Ο Άγγελος Λάγιος παραχώρησε συνέντευξη στην ιστοσελίδα της ΕΟΚ και μίλησε για το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε η Εθνική Νέων στο EuroBasket U20.
H Εθνική Νέων Ανδρών είχε 12 παίκτες… Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Στην πραγματικότητα είχε 15: 12 + 2 + 1. Οι δύο που «κόπηκαν» τελευταίοι ο Καρακώστας και ο Φύτρος έμειναν κοντά της σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά, δίπλα στον πάγκο, ενώ ως το φινάλε έμεινε ένας ακόμη: Ο Άγγελος Λάγιος. Ο Έλληνας σέντερ ήταν ο άτυχος της υπόθεσης, αφού ένας τραυματισμός τον άφησε εκτός. Με τον τρόπο του όμως ήταν εκεί. Ταξίδεψε στο Ηράκλειο και οι συμπαίκτες του τον έκαναν να νιώσει πραγματικό μέλος της ομάδας. Στο καθημερινό πρόγραμμα, αλλά και στους πανηγυρισμούς… Ως την τελευταία έξοδο.
«Από την αρχή σκεφτόμουν να κάνω το ταξίδι στο Ηράκλειο και μόνος μου, αλλά δεν ήξερα αν έπρεπε», λέει μία μέρα μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου ο Λάγιος, από την Πάτρα πλέον: Όταν με πήραν από την ομοσπονδία και πήρα το ΟΚ και από το γιατρό μου ότι δεν θα έχω πρόβλημα με το πόδι ετοίμασα πράγματα σε χρόνο ρεκόρ. Ήθελα πάρα πολύ να το ζήσω, να είμαι κοντά στην ομάδα και δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά».
Δεν ήταν κάθε στιγμή εύκολη πάντως, αφού ήταν στο μυαλό του πολύ καιρό πριν και ήθελε να το είχε ζήσει διαφορετικά: «Το ήθελα πάρα πολύ! Ήταν κάτι που το ονειρευόμουν πολύ καιρό ήταν και τα φιλαράκια μου εκεί ο Νάσος, ο Νεόφυτος, ο Πλώτας, ο Μαντζούκας και άλλοι που είμαστε φίλοι από παλιά και όταν τραυματίστηκα στην αρχή δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως δεν θα το ζήσω. Τελικά όμως στο μυαλό μου όλα πήγαν καλά. Πήρε το μετάλλιο η ομάδα, χάρηκαν όλα τα παιδιά και εγώ μαζί και ήμουν εκεί για να το ζήσω, έστω με τον τρόπο που το έζησα. Στενοχωριόμουν λίγο που δεν μπορούσα να το ζήσω και αγωνιστικά, αλλά αφού νικήσαμε στον μικρό τελικό όλα καλά!».
Μία στιγμή δείχνει ανάγλυφα το πως τον αντιμετώπισαν οι συμπαίκτες του και το δέσιμο μεταξύ τους, πόσο τον ένιωθαν μέλος τη ομάδας. Το παιχνίδι τελειώνει, οι πανηγυρισμοί… ΟΚ, όλοι ξέρουμε πως μπορεί να πανηγυρίσει μια ελληνική ομάδα και μάλιστα εντός έδρας, αλλά όταν ήρθε η ώρα για την ομαδική φωτογραφία δεν τον ξέχασε. Ο Μπαζίνας, ένας γκαρντ στο 1.90 έτρεξε και πήρε αγκαλιά τον ύψους 2.02 Λάγιο για να είναι στην… ώρα τους στη φωτό. Γελάει φέρνοντας την εικόνα ξανά στο μυαλό του: «Από τη στιγμή που πήραμε το μετάλλιο ήταν ικανός για όλα. Δεν έβλεπε τίποτα.. Με πήρε αγκαλιά και με «πέταξε» μέσα στην ομάδα. Με είδε στην άκρη που πήγαινα προς το μέρος τους και επειδή είμαστε κολλητοί έτρεξε πάνω μου και πριν προλάβω να κάνω κάτι με σήκωσε και με πήγε στην ομάδα να είμαστε στη φωτογραφία. Του έλεγα «πρόσεχε», αλλά με είχε ήδη… πετάξει πάνω στους άλλους. Έχει τόση δύναμη…»
Όντας εκτός δωδεκάδας, αλλά δίπλα στην ομάδα είχε την ευκαιρία να την παρατηρήσει διαφορετικά: «Μου έκανε εντύπωση γιατί δεν την είχα ζήσει πολύ σαν ομάδα. Ήταν ο ένας για τον άλλον εκεί, πραγματική ομάδα. Δεν του ένοιαζε ποιος θα βγει μπροστά, ποιος θα σκοράρει περισσότερο, ήθελαν να νικήσουν ως ομάδα και ήταν εκεί ο ένας για τον άλλον. Υπήρχε απίστευτο κλίμα και αυτό άρχιζε από τον προπονητή μέχρι.. εμένα που δεν έπαιζα».
Έζησε και το κλίμα που υπήρχε μετά την βαριά ήττα από τη Γαλλία, όταν μίλησε και αυτός στους συμπαίκτες του: «Ήταν μια δύσκολη ήττα στον ημιτελικό. Δεν μίλησα εγώ σε όλη την ομάδα κάτι τέτοιο, γιατί υπήρχαν ο κόουτς και ο αρχηγός ο Λευτέρης. Μίλησαν και μιλήσαμε οι παίκτες μεταξύ μας κάποια στιγμή. Το μόνο που τους είπα είναι ότι δεν πρέπει να «κολλήσουμε» σε αυτό. Υπάρχει το αύριο και κρίνεται ένα μετάλλιο. Είναι σημαντικό να ξεχάσουμε τι κάναμε λάθος και να δούμε το επόμενο παιχνίδι δυνατά».
