Ο προπονητής Γιώργος Κετσελίδης, φιλοξενήθηκε στην εκπομπή του ΕΟΚ WebRadio «Μπασκετικοί μετανάστες» με τον Μαρίνο Πρίντεζη και μετέφερε όλες τις μπασκετικές και μη εμπειρίες του σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική!
Έχοντας θητεύσει εκτός συνόρων σε Λιθουανία, Γεωργία, Κύπρο, Λίβανο και Τυνησία, ο Γιώργος Κετσελίδης έκανε αναδρομή σε όσα του έμειναν περισσότερο στη μνήμη.
Αναλυτικά είπε:
Για το πώς έζησε τον κόσμο στη Λιθουανία:
“Εκείνη η χρονιά ήταν «μαγική» απ’ όλες τις απόψεις. Ήταν «μαγική» γιατί έφυγα για πρώτη φορά απ’ το σπίτι μου, χωρίς την οικογένειά μου, γιατί πήγα σε μια πολύ μεγάλη ομάδα, κάτι που το καταλαβαίνεις απ’ τον κόσμο τους, πέρα απ’ τις επιτυχίες. Στη Λιθουανία μιλούν μόνο για μπάσκετ, όπου και αν βρίσκεσαι. Ζουν και αναπνέουν για το μπάσκετ”.
Για όταν πήγε στη Ζαλγκίρις και είδε τον Άρβιντας Σαμπόνις:
“Όταν τον είδα κοντοστάθηκα λίγο. Ήταν ένα σοκ για ‘μένα όλη η φάση. Και η πρόκληση για τη Ζαλγκίρις και η συνάντηση με τον Ρομανόφ τον πρόεδρο, αλλά φυσικά και με τον Άρβιντας Σαμπόνις ήταν ένα ευχάριστο σοκ, το οποίο δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, μαζί με όλα αυτά που έμαθα και σημείωσα απ’ αυτόν τον άνθρωπο”.
Για μια ιστορία που του έμεινε απ’ τον Άρβιντας Σαμπόνις τότε:
“Σε ένα μίτινγκ που είχαμε, μετά απ’ το Κύπελλο της Βαλτικής Λίγκας, κάθισα δίπλα του στο τραπέζι.
Σε κάποια στιγμή, αφού τρώγαμε, πίναμε και τα λοιπά, του λέω: «Εγώ έχω μια αφίσα δική σου πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Για ‘μένα είσαι ίνδαλμα. Μπορείς να μου λύσεις μια απορία;», μου λέει «Ναι» και του λέω:
«Πώς γίνεται να είμαι εδώ 3 μήνες και καμία μέρα να μην έχεις έρθει να μου πεις κάτι για μπάσκετ».
Και μου απάντησε: «Εγώ υπήρξα πολύ μεγάλος παίκτης. Από ‘κει και πέρα, τώρα έχω μια άλλη αρμοδιότητα στην ομάδα, είμαι αντιπρόεδρος. Εσύ είσαι προπονητής. Αν αρχίσω να μπλέκομαι στα πόδια σου και να σου εκφράζω όσα πιστεύω εγώ για το μπάσκετ, θα κάνεις πολύ λογικά το ίδιο κι εσύ στη δική μου δουλειά.
Θα μπλέξουμε τις δουλειές μας και τότε το αποτέλεσμα θα είναι κακό και για εμάς και για την ομάδα». Αυτό είναι κάτι που μου ‘πε ο Άρβιντας Σαμπόνις και το λέω σε όλους τους παράγοντες, σε όλες τις χώρες που έχω πάει να δουλέψω”.
Για τον Παούλιους Γιανκούνας:
“Είναι ένας πολύ καλός και ώριμος παίκτης. Ένας παίκτης παράδειγμα προς μίμηση για τους παίκτες, ένας αρχηγός για τη Ζαλγκίρις και ένας αρχηγός για τον κόσμο. Τον κόσμο τον ενέπνεε. Είμαι πολύ λίγος και πολύ μικρός για να μιλήσω για τον χαρακτήρα Γιανκούνας. Αγωνιστικά, εκμεταλλευόταν στο 100% τα δυνατά του στοιχεία στο παιχνίδι, το ρολάρισμα μετά το σκριν, η έφεσή του στο ριμπάουντ και το σουτ απ’ τις γωνίες”.
