Το κορίτσι που έφυγε από την Κάλυμνο, για να παίξει μπάσκετ στην Αθήνα και να βραβευτεί φέτος ως κορυφαία assistant coach με το Πανεπιστήμιο του Μέιριαν. Είναι η ιστορία της Βίκυς Βολωνάκη, όπως την αφηγείται στο athletestories.
“Ποτέ δεν φανταζόμουν πως σήμερα, τριάντα τρία χρόνια μετά, θα ήμουν προπονήτρια στο πανεπιστήμιο Μέιριαν Ιντιανάπολις στην Αμερική, μαζί με την παλιά συμπαίκτριά μου στην Ελλάδα, Κέιτι Τζέαρλντς”, εξηγεί στην αφήγησή της η Βίκυ Βολωνάκη!
Αποκάλυψε δε, πως την ημέρα που της ανακοινώθηκε η βράβευσή της, νόμιζε ότι κάποιος της έκανε πλάκα!
“Αυτό κι αν ήταν έκπληξη! Όταν μου το είπαν, στην αρχή, θεώρησα πως ήταν αστείο. Κάποιος, είπα, θέλει να μου κάνει πλάκα.
Κι όμως, ήταν πραγματικότητα.
Την ημέρα που το ‘μαθα ήμουν στην Αϊόβα. Βρισκόμουν με την ομάδα στο πούλμαν καθ’οδόν για το ξεδοχοδείο στο οποίο είχε προγραμματιστεί μια εκδήλωση ενόψει του παιχνιδιού με τις Voorhees, για τους εθνικούς αγώνες.
Το τηλέφωνό μου χτυπούσε διαρκώς και οι κλήσεις ήταν από έναν συγκεκριμένο τηλεφωνικό αριθμό. Συνήθως, όταν είμαι με την ομάδα και υπάρχουν κρίσιμοι αγώνες μπροστά μας, δεν απαντάω στα τηλέφωνα. Θέλω να μένω συγκεντρωμένη και να μην αποσπάται η προσοχή μου. Έτσι δεν απαντούσα.
Ωστόσο, κάποια στιγμή αποφάσισα να καλέσω πίσω τον αριθμό μήπως ήταν κάτι επείγον. Όταν πήρα, «βγήκε» μια κυρία από την ομοσπονδία μπάσκετ και μου ανακοίνωσε ό,τι ψηφίστηκα ως η καλύτερη βοηθός προπονητή, στο σύνολο των κολεγιακών ομάδων στην Αμερική!
«Πλάκα μου κάνετε;» τη ρώτησα, κι εκείνη απάντησε. «Βάλτε το όνομά μου στην Google, και θα δείτε αν είμαι αυτή που λέω».
Τα ΄χασα! Δεν ήξερα τι να της πω. Αφήστε δε που άρχισα να νιώθω άβολα γιατί από την αρχή της συνομιλίας μας της έλεγα συνέχεια, «έλα τώρα, κόψ’ την πλάκα!». Έλα, όμως, που δεν ήταν πλάκα!
Δεν το περίμενα! Στην συνέχεια της συνομιλίας μας, η κυρία μού εξήγησε πως κάθε χρόνο όλα τα πανεπιστήμια των Η.Π.Α, ψηφίζουν τους καλύτερους χεντ και ασίσταντ κόουτς των ομάδων. «Και πώς βγήκα εγώ;» αναρωτήθηκα, επισημαίνοντάς της, πως εκτός από τους προπονητές με τους οποίους συναναστρέφομαι, δεν γνωρίζω κανέναν άλλον στη χώρα.
«Τι εννοείτε;» με ρώτησε, και τότε της απάντησα. «Κοιτάξτε. Στην χώρα από την οποία προέρχομαι, καλώς ή κακώς για να πετύχεις κάτι, πρέπει να ξέρεις κόσμο. Κι εδώ δεν με ξέρει σχεδόν κανείς». Η ατάκα της στη συνέχεια ήταν αποστομοτική. «Κυρία Βολονάκη, εδώ δεν λειτουργούμε έτσι. Αν αξίζει κάποιος, θα ανταμειφθεί».
Ήταν από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου στην Αμερική. Φυσικά υπήρξαν κι άλλες, όπως η κατάκτηση των τίτλων στους εθνικούς αγώνες του πρωταθλήματος, αλλά αυτή η στιγμή, ήταν μια δικαίωση για μένα. Ήταν η ανταμοιβή των κόπων μου”
Διαβάστε όλη την αφήγηση της Βίκυς Βολωνάκη, με την επιμέλεια της δημοσιογράφου, Έλενας Βογιατζή, στο Athletestories.gr
