ΑΕΚ: Συγκλονίζει ο Στέλιος Βασιλειάδης και το βίντεο για το έπος του 1968 (vid)

Ο Στέλιος Βασιλειάδης (στη φωτό, πρώτος από δεξιά, με τη φανέλα με το 13, δίπλα του οι πρώην συμπαίκτες του Βαγγέλης Δερμανούτσος, Χρήστος Ζούπας σε τιμητική εκδήλωση της 4αθλήτριας Ευρώπης του ’66 από την ΑΕΚ BC), το «Πουλί» της «Καλλιμαρμαρωμένης» Κυπελλούχου Ευρώπης, και τέως Πρόεδρος – νυν μέλος του Δ.Σ. της Λέσχης Ιστορίας και Πολιτισμού της ΑΕΚ, με 13 πόντους στο ενεργητικό του στον Τελικό με Σλάβια, μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της ΑΕΚ BC (aekbc.gr) για την επέτειο και συγκλονίζει…

Και ποιος είπε, ότι έχουν κορεστεί οι υπεραθλητές της «Βασίλισσας» την εδώ και δεκαετίες «απόδοση τιμών»;

«Ποιος κορεσμός;  Ίσα ίσα, που μέσα απ’ αυτή την προβολή, κυρίως των τελευταίων χρόνων, νιώθουμε πιο έντονα τα σπουδαία. Ευλογημένος όποιος υπενθυμίζει και υμνεί με την πένα του ή τις δράσεις του εκείνη τη μεγάλη κατάκτηση. Το 1968 σε συλλογικό επίπεδο ήταν χρονιά-ορόσημο. ‘Οπως ήταν για την Εθνική Ομάδα το 1987. Χίλια… τρόπαια να κατακτήσουν οι ομάδες μας, κανείς δεν θα ξεχνά το πρώτο. Το 1968 μάς σημάδεψε ως αθλητές, μας προσδιόρισε ως ανθρώπους. Προφανώς νιώθω υπερήφανος, που ήμουν μέλος εκείνης της Ομάδας. Που είχα συμπαίκτες εκείνους τους αθλητές. Που είχα προπονητή τον Νίκο Μήλα. Προφανώς, είμαι υπερήφανος, που δεν  ξεχνιέται αυτή η ημέρα», δήλωσε ο Βασιλειάδης.

Η αλήθεια είναι, ότι επί μακρόν οι ίδιοι οι παίκτες της «4ης Απριλίου» με την ετήσια επίσκεψή τους στο Παναθηναϊκό Στάδιο γιόρταζαν και υπενθύμιζαν το ιστορικό γεγονός. Ο Βασιλειάδης αποδίδοντας «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» διευκρίνισε: «Καταρχήν να πω, ότι ήταν οι αείμνηστοι Γιώργος Αμερικάνος και Δημοσθένης Πασχαλίδης, ο αρχηγός μας και ο έφορος εκείνης της ομάδας, που έδιναν διαρκώς «το παρών». Εγώ όχι πάντα. Ήταν ο λαός της ΑΕΚ, η «Ορίτζιναλ 21», άλλοι οργανωμένοι, αλλά και μεμονωμένοι οπαδοί της, που συμμετείχαν στα «γενέθλια». ‘Ηταν τα κείμενα του «Πατριάρχη» του «κιτρινόμαυρου» ρεπορτάζ, Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη, που με τα πύρινα άρθρα του μπόρεσε να περιγράψει και μεταλαμπαδεύσει την επιτυχία από γενιά σε γενιά. Ήταν φυσικά και η ιδιαίτερη φωνή του Βασίλη Γεωργίου, που ακούμε και ξανακούμε στα βίντεο ή στο ραδιόφωνο κατά καιρούς. Όλοι αυτοί κράτησαν τη φλόγα αναμμένη».

Άραγε, μετά και τη δημιουργία της ταινίας «1968», τι άλλο μένει για να τιμήσει κανείς το «κιτρινόμαυρο» έπος;

«Σαν τι άλλο να γίνει δηλαδή;», τόνισε ο Βασιλειάδης και συμπλήρωσε. «Μα, χάρη στην ταινία, η φλόγα θα μείνει αναμμένη για πάντα. Και τίποτα να μη γίνει στο εξής, που λέει ο λόγος. Ο Μάκης Αγγελόπουλος «απογείωσε» το 1968. «Τρύπησε» το ταβάνι των προσδοκιών μας. Πώς να το πω; Τι άλλο να έκανε; Έβαλε ένα σκασμό λεφτά και παρέδωσε στον κόσμο και στο σύλλογο ένα έργο, που ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει την πραγματική του αξία. Μας έκανε ταινία. Ακόμη προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τη στιγμή, που κληθήκαμε από τους υπευθύνους της ΚΑΕ, για να συμμετάσχουμε με τις μαρτυρίες μας στο γράψιμο της ταινίας. Και παρότι γνώριζα και την αξία του Τάσου Μπουλμέτη, δεν περίμενα αυτό το εντυπωσιακό σκηνοθετικό αποτέλεσμα. Νιώθω «γεμάτος» με όσα έγιναν για μας. Πραγματικά σας το λέω…».

