Ο Ολυμπιακός γυρίζει πίσω τον χρόνο και καλεί τους παίκτες του να θυμηθούν τη ζωή τους, στα δέκα τους χρόνια!
Την αρχή μέσα από το επίσημο site της ΚΑΕ Ολυμπιακός, κάνει ο αρχηγός, Κώστας Παπανικολάου:
10 χρονών ζούσα… «στα Γρεβενά».
Έμενα μαζί… «με τους γονείς μου, τον αδερφό μου. Ε, περνούσα πολύ ωραία, πολύ ξέγνοιαστα χρόνια. Όμορφη πόλη. Είχα τους φίλους μου, ωραία, όμορφα, παιχνίδι όλη μέρα».
Τα κατοικίδια που είχαμε τότε… «δεν είχαμε κατοικίδια».
Πήγα στο σχολείο… «Δημοτικό ήμουν 10 χρονών, ναι. Α’ δημοτικό σχολείο Γρεβενών. Τιμημένο!».
Ο καλύτερός μου φίλος λεγόταν… «Γιώργος Μπλάντος και είναι ο κουμπάρος μου μέχρι και σήμερα. Είμαστε μαζί από το νηπιαγωγείο».
Ο κόσμος με φώναζε… «ΠαπαΝίκ και σβόλο με φωνάζανε κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρω γιατί».
Η μπασκετική ομάδα στην οποία έπαιζα… «Δεν είχα ξεκινήσει ακόμα το μπάσκετ 10 χρονών, η αλήθεια είναι. Έπαιζα βόλεϊ στον Γυμναστικό Σύλλογο Γρεβενών.
Και μετά ξεκίνησα το μπάσκετ στο Φιλαθλητικό Όμιλο Πρωτέας Γρεβενών».
Ο αγαπημένος μου παίκτης ήταν… «Στα 10 να σου πω την αλήθεια, δεν παρακολουθούσα μπάσκετ».
Το αγαπημένο μου πρόγραμμα στην τηλεόραση ήταν… «Κοίταξε τότε, εκείνη την περίοδο βλέπαμε “Μεν και Δε”. Βλέπαμε επίσης και Ατρόμητους, με τον Ταρούσα!».
Για πρωινό έτρωγα σε εκείνη την ηλικία… «έπινα ένα ποτήρι γάλα και μετά έτρωγα στο πρώτο διάλειμμα μία τυρόπιτα».
Πήγαινα διακοπές… «Οι διακοπές μας όλα εκείνα τα χρόνια ήταν στους Νέους Πόρους Πιερίας, καταπληκτική παραλία. Περνούσαμε θεσπέσια. Καθόμασταν μια εβδομάδα εκεί έφερνε η μαμά από το χωριό και παίρναμε μαζί μας κεφτεδάκια, γεμιστά, τέτοια, γινότανε χαμός».
Στο πορτοφόλι μου είχα… «Δεν είχα πορτοφόλι 10 χρονών ρε παιδιά! Ό,τι χαρτζιλίκι μου έδινε ο μπαμπάς πήγαινε κατευθείαν στα ηλεκτρονικά».
Πήγαινα στο κρεβάτι… «ας πούμε στις 10».
Αυτό που λάτρευα να κάνω στην ηλικία των 10 ήταν…
«Εντάξει παιχνίδι όλη μέρα. Έξω. Παίζαμε και με τον αδερφό μου οι δυο μας πολύ στο σπίτι, αλλά ήμασταν παιδιά που θέλαμε την παρέα, θέλαμε να παίξουμε με τους φίλους μας.
Παίζαμε τρομερά τότε στα Γρεβενά, κάναμε τρομερά παιχνίδια, κυνηγητό με μπάλα θυμάμαι.
Αυτός που κυνηγούσε είχε μία μπάλα και βάζαμε όρια μέσα στην πόλη κι αυτός που κυνηγούσε έπρεπε να σε πετύχει με την μπάλα. Αλλά τα όρια ήταν μεγάλα, τρέχαμε μέσα στα Γρεβενά, μέσα στα λαγκάδια, μέσα στα τέτοια…
Παίζαμε επίσης κρυφτό και γκάζο-τενεκέ! Το οποίο τι ήτανε; Ήτανε ένα τενεκεδάκι πατημένο, το οποίο το βάζαμε σαν σημάδι. Εκεί ήταν ο ένας που φυλούσε. Ήταν σαν κρυφτό αλλά με αυτό, οπότε τι γινότανε, για να τους ελευθερώσω όλους, αν παίζαμε 5 άτομα και είχαν πιάσει τους 4, ο τελευταίος που είχε μείνει έπρεπε να πάει να το κλωτσήσει αυτό πριν ο άλλος πατήσει επάνω.