Για τη Γεωργία:
“Είναι λίγο παρεξηγημένη χώρα. Έχει τεράστιους παίκτες, που παίζουν στο ΝΒΑ, στην Ευρωλίγκα. Εγώ πήγα σ’ ένα μεταβατικό στάδιο, ήταν η χρονιά που είχε φύγει ο «δικτάτορας» και είχε έρθει ο Μιχαήλ Σακασβίλι σαν πρόεδρος της χώρας.
Ήταν κάτι το «μαγικό» αυτά τα οποία άκουγα πριν πάω και αυτά που είδα όταν πήγα. Είδα μια χώρα αξιομνημόνευτα οργανωμένη στην αστυνόμευση και ήταν εκπληκτικό το ότι ο Σακασβίλι πριν εκλεγεί είχε στείλει μια ομάδα δικών του ανθρώπων για 5-6 μήνες να ειδικευτούν στην Αμερική.
Όταν γύρισαν πίσω στη Γεωργία, απέλυσαν 45 χιλιάδες αστυνομικούς και μετά προσλαμβάνανε άλλους έναν-έναν αφότου περνούσαν μία εκπαίδευση απ’ αυτούς που είχαν πάει στην Αμερική. Επίσης, θυμάμαι ότι τότε πάρκαρα κάπου το αμάξι μου, το άφηνα ξεκλείδωτο με την τσάντα μου μέσα και καθόμουν να πιώ καφέ. Ήταν 100% ασφαλής σε όλα. Αυτά με τον καιρό άλλαξαν.
Πλέον δεν είναι η χώρα που σου ενέπνεε τότε εμπιστοσύνη”
Για τη Μία Τυφλίδας:
“Η Μία ήταν κατά κάποιο τρόπο η ομάδα της αστυνομίας και η Άρμια αυτή του στρατού. Πλέον δεν υπάρχει καμία απ’ τις 2 ομάδες.
Την 1η χρονιά κάναμε προπόνηση σ’ ένα γήπεδο που ήταν κάτω απ’ την αίθουσα υποδοχής του υπουργείου οικονομικών. Τη 2η χρονιά μεταφερθήκαμε στις ιδιόκτητες εγκαταστάσεις. Δουλέψαμε στην ομάδα με νέα παιδιά και 1-2 έμπειρους και στη συνέχεια με τους έμπειρους και κάποιους πολύ καλούς Αμερικάνους.
Αργότερα έφυγαν οι 2 έμπειροι γιατί δε μου έκαναν και πήραμε το πρωτάθλημα, το οποίο ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Δεν παρενέβη κανένας στο έργο μου εκεί, πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Υφυπουργός ασφαλείας εσωτερικών, ο οποίος μόνο την τελευταία μέρα μπήκε στο γήπεδο και απλά μου έδωσε το χέρι του”.
Για την εμπειρία του στη λιβανέζικη Σαμπβίλ:
“Ήταν λάθος που πήγα εκεί, γιατί νόμιζα ότι θα βρω μια κατάσταση όπως η Λιθουανία και η Γεωργία, αλλά δεν ήταν έτσι.
Την 1η μέρα, πήγα στο γήπεδο και περίμενα να μου δώσουν ένα CD με παιχνίδια που έπαιξε η ομάδα. Τους είπα τι ώρα θα ‘μαι εκεί και πέρασαν 4 ώρες χωρίς να μου φέρουν τίποτα. Τελικά, κάποια στιγμή ήρθαν και δε μου ζήτησαν ούτε συγνώμη, ούτε τίποτα.
Ένα ακόμα αρνητικό σκηνικό, ήταν ότι εκεί υπήρχε μία τεχνική ομάδα, η οποία, όπως μου είπαν, θα μου έλυνε αν είχα τυχόν προβλήματά. Μια μέρα είχαμε μίτινγκ με αυτήν την ομάδα για 2η φορά.