Για την πιθανή αδικία στην προβολή του θριάμβου της ΑΕΚ στα πρώτα χρόνια μετά την κατάκτηση, ο αειθαλής τροπαιούχος άσος τόνισε: «Υπήρξε μία αίσθηση, ότι οι θεσμικοί φορείς και μερίδα των ΜΜΕ, δεν το προέβαλαν όσο έπρεπε.  Όπως υπήρξε από κάποιους μία προσπάθεια να υποβαθμίσουν την επιτυχία μας. Για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν ένιωσα καμία αδικία όμως. Κι όταν περνούσε φευγαλέα μια τέτοια σκέψη από το μυαλό, ρωτούσα την καρδιά μου για το ‘68 και ερχόμουν στα ίσα μου. Και πάντα ρωτάω την καρδιά μου. Εκείνη… ξέρει καλύτερα τί πετύχαμε τότε! Διότι την καρδιά μας, την ψυχή μας αφήσαμε στο γήπεδο και στον Τελικό με τη Σλάβια Πράγας, αλλά και σε όλα τα ματς για να τα καταφέρουμε. Εγώ και οι συμπαίκτες μου, αλλά και χιλιάδες λαού, ήξεραν καλά τι κάναμε εκείνη τη νύχτα, αλλά και όλες τις νύχτες εκείνης της μεγάλης πορείας. Ο Τρόντζος έκανε τη ραβέρσα πρόκρισης -η οποία κατόπιν έλαβε παγκόσμιες διαστάσεις- στον ημιτελικό με την Ίνις Βαρέζε. Δεν την έκαναν… εξωγήινοι. ‘Ηταν λάθος συνεπώς όσοι τα πρώτα χρόνια μετά το θρίαμβο υποβάθμισαν μια παγκόσμια νίκη, για την οποία ο διεθνής Τύπος «έσταζε μέλι»! Xάρηκε τότε όλη η Ελλάδα. Δεν νομίζω, ότι υπήρξε τέτοια οικουμενική αποδοχή για συλλογικό τρόπαιο με άλλο τρόπαιο οποιασδήποτε ομάδας, μετά από μας… Και σήμερα χαίρεται για το κατόρθωμά μας και το ξέρω όλη η Ελλάδα. Επιπλέον, στην πορεία, χάρη στους ανθρώπους που είπα παραπάνω αυτό άλλαξε. Άρχισαν οι πάντες να συζητούν για μας. Επαιξε ρόλο ενδεχομένως και το γεγονός, ότι κάποια στιγμή η επιτυχία μας καταγράφτηκε στο Βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, χάρη και στις προσπάθειες που κατέβαλε βέβαια ο «Ενωσίτης» συλλέκτης Αλέξανδρος Μαργαρίτης».

Διηγείται και ξεχειλίζει ο ενθουσιασμός από τα χείλη του Βασιλειάδη: «Η ιστορία έγραψε. Κάθε τρόπαιο ελληνικής ομάδας από το 1968 και μετά, έχει τη δική του αξία, αλλά το 1968 ήταν κυριολεκτικά έπος. Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία όλων των εποχών. Ήταν η πρώτη ελληνική κατάκτηση, με αμιγώς Έλληνες αθλητές, και με ΄Ελληνα προπονητή, και μάλιστα σε απαιτητικά χρόνια. Η συγκίνηση στα πρόσωπα ανθρώπων διαφορετικής οπαδικής ταυτότητας, που είδα βγαίνοντας από το «Παλλάς» στην πρεμιέρα της ταινίας «1968» ήταν το γεγονός της βραδιάς και μου θύμισε τα πρόσωπα ανθρώπων με διαφορετική οπαδική ταυτότητα, που ήταν χαρούμενα μετά τον Τελικό του Καλλιμάρμαρου. Και μας αγκάλιαζαν. Και μας φίλαγαν τα χέρια. Και μας… ευχαριστούσαν για πολλές ημέρες όπου μας έβρισκαν.

Και κατέληξε ο Βασιλειάδης: «Θα ήθελα με την ευκαιρία της συζήτησής μας να ευχηθώ υγεία σε όλο τον κόσμο. Να βγούμε κάποια στιγμή απ’ αυτή την τρέλα, που ζούμε όλοι και την 4η Απριλίου 2022 να είμαστε καλά, να πάμε ξανά στο Καλλιμάρμαρο, για να γιορτάσουμε όπως αξίζει τα 54α γενέθλια. Να ευχηθώ επίσης να πρυτανεύσει η λογική στο ελληνικό μπάσκετ, που δεν βρίσκεται στα καλύτερά του εντός και εκτός γηπέδων, και όλοι μαζί ενωμένοι να κοιτάξουμε μπροστά. Δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος. Όσο για την ΑΕΚ; Θέλω να πω ότι οι επιτυχίες και οι αποτυχίες στο πρόγραμμα είναι. Η χρονιά δεν πάει καλά.  Όντως. Όλοι πονάμε. Δικαιολογημένα. Όταν λιγοψυχούμε όμως, να θυμόμαστε πού βρεθήκαμε το 2011 και πού φτάσαμε στα 6 χρόνια Αγγελόπουλου και ν’ ανακτάμε ξανά την αυτοπεποίθησή μας και τη ψυχολογία μας. Το έχουμε ανάγκη…