Δυστυχώς το εθνικό σπορ της Ελλάδας δεν είναι ούτε το μπάσκετ, ούτε το πόλο (με την ευκαιρία συγχαρητήρια στα κορίτσια για την δεύτερη θέση στην Ευρώπη), αλλά η αποποίηση και η μετάθεση των ευθυνών.
Σε όλους τους κοινωνικούς τομείς και τις εκδηλώσεις οι Νεοέλληνες αρνούμαστε να αναλάβουμε την παραμικρή ευθύνη και είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσουμε για οτιδήποτε μας συμβαίνει κάποιον άλλο!
Στον αθλητισμό είναι καθημερινό φαινόμενο η μετάθεση των ευθυνών. Δεν φταίει ποτέ η διοίκηση της ομάδας για κάποια ήττα ή αποτυχία. Φταίει ή ο διαιτητής ή ο προπονητής ή οι παίκτες. Οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί των ομάδων λειτουργούν σχεδόν με αποκλειστικό σκοπό να μείνει στο… απυρόβλητο ο πρόεδρος. Με την σειρά τους οι προπονητές και οι παίκτες είναι έτοιμοι να μεταθέσουν τις ευθύνες, που τους έχουν μετατεθεί (!), σε κάποιο τρίτο. Συνήθως τον διαιτητή ή ακόμα και τους δημοσιογράφους που ασκούν κριτική!
Πραγματικά από τους λίγους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια να αναλαμβάνουν την ευθύνη είναι ο μεγάλος Νίκος Γκάλης, που δήλωσε ότι δεν φταίει κανείς που σταμάτησε το μπάσκετ, αλλά η απόφαση ήταν δική του. «Εκείνη την στιγμή πήρα μία απόφαση σαν άνδρας», είπε.
Σκοινί κορδόνι η μετάθεση των ευθυνών συνεχίζεται σε όλους τους κοινωνικούς τομείς. Οι πολιτικοί ζητούν από τους πολίτες να τους αναθέσουν την ευθύνη αντιπροσώπευσης τους και διακυβέρνησης της χώρας, αλλά όταν βλέπουν τα ζόρικα μεταθέτουν στους πολίτες την ευθύνη, που έχουν οι ίδιοι αιτηθεί υποσχόμενοι όλο το… σύμπαν! Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολίτες δεν έχουν ευθύνη, αλλά είναι παράλογο και δείγμα βαθιάς σήψης της κοινωνίας μας ότι οι πολιτικοί που ζητούν να τους ανατεθεί η αντιπροσώπευση και η διακυβέρνηση στα δύσκολα διώχνουν από πάνω τους την ευθύνη.
Η κοινωνία μας έχει μετατραπεί σε μια μάζα ανεύθυνων και άβουλων που το μόνο το οποίο τους ενδιαφέρει είναι να βολευτούν και να εξυπηρετήσουν το ατομικό συμφέρουν τους αδιαφορώντας για το κοινό καλό, το δημόσιο συμφέρον. Η λογική αυτή, όμως, οδηγεί σε εθνικές τραγωδίες όπως η πρόσφατη της Ραφήνας. Οι τραγωδίες θα συνεχίζονται όσο δεν αλλάζουμε μυαλά. Όσο δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και ξεπερνώντας το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό κατεστημένο που θέλει τον λαό στην γωνία, δεν αυτο-οργανωνόμαστε ώστε να διεκδικήσουμε και να απαιτήσουμε μια καλύτερη ζωή με βάση πάντα το δημόσιο, κοινό συμφέρον και την προστασία της φύσης. Τουλάχιστον ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στα παιδιά μας.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Νίκος Καζαντζάκης (Ασκητική)
