσμενη απόφαση. Είμαι 41 ετών και έχω επεκτείνει λίγο το θέμα του μπάσκετ. Στο μυαλό μου η προηγούμενη σεζόν ήταν εξ αρχής η τελευταία. Ποτέ δεν το είπα δημοσίως, επειδή δεν ήθελα να περιορίσω τις επιλογές μου. Ήθελα να αφήσω την πόρτα ανοιχτή για άλλες πιθανές επιλογές ή να δω πως θα αισθανόμουν σωματικά και πνευματικά για μία πιθανή νέα χρονιά.
Φρόντισα να ξεκαθαρίσω στον Γκρεγκ Πόποβιτς ότι αυτό δεν είναι ένα «αντίο, θα τα πούμε». Τα παιδιά μου έχουν αρχίσει ήδη σχολείο και θα όσο θα βρίσκομαι στην πόλη, θα είμαι κοντά στην ομάδα. Δεν μπορώ πια να βοηθήσω κερδίζοντας ένα επιθετικό φάουλ ή με ένα κλέψιμο, αλλά θα προσπαθήσω να συνεισφέρω με κάποιον τρόπο. Εκτιμώ όλους τους συμπαίκτες μου, το προπονητικό επιτελείο και τους πάντες στην ομάδα. Θέλω τα καλύτερα για τους Σπερς. Εάν μπορώ να βοηθήσω, θα το κάνω με χαρά.
Επέστρεψα στο γυμναστήριο και άρχισα να σηκώνω βάρη, έπιασα τη μπάλα, παρακολουθούσα τους νεαρότερους να προπονούνται και να τα δίνουν όλα ενόψει της preseason, ενώ εγώ ακόμα ένιωθα πόνους από την προηγούμενη χρονιά. Η κατάσταση με βοήθησε να πείσω τον εαυτό μου για την απόφαση που πήρα.
Αφότου μίλησα με τον “Ποπ”, ήταν η σωστή στιγμή για να το δημοσιοποιήσω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την πίεση που είχα καθώς βρισκόμουν μπροστά στον υπολογιστή για να πατήσω το “send”. Δεν είμαι σίγουρος για το λόγο, από τη στιγμή που ήμουν πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η σωστή απόφαση, αλλά ήταν μία τρελή, τρελή στιγμή. Ήμουν πάντως πεπεισμένος και χαρούμενος για το βήμα που κάνω. Είναι δύσκολο να περιγράψω όλα τα συναισθήματά μου.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση βίωσα μεγάλη ανακούφιση και νόμιζα ότι θα έκλεινα τον υπολογιστή, αλλά άρχισαν να καταφτάνουν μηνύματα. Δεν μπορούσα να φύγω και κάποια από αυτά με συγκίνησαν.
Μπορώ να πω ότι έκανα τα πάντα. Έπαιξα μέχρι το σημείο που ήθελα. Κάποιοι αναγκάζονται να αποσυρθούν πρόωρα λόγω τραυματισμών ή άλλων θεμάτων. Εγώ όμως έπαιξα μέχρι τα 40 μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάτι άλλο να δώσω. Για την ακρίβεια, τα τελευταία τρία χρόνια είχα την πολυτέλεια να αγωνίζομαι σαν κάποιος που έπαιξε με τους φίλους του, δίχως πίεση και με το συναίσθημα ότι έδωσα ό,τι μπορούσα. Έπαιξα επειδή μου άρεσε να το κάνω, από σεβασμό και εκτίμηση.
Είμαι ενθουσιασμένος για την απόφαση που πήρα και για αυτά που έρχονται, αλλά αισθάνομαι επίσης αβεβαιότητα επειδή δεν γνωρίζω πως θα προσαρμοστώ στην καθημερινότητα χωρίς να σκέφτομαι το επόμενο παιχνίδι. Είναι αυτό που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, από την παιδική μου ηλικία. Θα είναι παράξενα, χωρίς αμφιβολία, αλλά νομίζω ότι είμαι καλά προετοιμασμένος και έχω την κατάλληλη συντροφιά για να αντικρίσω τη συνέχεια“.
