Σε μια από τις πιο περίεργες, έως αλλοπρόσαλλες σειρές στην ιστορία των τελικών των play offs, που δεν είχε καμία σταθερά και κάθε ένα από τα πέντε βράδια των αγώνων, είδαμε κι ένα άλλο έργο, το φετινό Πρωτάθλημα κρίθηκε από ένα… δεκάλεπτο! Το τρίτο του 5ου τελικού.
Εκεί όπου ο Ολυμπιακός τα έκανε όλα… “μαντάρα” κι ο Παναθηναϊκός άρπαξε την ευκαιρία, με τους… εξπέρ του είδους, Παππά και Τζέιμς κι έβαλε σχεδόν όσους πόντους έβαλε σε όλο το πρώτο ημίχρονο, στέλνοντας τη διαφορά στο +10.
Χρόνος για επιστροφή του Ολυμπιακού υπήρχε, αλλά αυτό που έλειψε ήταν το μέσο. Οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έμοιαζαν με στήλη άλατος, μόνο ο ΜακΛιν με τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη έμοιαζαν να μην έχουν εγκαταλείψει τη μάχη κι ο ενθουσιασμός της εξέδρας τελείωσε την υπόθεση – Πρωταθλητής Ελλάδας 2018.
Ο Παναθηναϊκός πήρε τελικά αυτό που έμοιαζε να δικαιούται με τη σταθερότητά του όλη τη χρονιά, μολονότι δεν έδειχνε αντίστοιχα δυνατός στη διαδικασία των τελικών και για 4,5 τελικούς έβλεπε την πλάτη του αντιπάλου του.
Ο Ολυμπιακός έχασε αυτό που κέρδισε αρχικά στον πρώτο και τον 4ο τελικό, αλλά στο τελευταίο 20άλεπτο της χρονιάς τον έπιασε “θάλασσα”.
Τελικά αυτός που το άξιζε περισσότερο, είναι εκείνος στον οποίο αφιερώνεται από τους πρωταγωνιστές του, το Πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού:
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος.
Ο εμπνευστής, δημιουργός, συνεχιστής για δεκαετίες του ίδιου έργου, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Κυριακή, ενώνοντας, όμως, όλη την Ελλάδα του αθλητισμού.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος από τους δύο αιώνιους αντιπάλους “το άξιζε”, αλλά με βεβαιότητα, υπογράφουμε ότι αυτός που το άξιζε είναι ο Παύλος Γιαννακόπουλος.
Για όσα προσέφερε και κυρίως για την αγάπη, την επιμονή, τις θυσίες που έκανε τόσες δεκαετίες για να υποστηρίξει ότι αγαπάμε εκατομμύρια άνθρωποι που ασχολούμαστε με τα σπορ:
Την ομάδα του.