Πολύ ωραίο παιχνίδι, είναι πιο ωραίο από ό,τι σας το περιγράφω».
Το πιο κουτό πράγμα που είχα κάνει τότε…
«Είχα σπάσει το χέρι μου! Είχε μια μεγάλη κατηφόρα εκεί στα Γρεβενά. Είχα ένα ποδήλατο ενός φίλου μου.
Και πήγαινα σε μια μεγάλη κατηφόρα. Στα Γρεβενά, άμα βάλετε και δείτε, στο Google Maps, έχει κάτι μεγάλες κατηφόρες που οδηγούν στην κεντρική πλατεία. Και κατέβαινα από εκεί.
Και μπροστά μου ήταν ένας παππούς. Το ποδήλατο δεν είχε φρένα, φώναζα στον παππού να φύγει από μπροστά, ο παππούς δεν μ’ άκουγε και για να μην πέσω πάνω στον παππού, πήγα να καβαλήσω το πεζοδρόμιο στην προσπάθειά μου να τον αποφύγω, έφυγα με το κεφάλι, έπεσα κάτω με το χέρι και το έσπασα».
Ο άνθρωπος που αντέγραφα ήταν… «Εντάξει ο αδερφός μου, σαν μεγαλύτερο, τον είχα πρότυπο».
Το αγαπημένο μου μέρος στη γη ήταν… «Το χωριό μου. Το χωριό του πατέρα μου Διαλεκτό Τρικάλων και της μητέρας μου Φωτάδα Τρικάλων. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα δύο θα ήταν το Διαλεκτό».
Η χειρότερη μου συνήθεια ήταν… «να τρώω τα νύχια μου».
Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν… «πέρα από το κρυφό, αγαπημένο μου παιχνίδι τότε ήταν, ξέρεις, που μαζευόμασταν και παίζαμε ποδόσφαιρο, ας πούμε, με τους φίλους μου στην πλατεία».
Περίμενα με λαχτάρα ότι το βραδινό θα ήταν… «αυτό που είχαμε σαν special, γινότανε μία στο τόσο, ήταν η πίτσα».
Αν είχα 100 ευρώ θα τα σπαταλούσα… «Εξαρτάται την περίοδο. Την περίοδο που κυκλοφορούσαν τα χαρτάκια πανίνι τότε, θα έδινα 100 ευρώ σε πανίνι. Αλλιώς, σοκολάτες».
Αλλά σπορ που μου άρεσαν ήταν… «ε το βόλεϊ που έπαιζα εκείνη την εποχή. Είχα κάνει και άλμα εις ύψος λίγο πιο μετά που μου άρεσε επίσης πάρα πολύ. Το ποδόσφαιρο πάντα με τραβούσε αλλά δεν έπαιξα ποτέ, δεν ασχολήθηκα να πάω σε κάποια ομάδα κ.τ.λ».
Εκτός από το σπορ, μου άρεσε…
«όταν ήμουν μικρός, στο χωριό μου, μ’ άρεσε να βοηθάω στην εκκλησία. Πήγαινα στην εκκλησία γιατί μ’ άρεσε να βοηθάω.
Επειδή ο φίλος μου που είχα από το χωριό ήταν παπαδοπαίδι, οπότε όταν πήγαινα ή τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα ή το καλοκαίρι, μου άρεσε να πηγαίνω».
Κλείνοντας, αντί επιλόγου, να μας πεις τι είναι ο Ολυμπιακός για σένα:
«Ο Ολυμπιακός, για μένα είναι η οικογένεια. Είναι το δεύτερό μου σπίτι, είναι αναμνήσεις, είναι συγκινήσεις, είναι όμορφες στιγμές, είναι δύσκολες στιγμές, είναι μεγάλες στιγμές.
Είναι η μισή ζωή μου ουσιαστικά. Είναι όλη μου η ζωή αθλητικά. Είναι κάτι μοναδικό».
