Ο Κώστας Σορώτος επέστρεψε στο Παλαιό Φάληρο και μίλησε για το γεγονός στην εκπομπή «Άμεσο Ριπλέι» του EOK WebRadio με τη Μαριάννα Αξιοπούλου και τον Γιάννη Σταυρουλάκη.

Αναλυτικά είπε:

Για το αν ήταν έκπληξη η πρόταση από το Παλαιό Φάληρο:

“Ήταν έκπληξη. Απλώς μαζί με εμένα επέστρεψαν και άνθρωποι που ήμασταν μαζί στο Παλαιό Φάληρο. Ήταν ευχάριστη έκπληξη”.

Για τους στόχους της ομάδας: “Ο στόχος είναι να φτιάξουμε μια υγιή ομάδα, την οποία θα απολαμβάνει ο κόσμος να βλέπει κάθε βδομάδα, αλλά και εμείς στην καθημερινότητά της. Από ‘κει και πέρα, οι στόχοι σε πρωταθλήματα μπαίνουν και στην πορεία πολλές φορές, όταν δημιουργηθούν οι ομάδες”.

Για το τι σημαίνει το Παλαιό Φάληρο για τον ίδιο:

“Το Παλαιό Φάληρο ήταν πάντα στην καρδιά και το μυαλό μου. Οι στιγμές που περάσαμε το Παλαιό Φάληρο ήταν πολύ σημαντικές, είτε καλές είτε δύσκολες.

Πάντα ήταν στην ψυχή μου. Το ξέρουν όλοι αυτό. Όλος ο χώρος του μπάσκετ ξέρει ότι αγάπησα πολλές ομάδες αλλά το Φάληρο πάντα σήμαινε κάτι παραπάνω για μένα, παρ’ ότι δεν είναι η ομάδα που έχω δουλέψει τα περισσότερα χρόνια. Τα περισσότερα χρόνια έχω δουλέψει στον Πειραϊκό και στον Αμύντα.

Ίσως επειδή έχει συνδυαστεί με την άνοδο στην τότε Α1, ό,τι περάσαμε εκείνο το καλοκαίρι που ήταν πολύ δύσκολο καλοκαίρι.

Με την επιστροφή μου μετά χωρίς γήπεδο, χωρίς καμία προϋπόθεση, φτιάξαμε μια ομάδα με παιδιά που σχεδόν ήταν στα… αζήτητα και ανεβήκαμε ξανά στην τότε Α2 και σταθήκαμε εκεί μέσα από πολλές δυσκολίες. Νομίζω αυτά έχουν κάνει το “δέσιμό” μας, ψυχικό και συναισθηματικό, πολύ μεγάλο και στέρεο με το Παλαιό Φάληρο’.

 

 

Για τη διαφορά σε σχέση με εκείνα τα χρόνια:

“Όταν έφυγα από το Παλαιό Φάληρο είχα δουλέψει στην Τέντα και σε ένα γήπεδο στο Αρτάκης, τα οποία γήπεδα δεν υπάρχουν αυτήν τη στιγμή. Το Παλαιό Φάληρο είναι σε ένα από τα ωραιότερα γήπεδα της Αθήνας, το “Σοφία Μπεφόν”.

Για την πιο αγαπημένη του ομάδα του Παλαιού Φαλήρου:

“Για μένα, η πιο αγαπημένη ομάδα του Παλαιού Φαλήρου ήταν αυτή που ανέβηκε από τη Β’ εθνική στην Α2 το 2006, γιατί δεν υπήρχε καμία προϋπόθεση. Ήταν μόνο παιδιά, είχαμε να αντιμετωπίσουμε ομάδες που τότε έριξαν πολλά λεφτά.

Όχι απλά ανεβήκαμε, ανεβήκαμε 1οι και με μεγάλη άνεση. Ήταν μια ομάδα μέσα από πολλές δυσκολίες, χωρίς γήπεδο, χωρίς μπάλες. Επειδή γράφω κάτι, όταν φτάνω στο κεφάλαιο του τότε Παλαιού Φαλήρου, η επικεφαλίδα είναι “τα δύο καλύτερα χρόνια της ζωής μου”.

Για το συναισθηματικό κομμάτι στον αθλητισμό για τον ίδιο:

“Για μένα το συναίσθημα είναι βασικός παράγοντας στον αθλητισμό και βασικός παράγοντας και στις δικές μου επιλογές.

Πολλές φορές αγνόησα προτάσεις που ήταν πολύ καλύτερες οικονομικά, γιατί πάντα ήθελα να πηγαίνω εκεί που τους αγαπάω και εκεί που με αγαπούν. Αυτό έχει και μια δυσκολία, γιατί η ζωή και το επάγγελμα του προπονητή είναι συνδυασμένο με στιγμές που πας κάπου και με στιγμές αποχαιρετισμού, όπου πολλές φορές οι αποχαιρετισμοί δεν είναι “βελούδινοι” ή δεν είναι αναμενόμενοι ή υπάρχει μια πίκρα”.

 

Για τη φετινή σεζόν στον Πανελλήνιο:

“Κρατάω την υπερηφάνεια να υπηρετήσω έναν πολύ ιστορικό σύλλογο και τη συνεργασία που είχα με τους ανθρώπους, που ήταν άψογοι κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

Η ομάδα είχε μια αξιοπρεπέστατη παρουσία μέσα σε ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα. Το τέλος θα έπρεπε να ήταν λίγο πιο έντιμο απέναντί μου. Είναι η πρώτη φορά που φεύγω από μια ομάδα και δεν ξέρω τον λόγο, γιατί δεν μου εξηγήθηκε αυτός ο λόγος”.