Το θέμα είναι πως τα λόγια από την πράξη απέχουν πολλές φορές και το μυαλό κάνει τα δικά του παιχνίδια, ειδικά όταν δεν έχει το χρόνο να επεξεργαστεί κάτι. Όπως έγινε και στην περίπτωση αυτή με λιγότερες από 24 ώρες ανάμεσα στον ημιτελικό και τον μικρό τελικό: «Ισχύει…. Δεν είναι και τόσο εύκολο όσο κι αν το λες να «ξεκολλήσεις» από ένα τέτοιο παιχνίδι, ειδικά όταν το επόμενο είναι λιγότερο από 24 ώρες μετά. Μπορώ να το καταλάβω. Αυτό που δεν μπορούσα πραγματικά να καταλάβω όμως ήταν η κούρασή τους με τις προπονήσεις και τα συνεχόμενα παιχνίδια, αλλά και την κούρασή τους ψυχολογικά, γιατί ήμουν εκεί, αλλά δεν έπαιζα. Στο τέλος όμως βρήκαν τα παιδιά τη δύναμη και γυρίσαμε ένα παιχνίδι από το -12 για να πάρουμε τη νίκη στην παράταση».
Ένα παιχνίδι στο οποίο ο Μπαζίνας και ο Μαντζούκας φάνηκε σαν να αλλάζουν ρόλους κάποια στιγμή: «Ναι πράγματι έτσι είναι. Γενικά σε αυτήν την ομάδα έβγαινε κάποιος μπροστά για να κάνει ότι μπορεί. Ο Μπαζίνας μπορεί να είδε ότι έκλειναν τον Λευτέρη και πήρε πάνω του προσπάθειες αντί να μοιράσει το παιχνίδι όπως κάνει συνήθως και ο Λευτέρης είδε ότι ο Μπαζίνας είναι σε καλή μέρα και ήταν αυτός που πήρε το ριμπάουντ στο τέλος για να κάνει το σουτ ο Νάσος να πάει το παιχνίδι στην παράταση. Ο Μαντζού έκανε δουλειές που δεν φαίνονται. Πήρε ριμπάουντ, έπαιξε στην άμυνα. Είναι ο ένας για τον άλλον. Παίζουν για να κερδίσουν».
Στα λόγια του μπαίνει και το όνομα του Βαγγέλη Ζούγρη, ενός παίκτη με τον οποίο θα είχαν χρόνο παρέα στη ρακέτα αν δεν υπήρχε ο τραυματισμός: «Με τον Βαγγέλη τώρα γνωρίστηκα καλά, αυτές τις μέρες… Τι να πω; Είναι τρελοκομείο. Από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει. Παίζει με πάθος από τους αγαθούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Καθόμασταν και μιλούσαμε στο ξενοδοχείο και μου έλεγε «γιατί να μην είσαι, έπρεπε να είσαι εδώ». Παίζει για την ομάδα. Πραγματικά μόνο τα καλύτερα έχω να ω γι’ αυτό το παιδί».
Άραγε πέρασε από το μυαλό του να βγάλει την μπότα και να μπει να παίξει κάποια στιγμή; «Τι εννοείτε αν το σκέφτηκα; Σε κάθε παιχνίδι αυτό σκεφτόμουν και θα γίνει… Τι να κάνουμε κάθε εμπόδιο για καλό. Αυτό σκέφτομαι μόνο».
Στον επίλογο όλων αυτών απομένει ένα ερώτημα: Αν νιώθει ότι κέρδισε κάτι από αυτήν την εμπειρία, παρά το ότι δεν αγωνίστηκε όπως πολύ θα ήθελες: «Πήρα πολλά πράγματα και ευχαριστώ και την ΕΟΚ που είπε ότι μπορώ να βρίσκομαι στο Ηράκλειο και τον κόουτς που επέτρεψε να είμαι εκεί, μέλος της ομάδας και να ζήσω το τουρνουά έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο. Πρώτον είδα τη διοργάνωση από κοντά και όχι από την τηλεόραση, την οποία ναι ίσως θα μπορούσα να την έχω σπάσει. Ήμουν στο γυμναστήριο, δούλεψα με τον γυμναστή μου μίλησαν όλοι με πολύ καλά λόγια και ο πρόεδρος και ο Νίκος Ζήσης, που μου είπε πράγματα που με έκαναν να σκέφτομαι αλλιώς και να πω ότι θα δουλέψω 10 φορές περισσότερο για να μπω 100 φορές καλύτερος από ότι ήμουν πριν. Όλη η εμπειρία ήταν σημαντική, απλά θα πω ψέματα αν πω ότι δεν θα ήθελα να την έχω ζήσει διαφορετικά».
Οι συμπαίκτες του φρόντισαν να είναι εκεί ακόμη και στην έξοδό τους μετά το τέλος της διοργάνωσης: «Ναι πήγα… Ο Μαντζούκας ήρθε στο δωμάτιο και του είπα πως δεν θα ακολουθήσω. «Αν δεν έρθεις δεν θα πάω ούτε εγώ, θα κάτσουμε εδώ μαζί» ήταν η απάντησή σου. Με πήρε σηκωτό αλλά αποδείχθηκε για καλό γιατί το έζησα κι αυτό και ευτυχώς υπήρχε κι ένας μεγάλος καναπές και όλα καλά!».
Αυτό που περιμένει τώρα με μεγάλη υπομονή ακολουθώντας το πρόγραμμά του είναι η επιστροφή: «Τον Οκτώβριο θα είμαι έτοιμος να επιστρέψω και θέλω να είμαι πραγματικά έτοιμος!»
Κάτι μας λέει ότι θα είναι…
