Και πιο συγκεκριμένα είπε:
Για την κοινωνική του δράση εκτός παρκέ και την καταλυτική βοήθεια του στην κατασκευή γηπέδου μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού:
"Νιώθω αμήχανα ακόμα και τώρα που το συζητάμε, αλλά είναι κάτι γνωστό. Δεν ήταν ακριβώς ανάγκη μου να το κάνω. Υπήρχαν κάποιοι φίλοι μου που ήταν κρατούμενοι. Είχα μια επικοινωνία, ήξερα πως τους αρέσει το μπάσκετ. Τότε μπορούσα και εγώ, ήταν ακόμα πιο άνετη η τσέπη μου. Πήραμε αυτή την πρωτοβούλια γιατί δεν μπορούσε ούτε το κράτος, ούτε η διεύθυνση εκεί να το τακτοποιήσει αυτό το ζήτημα".
Αναφορικά με τη ζωή που ήθελε όντας νεότερος:
"Παράπονο δεν έχω. Η οικογένειά μου μου παρείχε τα πάντα, θυσίαζαν τον εαυτό και τις ανάγκες τους για τα παιδιά τους. Δεν μου έλειψε τίποτα. Παρ' όλα αυτά, όταν είσαι μικρός και αθώος μπορεί να σου μείνουν κάποια απωθημένα, κάποιοι καημοί, όπως καλή ώρα μου είπατε για το αυτοκίνητο. Μια χαρά ήταν το Nissan του Στάθη, αλλά εγώ ήθελα ένα μεγαλύτερο. Πολύ ωραίο ήταν και το σπίτι μας στην Αιδηψό, εγώ ήθελα κι άλλες παροχές. Εντάξει, αυτά τα ματαιόδοξα πράγματα δεν ξεπερνούν το όριο του υγειούς και είναι λίγο αυτονόητα".
Και το αν εξακολουθούν να τον απασχολούν τα ίδια πράγματα:
"Δεν έχω τέτοια απωθημένα. Τελειώνουν ή αναθεωρείς, αναπροσδιορίζεις τους στόχους σου. Κάποια στιγμή χορταίνεις. Ας πούμε πως έχω κορεστεί από αυτά. Ωραία είναι τα υλικά αγαθά του καπιταλισμού, είναι για όλους. Από τη στιγμή που τα παίρνουμε με όμορφο και νόμιμο τρόπο καλό είναι να τα χαιρόμαστε. Αλλά μέχρι εκεί, χωρίς υπερβολές".
Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη του Νίκου Παππά στο παρακάτω βίντεο:
