Μεταξύ άλλων, είπε:
Για το πέρασμά του απ’ τη Νέα Ζηλανδία: "Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία, γι’ αυτό και πήγα. Είναι ένας ξεχωριστός τόπος η Νέα Ζηλανδία. Οι άνθρωποι εκεί είναι τακτοποιημένοι στα πάντα, το μόνο αρνητικό είναι ότι είναι πάρα πολύ μακριά απ’ τον οποιοδήποτε.
Μόνο η Αυστραλία είναι κοντά. Είναι ένας πολύ αθλητικός λαός. Στους 4,5 μήνες που έμεινα εκεί μου έκαναν το τραπέζι 10 οικογένειες, όπου όλες είχαν μέσα ένα μέλος το οποίο είχε τρέξει μαραθώνιο. Μάλιστα, μέλη τριών διαφορετικών οικογενειών απ’ αυτές έτρεχαν κάθε χρόνο το IRONMAN.
Αγαπούν όλες τις δραστηριότητες, αλλά η "θρησκεία" τους είναι το ράγκμπι. Ο κάθε πιτσιρικάς που γεννιέται στη Νέα Ζηλανδία θέλει να γίνει παίκτης ράγκμπι, γι’ αυτό και είναι απ’ τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο. Το δυναμισμό του ράγκμπι τον μεταφέρουν και στο μπάσκετ".
Για τη φιλοσοφία της Νέας Ζηλανδίας: "Το παιχνίδι τους πάντα ήταν πολύ physical, με πολύ δυναμισμό. Έβαζαν τα κορμιά τους παντού. Πραγματικά οι Αμερικανοί που έπαιζαν εκεί είχαν απίστευτο πρόβλημα προσαρμογής, καθώς ήθελαν συνέχεια φάουλ, τα οποία ήταν, απλά στη τοπική λίγκα οι διαιτητές είχαν φτιάξει μια δική τους κατάσταση με τα φάουλ.
Αυτό τους χαρακτηρίζει και σαν λαός, είναι πάρα πολύ δυναμικοί στο παιχνίδι τους και δεν παρατούν καμία φάση και κανένα ματς. Έχοντας και την οργάνωση σαν κράτος, δίνουν μεγάλη προσοχή στις ακαδημίες και τις υποδομές, με σκοπό να βγάζουν παίκτες".
Για την ομάδα της Νέας Ζηλανδίας: "Είναι μια ανανεωμένη ομάδα. Μάλιστα, δεν έχει παίξει ποτέ στην Εθνική ομάδα ο καλύτερος παίκτης της Νέας Ζηλανδίας, ο Στίβεν Άνταμς. Λείπουν δύο πολύ μεγάλα ονόματα, ο Αμπερκρόμπι και ο Λο, που είναι χρόνια στελέχη στην Εθνική, όπως και τα αδέρφια Γουέμπστερ.
Είναι μια ομάδα που αποτελείται από παιδιά που παίζουν σε αρκετά ψηλό επίπεδο, μόνο ένας παίζει στην τοπική λίγκα. Για το γεωγραφικό κομμάτι εκείνο είναι αρκετά υψηλό το επίπεδο.
Είναι μια ομάδα με ενθουσιασμό, που έβαλε νέα παιδιά να παίξουν. Είναι πάνω στη φάση της ανανέωσης κι εκεί τούς πετυχαίνουμε εμείς. Απ’ ό,τι είδα, παίζουν ένα μοντέρνο μπάσκετ, με αρκετή κίνηση, με ψηλούς που σουτάρουν, έχουν μια ευελιξία στο παιχνίδι τους, οι ψηλοί παίζουν με πρόσωπο, είναι αθλητικά τα γκαρντ, παίρνουν πόντους και απ’ τον πάγκο τους.
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Είναι μια ομάδα που θα βγάλει δυναμισμό, απ’ την οποία εμείς, κατά την προσωπική μου άποψη, είμαστε πολύ καλύτεροι".
Για τον προπονητή Πέρο Κάμερον: "Είμαι φίλος του, έχουμε να μιλήσουμε αρκετά χρόνια. Είναι εξαιρετικό παιδί, μεγάλος γνώστης του μπάσκετ. Ήταν και πολύ καλός παίκτης, μ’ αυτό το περίεργο σουλούπι έκανε μεγάλη ζημιά στους αντιπάλους. Ήταν πολύ εγκεφαλικό παιδί. Σήμερα, τον θυμίζει λίγο ο Σίκμα, αν και εκείνος ήταν πολύ πιο βαρύς.