Εγώ είχα ένα οργανόγραμμα στο οποίο ζήτησα να μου γράψουν ο καθένας σε ποια θέση βρίσκονται. Εκεί έγινε χαμός, πλακώθηκαν μεταξύ τους. Μόνο ο πρόεδρος ήταν χαλαρός”.
Για το παιχνίδι της Σαμπβίλ με τη Σατζέσε:
“Εκεί οι ομάδες είναι χωρισμένες με πολιτικά και θρησκευτικά κριτήρια.
Εκείνη τη μέρα παίζαμε εμείς που ήμασταν οι δεξιοί και δημοκράτες με την ομάδα των αριστερών και μουσουλμάνων.
Είναι κάτι σαν ιερός πόλεμος. Εμείς προετοιμαζόμασταν με έναν ξένο, τον Βουκοσάβλιεβιτς. Τη μέρα που είχαμε να δούμε το βίντεο, μπήκα στ’ αποδυτήρια και είδα στην άκρη-άκρη έναν τύπο με μια κουκούλα που καθόταν σκυμμένος και κοίταζε κάτω.
Όταν τον ρώτησα ποιος είναι, μου είπε ότι ήταν στην Τουρκία, τον άφησε η ομάδα του και τον πήρε ο πρόεδρος για να παίξει σε αυτό το παιχνίδι. Μάλιστα, του είχαν στείλει και δύο βιντεοκασέτες με παιχνίδια μας για να τα δει στην πτήση.
Τον παίκτη δεν τον χρησιμοποίησα στον αγώνα και βγαίνοντας απ’ τα αποδυτήρια πριν το ματς οι μπράβοι του προέδρου με ενημέρωσαν ότι ο πρόεδρος έφυγε απ’ το γήπεδο. Σε εκείνο το παιχνίδι, οι ιθύνοντες της ομάδας είχαν φτιάξει το χαρτί της απόλυσής μου. Τελικά, παίξαμε ένα εκπληκτικό μπάσκετ και κερδίσαμε στην παράταση.
Μετά έγινα «θεός» εκεί και παρέμεινα στην ομάδα. Μάλιστα, ό,τι παίκτη ήθελα να πάρω δεν είχαν θέμα”.
Για την ΑΕΚ Λάρνακας:
“Εκεί ήταν πολύ ωραία χρονιά. Εκεί είχα έναν παίκτη, τον Πρίμος Μπρέζετς, ο οποίος ήταν άξιος συγχαρητηρίων, ήταν κάτι το καταπληκτικό. Ο καλύτερος παίκτης που είχα ποτέ εντός κι εκτός γηπέδου. Οι συνθήκες ήταν πάρα πολύ καλές. Τη 2η χρονιά λίγο «στράβωσαν» τα πράγματα και τότε έφυγα”.
Για ένα σκηνικό που έζησε στην Τυνησία:
“Στη Μοναστίρ ήταν πολύ ωραία πράγματα και ακόμη μιλάω με ανθρώπους από εκεί. Συνέβη όμως μια στιγμή τότε που με σόκαρε.
Ήταν το 1ο παιχνίδι που παίζαμε με την Ετουάλ στα play-offs και χάσαμε. Οι φίλαθλοι μπήκαν μες στο γήπεδο μετά την ήττα και μας κυνηγούσαν για να μας δείρουν.
Μάλιστα, στον καλύτερό μας παίκτη, ο οποίος είχε έρθει από τραυματισμό στο χέρι, πήγαν να του σπάσουν ένα μπουκάλι στο κεφάλι. Προσπάθησε να το αποφύγει με το χέρι του και ξανατραυματίστηκε σ’ αυτό.
Όταν αργότερα πήγαμε στο ξενοδοχείο μου ήρθε ένα μήνυμα στο Facebook. Ήταν ένα βίντεο, στο οποίο ένας φίλαθλος της ομάδας ανέβηκε πάνω σε ένα στύλο ηλεκτρισμού, πιάστηκε απ’ τα καλώδια, κρεμάστηκε και αυτοκτόνησε λόγω της ήττας μας απ’ τα play-offs.
Έφυγα κατευθείαν μετά απ’ αυτό, την επόμενη μέρα. Είναι κάτι που δε μπορώ να ξεχάσω”.
