Η κανονική περίοδος της Euroleague οδεύει προς την ολοκλήρωσή της και οι ιθύνοντες την Μπαρτσελόνα πρέπει να δουν σύντομα τον ψυχίατρο. Είναι 15η σε 16 ομάδες, κι έχει θετικό συντελεστή πόντων. Εάν ο Ογκουνσότο ήταν… μπασκετμπολίστας θα ‘χε κάθε δικαίωμα να διερωτηθεί: “Πως γκένεν αυτό”;
Έλα ντε, ρε Πάτρικ… Πώς γκένεν αυτό;
Έχει νικήσει τον Παναθηναϊκό με 27 πόντους στη Βαρκελώνη και με άλλους τόσους στο Φάληρο τον Ολυμπιακό , τον οποίο έχει νικήσει δύο φορές φέτος.
Η μικρότερη σε έκταση από τις εννέα φετινές της νίκες είναι με 13 πόντους διαφοράς επί της… ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η μικρότερη! Διότι η μεγαλύτερη είναι με 34 πόντους διαφοράς!
Στο μεσοδιάστημα πήρε κι ένα Κόπα Ντελ Ρέι -από το πουθενά- νικώντας στον τελικό τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Κι όμως η Μπαρτσελόνα έχει κάνει ένα τρομερό ιστορικό -αρνητικό- ρεκόρ με 19 ήττες,στην Ευρώπη, είναι προτελευταία στη Euroleague και πριν καν συμπληρωθεί η φετινή σεζόν έχει κάνει την τελευταία διετία 37 ήττες. Όσες είχε κάνει τα έξι προηγούμενα χρόνια. Μαζί.
Κανονικά θα ‘πρεπε να κάνουμε ανάλυση. Να το εξηγήσουμε. Εδώ μάλλον ψυχανάλυση θέλει κι όχι διερεύνση, μέσω όσων μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τεκμήρια.
Ο Τσάβι Πασκουάλ δεν περίμενε να φτιάξουμε και site, εδώ στο All Star Basket, για να “τσιμπήσει” κάποιον έπαινο, αλλά είναι αλήθεια ότι η φυγή του, κάποιο ρόλο έπαιξε. Ήταν ο δεύτερος μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της Euroleague, με 8,5 χρόνια στην Μπάρτσα. Όταν έφυγε, ήλθε η καταστροφή. Κι αν πέρυσι ο Μπαρτζώκας είχε τη δικαιολογία -όχι ότι ήταν Έλληνας- με το ρεκόρ τραυματισμών, ο Σίτο Αλόνσο φέτος, με ολίγη από Σβέτισλαβ Πέσιτς τι να πουν;
Αν υπάρχει εξήγηση, είναι τόσο απλή: Η Μπαρτσελόνα παίζει με το ένστικτο που έχουν οι -ποιοτικοί- παίκτες της. Εάν δεν βγει αυτό το πλάνο, δεν υπάρχει ούτε Plan B, ούτε Plan C. Υπάρχει η καταστροφή. Κι ας μη χάνει με μεγάλες διαφορές τους περισσότερους αγώνες της. Όσο δηλαδή κερδίζει, αυτούς τους λίγους που κερδίζει.
