Καλεσμένος στο Man to Man podcast της Stoiximan GBL βρέθηκε ο Μιχάλης Λούντζης, ο οποίος έκανε αναδρομή στην καριέρα του.
Από τα παιδικά χρόνια μέχρι τον Παναθηναϊκό και από την επίσκεψη σε φυλακή ανηλίκων μέχρι την τριετία στον Ολυμπιακό.
Αναφορικά με την παιδική ηλικία και τη μετακίνηση στον Παναθηναϊκό, είπε: “Από τα 16 και μετά που έκλεισαν τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, ήταν ένα μεγάλο άλμα. Κάτι διαφορετικό. Σαν… χαστούκι! Από εκεί που ήμουν στον Κρόνο, σε μία απλή καθημερινότητα, ήμουν στο σχολείο, από τη μία ημέρα στην άλλη βρέθηκα σε μία μεγάλη ομάδα, με παίκτες είδωλα. Ήταν δύσκολο να μπω σε αυτό και να το διαχειρίζομαι. Αλλά πριν από αυτό, ένα respect στους γονείς μου, δεν έβαζα κ@λο κάτω”.
Σχετικά με τα ποδοσφαιρικά του χρόνια, δήλωσε: “Έπαιζα χρόνια, έχω περάσει από πολλές ομάδες και τοπικές και πιο μεγάλες. Πάντα θυμάμαι όταν οι γονείς μου κανόνιζαν ένα φαγητό ή διακοπές με φίλους τους, να έχει μία αλάνα από πίσω και εγώ να είμαι εκεί να τρέχω ή να κλωτσάω μία μπάλα. Έχω παίξει στη θέση του αμυντικού και του αμυντικού χαφ. Δεν έκανα τη διαφορά, αλλά δεν ήμουν άμπαλος. Στεκόμουν στο γήπεδο κανονικά”.
Ερωτηθείς γιατί διάλεξε το μπάσκετ και όχι το ποδόσφαιρο, απάντησε: “Είναι λίγο αστείο πως ξεκίνησε το όλο θέμα. Έχω μία αδερφή που είναι τρία χρόνια μικρότερη και έκανε τάε-κβον-ντο για μεγάλο διάστημα. Και κάποια στιγμή ήθελε να ξεκινήσει και βόλεϊ. Οπότε ξεκίνησε πρώτη και έκανε και τα δύο μαζί. Σαν παιδί και εγώ, ζήλεψα! Ήθελα το ίδιο. Ήθελα και εγώ δύο αθλήματα. Και είπα μπάσκετ.
Οι γονείς μου προσπάθησαν να με μεταπείσουν, λέγοντας “το ένα είναι με τα πόδια, το άλλο με τα χέρια, θα μπερδεύεσαι”. Και ξεκίνησα το μπάσκετ στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου. Στην αρχή έσκαγα την μπάλα και χτυπούσε στο πόδι μου, την κυνηγούσα, το θυμάμαι. Τα έκανα μαζί, ποδόσφαιρο και μπάσκετ, για 1-1,5 χρόνο και οι δικοί μου είχαν κάνει πολλές διαδρομές, αφού έπαιζα μπάλα στον Πανιώνιο”.
Όσον αφορά την καλύτερη ανάμνηση από τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου, θυμήθηκε την εξής ιστορία: “Το πρώτο σοκ ήταν όταν με κάλεσαν στην πρώτη ομάδα. Και έκανα το πρώτο ταξίδι στη Χίο στην ηλικία των 14 ετών. Στη Γ’ Εθνική μπαίναμε στο καράβι. Φτάνουμε, τρώμε στο καράβι, παίζουμε το ματς και ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε το βραδινό δρομολόγιο.
Στον γυρισμό είχε κύμα, αρκετά μποφόρ. Είπα να πάρω μία δραμαμίνη, δεν ήξερα πώς λειτουργούσε, πήρα και άλλη μία. Πήγα στην καμπίνα και κοιμήθηκα. Είχαμε φτάσει στον Πειραιά, όλη η ομάδα με περίμενε στο πούλμαν. Θυμάμαι να ξυπνάω, να είμαι μόνος στο καράβι, όλα τα φώτα ήταν κλειστά”.
Κληθείς να σχολιάσει τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό και την πρώτη προπόνηση, τόνισε: “Ήταν κάτι τεράστιο. Ήταν εξωπραγματικό. Κοιτούσα τους συμπαίκτες μου και έλεγα πως είναι δυνατόν να βρέθηκα εκεί. Ήταν τότε που ο Παναθηναϊκός είχε κάνει ένα παιδομάζωμα. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είχε πάει την προηγούμενη χρονιά, ήμουν εγώ, ο Αντώνης Κόνιαρης, ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο Διαμαντάκος. Η πρώτη προπόνηση μου ήταν στο Καρπενήσι. Ήταν τόσο μεγάλο το άγχος μου, που έχω διαγράψει τις πρώτες ημέρες.
Στον Παναθηναϊκό, ας μη κοροϊδευόμαστε, ήμουν σε μία ηλικία που δεν μπορούσα να βοηθήσω. Δεν ήμουν έμπειρος. Βοηθούσα στην προπόνηση και μάθαινα καθημερινά. Απ’ όλη αυτή την καθημερινότητα, μόνο κερδισμένος έβγαινα. Μόνο καλό μου έκανε και με βελτίωνε καθημερινά και στο μπασκετικό κομμάτι, αλλά και στην προσέγγιση, στη ζωή εκτός γηπέδου”.
Αναφερόμενος στον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, σχολίασε: “Στο Καρπενήσι τρέχαμε… Τότε η προετοιμασία είχε και τρέξιμο, σε στίβο, σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Αθλητικά παπούτσια, καπέλο για τον ήλιο και… τρέχα. Ξαφνικά με τον Ιβάνοβιτς κάναμε τρέξιμο στα βουνά!