Ήταν απίστευτα μπασκετικό παιδί, δύσκολα τον σταματούσες μες στη ρακέτα και σε Παγκόσμιο επίπεδο. Έχει γίνει αρκετά καλός προπονητής. Είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα του μπάσκετ στη Νέα Ζηλανδία.
Γενικά το staff της Νέας Ζηλανδίας είναι υψηλού επιπέδου, οπότε η τεχνογνωσία υπάρχει. Μια χώρα σαν τη Νέα Ζηλανδία είναι πραγματικά σε πολύ καλό επίπεδο".
Για το τι πρέπει να προσέξει η Εθνική στο αυριανό (30/8) παιχνίδι: "Η Εθνική πρέπει να προσέξει τον εαυτό της. Πρέπει να μπει συγκεντρωμένη, να είναι ο εαυτός της και θα πάνε όλα καλά, δεν νομίζω ν’ απειληθεί. Είναι αρκετά μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στα δύο ομάδες και το επίπεδο των παικτών. Βέβαια, σε έναν αγώνα "τελικό" ο καθένας μπορεί να κερδίσει οποιανδήποτε.
Η Εθνική είναι καλύτερη ομάδα απ’ τη Νέα Ζηλανδία και θα πρέπει απλά να παίξει το παιχνίδι της. Η Νέα Ζηλανδία έχει επικίνδυνα γκαρντ, παιδιά που μπορούν να κρατήσουν το ρυθμό και να δώσουν έναν καλό ρυθμό στην ομάδα τους. Όσο είμαστε μακριά απ’ τον καλό μας εαυτό, τόσο θα είναι αυτοί μες στο παιχνίδι. Αν η Εθνική επιβάλλει το ρυθμό της, θα τα καταφέρει".
Για το αν το μπάσκετ μπορεί να ξεπεράσει το ράγκμπι στη χώρα: "Δεν νομίζω να συμβεί αυτό. Επειδή μιλάω με φίλους που έχω κρατήσει επαφές, η λίγκα τους δε νομίζω ότι έχει βελτιωθεί το τοπικό πρωτάθλημα από τότε που έφυγα εγώ. Δεν έχουν επενδυθεί περισσότερα λεφτά.
Όλα τα κάνει το κράτος που μέσα απ’ τον σχολικό αθλητισμό προσπαθεί να μαζέψει παιδάκια στο μπάσκετ. Δεν έχουν όλα τα παιδιά το ταλέντο ή τη σωματοδομή να παίξουν ράγκμπι. Ίσως να έχουν πάει καλύτεροι προπονητές. Βγαίνουν περισσότερα ταλέντα προς τα έξω. Πλέον έχει πολλούς Νεοζηλανδούς η αυστραλιανή λίγκα, κάτι που δεν είχε όταν ήμουν εγώ".
Για τη Χάκα: "Η Χάκα, όταν τη βλέπεις απ’ την ομάδα του ράγκμπι όπου οι 40 στους 45 είναι Μαορί, είναι ένα συνταραχτικό θέαμα. Όταν το βλέπεις από Νεοζηλανδούς που είναι Εγγλέζοι και δεν έχουν σχέση με τους ιθαγενείς, είναι λίγο παράταιρο. Δεν είναι όλες οι Χάκα ίδιες. Όταν το βλέπεις απ’ τους ιθαγενείς είναι πραγματικά μια απίστευτη εμπειρία, γιατί είναι ο πολεμικός χορός των ιθαγενών.
Το κάνουν όλοι όμως. Μια φορά, περπατούσα προς το σπίτι και στο δρόμο πέρασα έξω από ένα σχολείο όπου εκείνη την ώρα ερχόταν η νεκροφόρα κουβαλώντας τον διευθυντή του σχολείου ή έναν καθηγητή απ’ το σχολείο. Ήταν όλοι οι μαθητές έξω, γύρω στα 400 παιδιά, και έκαναν τη Χάκα την ώρα που περνούσε η νεκροφόρα απ’ έξω. Ήταν συγκλονιστικό".
