Η Ελένη Καπογιάννη “φιλοξενήθηκε” στην εκπομπή “Άμεσο Ριπλέι” του EOK WebRadio με τη Μαριάννα Αξιοπούλου και μίλησε για την εμπειρία της από την Κίνα.
Αρχικά η προπονήτρια της Χεϊλονγκτζιάνγκ είπε τα εξής:
“Η αλήθεια είναι ότι το είχα θεωρήσει σημάδι, γιατί τα τελευταία 2-2.5 χρόνια είχα βάλει την Κίνα στο μυαλό μου. Ήταν κάτι που ήθελα να συμβεί. Να που η ζωή το έφερε έτσι και τελικά έγινε πραγματικότητα. Είμαι εντυπωσιασμένη απ’ την Κίνα γενικά, ως κοινωνία, ως ποιότητα ζωής.
Όσον αφορά το μπάσκετ, το WCBA είναι μια μικρογραφία του WNBA. Οι Κινέζοι αντιγράφουν το NBA και WNBA σαν events. Με τι συνοδεύεται το event κάθε φορά που υπάρχει ματς, με εκπληκτικές εγκαταστάσεις, με οργάνωση εφάμιλλη των πολύ καλών επαγγελτικών ομάδων, αλλά με ελλιπή τεχνογνωσία. Οι Κινέζοι αγαπούν πολύ το μπάσκετ, καθώς και το μπάσκετ γυναικών.
Το πιο δύσκολο κομμάτι για έναν προπονητή είναι να αλλάξει τη νοοτροπία των Κινέζων αθλητών και αθλητριών. Ναι μεν αγαπούν το μπάσκετ, αλλά αγαπούν και το θέαμα. Δεν τους ενδιαφέρει πολύ να παίξουν άμυνα, να “διαβάσουν” το παιχνίδι, θέλουν να κάνουν τα δικά τους.
Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις και να εμπνεύσεις τα κορίτσια αυτά να το δουν λίγο διαφορετικά, να διδαχθούν το παιχνίδι, να το αντιληφθούν σε βάθος και να παίξουν σε πιο ευρωπαϊκά πρότυπα. Υπάρχει πολύ ταλέντο ωστόσο, δουλεύουν από μικρά.
Δεν νομίζω να δει κανείς Κινέζα παίκτρια που να μην σουτάρει τρίποντο. Στο κομμάτι της νοοτροπίας και του πώς θα προπονηθούν πρέπει να γίνει πολλή δουλειά, κάτι που δεν είναι εύκολο και απαιτεί και χρόνο για να γίνει μια βελτίωση προς το καλύτερο.
Η ομάδα μετά από 8 χρόνια κατάφερε να ξαναμπεί στα play-offs κι αυτό είναι μεγάλη επιτυχία και για την ομάδα και για την πόλη, γιατί εκπροσωπεί μια επαρχιακή πόλη και είναι το καμάρι της. Αυτό με ικανοποιεί, με ευχαριστεί.
Έχοντας βάλει αυτές τις βάσεις, λοιπόν, θέλουμε να φτιάξουμε ένα ρόστερ για την επόμενη σεζόν που θα είναι ανταγωνιστικό, που θα παίξει πιο ελκυστικό μπάσκετ. Πιστεύω ότι κλείνοντας αυτή η χρονιά αφήσαμε μια καλή παρακαταθήκη για να ξεκινήσουμε από μια ψηλότερη βάση”.
Ερωτηθείσα αν οι Κινέζοι “ανοίγονται” και προς τις ευρωπαϊκές χώρες όσον αφορά τις ιδέες που παίρνουν, απάντησε: “Το άνοιγμα όντως υπάρχει. Απ’ την άλλη, οι Κινέζοι ναι μεν το ψάχνουν αυτό, αλλά είναι και λίγο εγωιστές. Έχουν γαλουχηθεί σαν λαός διαφορετικά, έχουν έναν εγωισμό, είναι λίγο… κολλημένοι, θέλουν να γίνονται τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο.
Πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρξει μια ευελιξία απ’ τη μεριά του προπονητή και μία δεκτικότητα απ’ τη μεριά του κινέζου εκάστοτε παράγοντα ώστε να υπάρξει ένα “πάντρεμα”.
Στην πόλη που ήμουν είχα την ευλογία να έχω έναν εκπληκτικά μορφωμένο GM που τρέχει την ομάδα, με πολύ “ανοιχτό” μυαλό, πολύ ωραίο πλάνο και όντως θέλει να βάλει αυτήν την τεχνογνωσία από τα μικρά έτσι ώστε να δημιουργήσει παίκτριες. Το πλάνο που έχει και είναι βραχυπρόθεσμο είναι πάρα πολύ ωραίο και νομίζω ότι είναι τόσο ικανός που θα το καταφέρει κάποια στιγμή”.
Κληθείσα να σχολιάσει αν στην αρχή της προπονητικής της καριέρας περίμενε ότι μπορεί να της ανοίξει τόσους πολλούς ορίζοντες, τόνισε: “Δεν το περίμενα. Απ’ την άλλη, το θεωρώ ευλογία για έναν άνθρωπο και δη προπονητή να έχει την ευκαιρία να ζήσει αυτές τις εμπειρίες που έχω ζήσει εγώ.
Βέβαια, δουλεύω πάρα πολύ, μου αρέσει το μπάσκετ, είναι αυτό που πάντα θέλω να κάνω, πάντα θέλω να διακρίνομαι και να βελτιώνομαι. Θεωρώ ότι τα έφερε έτσι η ζωή που με πριμοδότησε για τη δουλειά μου ώστε να κάνω ένα βήμα παραπάνω”.
