Εδώ και δέκα χρόνια στη Νεάπολη Λακωνίας, ο Α.Σ. Βατικιώτης καλλιεργεί το μπάσκετ δίνοντας μια σημαντική διέξοδο στα παιδιά της περιοχής.
Τα προβλήματα, τεράστια, οι αποστάσεις… ακόμα μεγαλύτερες.
Όμως υπάρχουν άνθρωποι με μεράκι, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, που θυσιάζουν μέρος της προσωπικής τους ζωής για να προσφέρουν στην κοινωνία και τον αθλητισμό.
Η προπονήτρια του Α.Σ. Βατικιώτης, Βιολέτα Λέκκα, φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Woman to woman» του EOK WebRadio με τη Μαριάννα Αξιοπούλου και την Εβίνα Μάλτση και είπε για τις προκλήσεις σε έναν σύλλογο της περιφέρειας.
Για το ταξίδι που έκανε η ομάδα νεανίδων για να παίξει αγώνα στους Γαργαλιάνους για το πρωτάθλημα ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ:
“Ήταν το μεγαλύτερο ταξίδι που έχουμε κάνει. Έχουμε πάει και στην Καλαμάτα, βέβαια, που είναι τρεις ώρες από εδώ. Ξεκινήσαμε στις 9.00 το πρωί, παίζαμε στις 15:00 και γυρίσαμε στις 21:00.
Δεν μπορώ να πω ότι κουραστήκαμε παραπάνω απ’ το συνηθισμένο, το έχουμε συνηθίσει κάπως.
Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς, καθώς όσοι ήρθαν έβαλαν 100 ευρώ απ’ την τσέπη τους».
Για το πώς βίωσαν αυτήν την εμπειρία:
«Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Ήταν πολύ χαρούμενα τα κορίτσια, αλλά κουράστηκαν κι αυτά. Στον γυρισμό μερικά είχαν πονοκέφαλο. Είχαμε κάποια θέματα, αλλά την άλλη μέρα που μιλήσαμε, ήταν εντάξει.
Είχαμε και κάποιους γονείς μαζί και τη θετική τους ενέργεια. Ήταν ωραίο.
Και οι Γαργαλιάνοι ήταν πολύ φιλόξενοι, πολύ “ζεστό” το κλίμα, μας ευχαρίστησαν για τον κόπο μας. Πρώτη φορά παίξαμε αντίπαλοι μαζί τους.
Σίγουρα κι αυτοί αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, ότι κάποιες ομάδες δε θα πάνε καν εκεί να παίξουν, γιατί έχεις το δικαίωμα να μην παίξεις σε έναν αγώνα».
Για το πρόβλημα των εγκαταστάσεων:
«Δυστυχώς στην επαρχία τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα και από άποψη εγκαταστάσεων, τις οποίες δε διαθέτουμε.
Εμείς έχουμε έδρα στους Μολάους, που είναι μία ώρα από εδώ (!), και οι προπονήσεις μας είναι σε ανοιχτό. Οπότε ακόμη και τα εντός έδρας παιχνίδια μας, είναι ταξίδι».
Για το μπάσκετ στη ζωή της:
«Αν και δεν έχω παίξει σε υψηλό επίπεδο, παρά μόνο στην ΕΣΚΑΝΑ, η αλήθεια είναι πως έχω μεγάλη ανάγκη το μπάσκετ, δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Το υπηρετώ τώρα πλέον απ’ την πόλη μου.
Έχουμε ιδρύσει ένα σωματείο τα τελευταία 10 χρόνια, μέσω του οποίου προσπαθώ να μεταφέρω και σε άλλα παιδιά την… τρέλα μου. Νομίζω ότι το έχω καταφέρει σε κάποιο βαθμό. Το μπάσκετ είναι “αρρώστια” και ωραία “αρρώστια”».