Ανεβοκατεβαίναμε κανονικά, βλέπαμε τις κοτρόνες. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Σε μία πρωινή προπόνηση, όπου συνήθως θα κάνεις λίγα βάρη, λίγα σουτ, λίγο 5-0. Και βλέπουμε τον γυμναστή, τον Σάββα Αρώνη να βάζει τέσσερις κώνους στις γωνίες του γηπέδου.
Ο “Ντούσκο” μάς χώρισε σε δύο γκρουπ. Στην αρχή κάναμε ένα λεπτό και μετά ένα λεπτό ξεκούραση μέχρι να κάνουν οι άλλοι. Μετά δύο λεπτά, τρία λεπτά και μετά πυραμίδα (σ.σ.: 2 λεπτά, 1 λεπτό). Ξεκινήσαμε χαλαρά, γύρω στο 70-80%, με τον Ντούσκο να μας λέει “τι είναι αυτά; Τρέχουμε στο 100%”. Στο τελευταίο μονόλεπτο ήμουν.., νεκρός κάτω. Ζαλιζόμουν, τα πάντα γυρνούσαν και έλεγα “Χριστέ μου, τι έγινε;”.
Μιλώντας για τη ρήξη χιαστού, είπε τα εξής: “Ήμουν στο Λαύριο. Πρέπει να ήταν μια Τετάρτη. Και ήταν ή η τελευταία ή η προτελευταία φάση της προπόνησης. Πήγα να κάνω ένα λέι-απ, κάποιος με έσπρωξε, έχασα την ισορροπία μου, έπεσα πολύ άσχημα. Με την πλάτη και τα πόδια μου έπεσαν τελευταία. Ήταν σοκ, αλλά όλοι στο Λαύριο με αγκάλιασαν.
Έχω μία καταπληκτική σχέση με την ομάδα. Πήρα αγάπη. Στην αρχή δεν μπορείς να κάνεις κάτι, το δέχεσαι. Το δύσκολο είναι όταν νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα, τρέξιμο, κάποιες αλλαγές κατεύθυνσης, με την μπάλα λίγα στατικά σουτ. Εκεί νιώθεις ότι μπορείς παραπάνω, αλλά δεν πρέπει”.
Στη συνέχεια ρωτήθηκε τι τίτλο θα έβαζε για τη θητεία του στον Ολυμπιακό: “Τρία απίστευτα χρόνια. Ήταν πάρα πολύ ωραία. Όχι μόνο στο μπάσκετ, όλη η καθημερινότητα. Από πριν πας στο γήπεδο, απ’ όταν πας. Με τα βάρη, τις ατομικές, τους ανθρώπους γύρω από την ομάδα, τις προπονήσεις, τους αγώνες, τις επιτυχίες”.
Για τον Γιώργο Μπαρτζώκα, τόνισε: “Η συνύπαρξη ήταν πάρα πολύ καλή. Είναι ένας άνθρωπος ανοικτός και επικοινωνιακός. Μπορείς να του επικοινωνήσεις ό,τι σε απασχολεί ή να κάνεις μία απλή κουβέντα. Στο γήπεδο ποιος προπονητής δεν θυμώνει; Όταν παίζεις και το ματς είναι στην κόψη του ξυραφιού, είναι φυσιολογικό. Να σου πει κάτι, να του πει και εσύ. Πολλές φορές με τη φασαρία ή αν ένας παίκτης είναι θολωμένος, μπορεί να μην ακούει ούτε τα μισά. Αλλά ό,τι γίνει μέσα στο γήπεδο, μένει εκεί. Που είναι και το πιο σημαντικό”.
Κληθείς να αποκριθεί αν ο Τζόρνταν Γούκερ χωρούσε στους “αιώνιους”, έδωσε την εξής ερμηνεία: “Το ταλέντο που έχει είναι απίστευτο. Είναι ένας τύπος που δεν ξέρω αν είναι 1.80 και μπορεί να βάλει την μπάλα μέσα με όποιο τρόπο θέλει. Τον έχω δει στην προπόνηση να βάζει 35-40 σερί τρίποντα με ντρίπλα από τα 7.5-8 μέτρα. Δεν είναι τυχαία αυτά που βλέπαμε. Θα έλεγα “ναι”, αν ήταν πιο ψηλός. Το μέγεθος με κρατάει. Θα του δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσει και να δει τον εαυτό του σε αυτό το επίπεδο”.
Τέλος, αναφορικά με την επίσκεψη σε μία φυλακή ανηλίκων στο πλαίσιο του One Team, όταν ήταν 16 ετών, αποκάλυψε: “Στον δρόμο ήμουν χαλαρός. Μόλις φτάσαμε και περάσαμε τον έλεγχο, μπήκαμε μέσα και είδαμε τα παιδιά, το προαύλιο, είναι το πρώτο σοκ. Εκεί σε… χτυπάει και λες “ώπα”. Δεν είχα δει κάτι τέτοιο ξανά. Ξέρεις ότι υπάρχει, αλλά το να δεις, είναι η μέρα με τη νύχτα.
Ήταν κάτι διαφορετικό, σε διαμορφώνουν ως άνθρωπο. Είναι εικόνες που τις κρατάς και βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι. Είναι χαραγμένο στο μυαλό μου και με έχει διαμορφώσει. Νιώθεις και λίγο τυχερός. Βλέπεις τις φυλακές, τον τρόπο που ζουν και σκέφτεσαι πως είσαι στην ίδια ηλικία μαζί τους. Αν το καλοσκεφτείς είσαι δύο-τρεις κακές επιλογές μακριά. Και χτυπάει διαφορετικά”.
