Στον μικρό τελικό, τα πάντα είναι θέμα κίνητρου. Η ΤΣΣΚΑ δεν ικανοποιείται με τρίτες θέσεις. Η Ζαλγκίρις αντιθέτως θα την προσθέσει στα παράσημά της.
Όταν φτάνεις για 17η φορά σε Final 4 της Euroleague o στόχος είναι να φτάσεις στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται αποτυχία για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Περίμενε κανείς, λοιπόν, να δει κίνητρο μεταξύ των παικτών του Δημήτρη Ιτούδη; Των πρωτοκλασάτων τουλάχιστον, κι όχι από τον Κουλάγκιν ή τον Αντόνοφ που πήγαν να γυρίσουν το ματς στο φινάλε και το 48-69 του 30′ έγινε τελικά 77-79!
Από την άλλη η Ζαλγκίρις Κάουνας είναι συνώνυμη του κίνητρου! Το να φτάσει σε ένα Final 4 είναι για το κλαμπ, αλλά και τον κάθε παίκτη ξεχωριστά, ένα παράσημο! Για αυτό είδαμε και νωρίς την Κυριακή τους παίκτες του Γιασικεβίτσιους να διψάνε για τη νίκη.
Τη δεύτερη συνεχόμενη επί της ΤΣΣΚΑ έπειτα από 20 συνεχόμενες τα τελευταία 18 χρόνια!!!
Αυτοί ναι, είχαν κίνητρο. Για να προσθέσουν την τρίτη θέση πλάι στο δικό τους έπος, του Μονάχου το 1999. Πλάι στη δεύτερη θέση του 1986 στη Βουδαπέστη, όταν έχασαν από τον μεγάλο Ντράζεν.
Αλλά κι ατομικά να το δούμε, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε. Η πλειονότητα των παικτών δεν έχει τα τεράστια συμβόλαια που “παίζουν” στην ΤΣΣΚΑ.
Κανείς δεν έχει γνωρίσει μεγάλη διάκριση σε συλλογικό επίπεδο. Τώρα φτιάχνουν το όνομά τους, τώρα “δουλεύουν” για το επόμενο μεγάλο συμβόλαιο. Και το καλοκαίρι πιθανότατα θα δούμε ορισμένους να το παίρνουν.
Δεν χρειάζεται άλλη εξήγηση για το στοιχείο που έκρινε τον μικρό τελικό. Όπως και για το στοιχείο που λίγο έλειψε να φέρει τη μεγάλη ανατροπή. Είδατε ποιοι είχαν το κίνητρο από πλευράς ΤΣΣΚΑ. Ο Κουλάγκιν. Ούτε ο Ντε Κολό, ούτε ο Σέρχιο.
Αν ποτέ η Euroleague καθιερώσει χάλκινο μετάλλιο για τον τρίτο, ενδέχεται να δούμε κι έναν σοβαρό μικρό τελικό με ενδιαφέρον κι από τις δύο ομάδες.
Μέχρι τότε θα ψάχνουμε για νέες Ζαλγκίρις ώστε να μας κρατούν σε εγρήγορση.
Δείτε τις καλύτερες στιγμές του μικρού τελικού
:
