Παναγιωτόπουλος: “Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο”

“Δώσαμε τη “σπίθα” που θα αποτελέσει κινητήριο δύναμη για την αναγέννηση του ελληνικού μπάσκετ”, δήλωσε ο Διαμαντής Παναγιωτόπουλος στο EOK WebRadio.

Ο Διαμαντής Παναγιωτόπουλος, εκ των άμεσων συνεργατών του Βασίλη Σπανούλη στη χάλκινη Εθνική, “φιλοξενήθηκε” στην εκπομπή “Άμεσο Ριπλέι” του EOK WebRadio με τον Μαρίνο Πρίντεζη και τον Γιάννη Σταυρουλάκη και μίλησε για την όλη πορεία της “επίσημης αγαπημένης” μέχρι το βάθρο και την 3η θέση στο EuroBasket 2025.

Αναλυτικά όσα είπε:

Για το τι κρατάει από όλο αυτό το καλοκαίρι με την Εθνική ομάδα: «Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι, ένα μεγάλο τουρνουά το Ευρωμπάσκετ. Τα συναισθήματα κρατάς, την ευχαρίστηση την οποία νιώθαμε όλοι μας βλέποντας τη χαρά που δώσαμε στους ανθρώπους που ήταν δίπλα μας και σε όλη την Ελλάδα.

Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι, πολλών ημερών, με πολλή ένταση και πολλή δουλειά απ’ όλα τα μέλη που απάρτιζαν την ομάδα, ο καθένας απ’ τον ρόλο που είχε. Βλέποντας όλη αυτή η προσπάθεια να έχει αυτό το αποτέλεσμα, σου δημιουργείται μια… ζεστασιά στην καρδιά σου και μια συνθήκη μέσα σου την οποία δε θα ξεχάσεις ποτέ, γιατί οι εικόνες, οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι αυτά που μένουν και δημιουργούν εικόνες αναλλοίωτες».

Για το πώς ένιωσε μόλις δόθηκε το φάουλ του Παπανικολάου στον Βάλτονεν στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα με τη Φινλανδία: «Έγιναν απίστευτα πράγματα για να γυρίσει το ματς και να φτάσουμε σε αυτήν την κατάσταση. Ελέγχαμε το ματς για 37 λεπτά, ήμασταν πάρα πολύ καλοί σε άμυνα και επίθεση. Γνωρίζαμε την ποιότητα της Φινλανδίας, ότι έχει την ικανότητα να γυρίσει ένα παιχνίδι λόγω του σουτ και του up-tempo παιχνιδιού της.

Βοήθησαν την κατάσταση αυτήν κάποια λάθη που κάναμε, κάποιες λάθος επιλογές, κάποιες άστοχες βολές και έφτασε εκεί που έφτασε το ματς. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις ένα κενό. Όταν γίνονται οι βολές σε εκείνο το σημείο, είναι τόσο γρήγορο το κομμάτι που βλέπεις τι συμβαίνει και δεν προλαβαίνεις να νιώσεις κάτι. Ευτυχώς, γιατί δεν ξέρω πώς θα ένιωθα, για να πω την αλήθεια».

Για τα συναισθήματά τους μόλις ήχησε η κόρνα της λήξης και η Ελλάδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο: «Είναι πολλά πράγματα τα οποία νιώθει ο καθένας ξεχωριστά. Νιώσαμε χαρά, συγκίνηση και μια ανακούφιση που τελείωσε το ματς και καταφέραμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να πετύχουμε τον στόχο μας, δηλαδή να κερδίσουμε και να πάρουμε την 3^η θέση. Είναι πολλά πράγματα, τα οποία έρχονται όλα μαζί και μένουν για πάντα στο μυαλό σου».

Για το πώς διαχειρίστηκαν την ήττα απ’ την Τουρκία στον ημιτελικό και έφτασαν στη νίκη και το χάλκινο μετάλλιο απέναντι στη Φινλανδία: «Έγινε πολύ μεγάλη προσπάθεια απ’ τον κόουτς και το staff για να μπορέσουμε να δημιουργηθεί ένα πλέγμα ούτως ώστε τα παιδιά να έχουν στόχο το εκάστοτε παιχνίδι σαν ένα παιχνίδι και όχι το διακύβευμα του αγώνα. Αν κοιτάς έτσι, το κομμάτι αυτό μπορεί να σε επηρεάσει, είτε αρνητικά είτε θετικά. Αν μπορέσεις να διαχειριστείς αυτήν τη συνθήκη και λειτουργείς μεμονωμένα, χωρίς να σκέφτεται το πριν και το μετά, αυτό που θα συμβεί είναι να είσαι ένας… επαγγελματίας την ώρα του αγώνα, όπου, κάνοντας όσα πρέπει και ακολουθώντας το πλάνο, στο τέλος της ημέρας θα δεις τι έγινε και τι όχι.

Άρα θα είσαι έξω από συνθήκες που μπορεί να σου διαμορφώσουν μια ψυχολογική κατάσταση που θα έχει ένα αποτέλεσμα πάνω στο παιχνίδι. Ήταν πολύ σημαντικό όλο αυτό στο να μπορέσουν τα παιδιά να έχουν μια προσήλωση πάνω στο συγκεκριμένο ματς, δηλαδή να σκέφτονται μόνο το τακτικό κομμάτι και τι πρέπει να κάνουν για να πετύχουμε τη νίκη. Αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό και στο παιχνίδι με το Ισραήλ και σε αυτό με την Ισπανία, όπως και στο παιχνίδι με τη Φινλανδία. Στο τελευταίο, στα 2-3 λεπτά πριν τη λήξη ίσως η επιθυμία μας να κερδίσουμε και να φτάσουμε σε αυτό που είμαστε κοντά δημιουργεί κάποιες φορές και μια συνθήκη ιδιαίτερη, η οποία μπορεί να σε οδηγήσει σε κάποια λάθη ή περίεργες επιλογές».

Για τον ημιτελικό με την Τουρκία: «Σίγουρα εμείς είχαμε ετοιμάσει κάποια πράγματα. Δεν είναι ότι είδαμε κάτι διαφορετικό από αυτά που έκανε η Τουρκία ή ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για κάτι που έκανε. Ξέραμε τι θα κάνει σε όλα τα επίπεδα. Τυχαίνει κάποιες φορές να μην είμαστε σε μια καλή μέρα. Για παράδειγμα, η Τουρκία μπορεί να μην είχε φτάσει ποτέ στους “8” με την Σουηδία, ή η Γερμανία να είχε αποκλειστεί απ’ τη Σλοβενία. Εμείς το καλό μας παιχνίδι δυστυχώς το κάναμε με την Τουρκία, δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε.

Η στεναχώρια μας ήταν τεράστια, δεν το συζητάμε αυτό, αλλά ο κόουτς προσπάθησε και είπε ότι είμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία και έπρεπε να κλείσουμε το τουρνουά με νίκη, γιατί αυτό θα θυμούνται όλοι. Ήμασταν όλοι στην ίδια “σελίδα” σε αυτό. Στο επόμενο meeting τα παιδιά είχαν προσήλωση σε όλα όσα λέγαμε, ότι δηλαδή είναι ένα παιχνίδι ξεχωριστό, έχουν την ευκαιρία να πάρουν ένα μετάλλιο και έπρεπε να δουν τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό. Αυτό έγινε και γι’ αυτό για 37-38 λεπτά ήμασταν εξαιρετικοί. Τα παιδιά ήταν καταπληκτικά και μπορέσαμε να πάρουμε την 3^η θέση».

Για το πώς διαχειρίστηκαν την… καταστροφολογία μετά την ήττα απ’ την Τουρκία: «Όπως προείπα, ήταν ένα γκρουπ που είχε περιφρουρήσει και δε σκεφτόταν τι λεγόταν. Σίγουρα είναι άνθρωποι και όλοι μπαίνουν στη διαδικασία να διαβάσουν. Επειδή έχω περάσει πολλά χρόνια εμπειρίας, δεν ασχολούμαι πολύ με αυτά, οπότε δεν υπάρχει κάποιος εξωγενής παράγοντας που θα μου δημιουργήσει ένα αίσθημα του να πάω να αποδείξω κάτι.

Το κίνητρο το έχω μέσα μου και οι ίδιοι οι αθλητές το ίδιο. Είμαστε ευλογημένοι που έχουμε παιδιά με πολλή εμπειρία και που έχουν φτάσει πολύ ψηλά. Δε χρειάζονται κάποιον εξωγηπεδικό παράγοντα για να τους επηρεάσει. Για να γίνεις κορυφαίος, και έχουμε πολλά παιδιά που είναι κορυφαίοι, το κίνητρο είναι μέσα σου. Γνωρίζεις πότε είσαι καλός, πότε όχι, γνωρίζεις τι δεν έκανες σωστά, τι έκανες λάθος, πότε τα έδωσες όλα. Είναι μέσα μας το κίνητρο που μας οδηγεί να φτάσουμε στον στόχο».

Για το αν σκεφτόντουσαν τις προσδοκίες που υπήρχαν απ’ τον κόσμο: «Αν κοιτούσαμε τις προσδοκίες που υπήρχαν απ’ έξω, θα μπορούσαμε να μην είχαμε βγει 1^οι στον όμιλό μας ή να είχαμε αποκλειστεί στους “16” ή να μην είχαμε περάσει ποτέ στους “8”. Ένα γκρουπ αθλητών, προπονητών και προσωπικοτήτων, αν θέλει να πετύχει κάτι πρέπει να περιφρουρεί αυτό που φτιάχνει μέσα και έξω απ’ τις τέσσερις γραμμές, το οποίο είναι μόνο μέσα από αυτό το γκρουπ.

Να μπορείς να δημιουργείς τις συνθήκες ότι το γκρουπ αυτό είναι μαζί. Όχι “εμείς εναντίον όλων” ή “να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον”, μιας και δεν είναι σωστή προσέγγιση αυτή, αλλά το να έχεις κάποιους κώδικες συμπεριφοράς που τους “χτίζεις” μέρα με τη μέρα και το κατά πόσο θα μπορέσει αυτό το γκρουπ να πιστέψει ο ένας στον άλλον ούτως ώστε κάθε μέρα να βελτιώνεται. Αυτός ήταν ο στόχος. Οι προσδοκίες ήταν δικές μας, δεν επηρεαστήκαμε από το τι λέγεται έξω, είτε θετικό είτε αρνητικό.

Προσπαθούσαμε άπαντες να περάσουμε το κομμάτι ότι φτιάχνουμε κάτι που είμαστε εμείς σαν ομάδα και κοιτάμε πώς θα βελτιωθούμε και πώς θα φτάσουμε στον στόχο μας, ο οποίος ήταν το επόμενο παιχνίδι, χωρίς να επηρεαζόμαστε από το τι γίνεται και λέγεται απ’ έξω. Αν το καταφέρνεις αυτό, θα σπάσεις το “ταβάνι” σου και, αν το σπάσεις, τότε είσαι πετυχημένος. Νομίζω ότι αυτό το γκρουπ των παιδιών ξεπέρασε το “ταβάνι” του, έκανε μεγάλες υπερβάσεις, όλα τα παιδιά έκαναν θυσίες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα μετάλλιο μετά από 16 χρόνια».

Για το ποιες τρεις στιγμές απ’ την όλη πορεία της Εθνικής ξεχωρίζει: «Το ένα είναι σίγουρα το ματς με τη Βοσνία, το οποίο μάς βοήθησε πάρα πολύ και εσωτερικά και στο κομμάτι διαχείρισης καταστάσεων και συνθηκών, στο να είμαστε πιο ενωμένοι σε πράγματα και να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε ακόμα καλύτερα. Σίγουρα θα έλεγα και το ματς με τη Λιθουανία, που τα παιδιά το αντιμετώπισαν ως ένα μεγάλο παιχνίδι στο μυαλό όλων. Ήταν ένα μεγάλο “εμπόδιο”, το οποίο το περάσαμε και η ευτυχία ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Το τρίτο κομμάτι είναι το μετά από την ήττα απ’ την Τουρκία.

Και οι δύο ήττες μάς βοήθησαν να φτάσουμε εκεί που έχουμε φτάσει. Η ήττα από τη Βοσνία μάς βοήθησε να κερδίσουμε Ισπανία, Ισραήλ και Λιθουανία και η ήττα απ’ την Τουρκία μάς βοήθησε να κερδίσουμε τη Φινλανδία. Τα γκρουπ φαίνονται στις δύσκολες στιγμές και γι’ αυτό θα πω τις δύσκολες στιγμές μετά από τη Βοσνία και την Τουρκία. Φυσικά θα πω και τη νίκη με τη Λιθουανία γιατί μάς βοήθησε σημαντικά να βγάλουμε από πάνω σαν μπασκετική γενιά ένα μεγάλο πράγμα που “κουβαλούσε” η ομάδα για 16 χρόνια, το να μπει στα ημιτελικά».

Για τη δήλωση που έκανε ο Γιάννης ότι αυτό το μετάλλιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του: «Πέρα απ’ την ποιότητά του σαν αθλητής, που τον κάνει κορυφαίο, τον κάνει κορυφαίο ο χαρακτήρας του και η ηγετική φύση του. Είναι ένα παράδειγμα ζωντανό όσον αφορά τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο δουλείας, το work ethic, τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους συμπαίκτες και τους προπονητές του, τον τρόπο που λειτουργεί με σεβασμό προς τους αντιπάλους, τον τρόπο με τον οποίον κινείται στον χώρο. Έχει μια μοναδικότητα και είμαστε πάρα πολύ τυχεροί σαν Ελλάδα που έχουμε τον Γιάννη να είναι αυτή η μορφή ηγέτη.

Όταν το λέει αυτό, το οποίο μπορώ να το πιστοποιήσω γιατί τον ξέρουμε και γνωρίζουμε τον τρόπο που τόσα χρόνια επιθυμούσε να έχει μια διάκριση με την Εθνική, πέρα απ’ το τι σημαίνει για εμάς, βλέπουμε πόσο σημαντική είναι η προσέγγιση αυτή για έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει τόσα πράγματα στη ζωή του. Μας κάνει να συγκινούμαστε ακόμα περισσότερο και να νιώθουμε ακόμα πιο όμορφα στο γεγονός ότι μπορεί να συμβάλλαμε όλοι μας στο κομμάτι αυτό. Και στο πώς νιώθει αυτός ο άνθρωπος και στο πώς νιώθει όλο το έθνος».

Για το πόσο εφικτό είναι αυτό το μετάλλιο να «αναγεννήσει» το μπάσκετ σε όλους τους τομείς: «Δεν είναι τόσο απλό. Η επιθυμία σίγουρα θα υπάρξει. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα σίγουρα μπορεί να δημιουργεί τη “σπίθα”, όμως για να έρθει το αποτέλεσμα είναι πολλοί οι παράγοντες. Εμείς σαν Εθνική ομάδα αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν αυτό. Όλοι οι αθλητές προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν αυτό το κομμάτι και να το δώσουν στις νέες γενιές ούτως ώστε να υπάρχει κάτι σαν συνέχεια και να είναι σαν κινητήριος δύναμη. Είναι πολλοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο στο τι θα γίνει.

Σίγουρα πρέπει γίνουν πολλά πράγματα διαφορετικά σαν λειτουργία αθλητικής παιδείας, σαν κοινωνία, σαν οργάνωση σχολικών δραστηριοτήτων, ίσως και στην καθημερινότητα των παιδιών. Πέρα απ’ το προπονητικό κομμάτι και το τι πρέπει να υπάρχει, είναι και ένα κομμάτι της κοινωνίας που έχει να κάνει με το παιδαγωγικό. Είναι συνδυαστικό για να μπορέσουμε να έχουμε μια λειτουργία. Όλοι πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία σχετικά με το τι θέλουμε να κάνουμε με τα παιδιά και τι θέλουμε να ακολουθήσουμε. Πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε το βήμα μπροστά».

Για το τι θέση θα έχει αυτή η επιτυχία στην καρδιά του μετά από 20 χρόνια: «Χαίρομαι πάρα πολύ μόνο που είχα την τύχη να είμαι μέρος αυτής της ομάδας, η οποία κατάφερε πέρυσι τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες και φέτος να πάρει ένα μετάλλιο στη Ρίγα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο, γιατί είχα τη χαρά να είναι ή σύζυγος και ο γιος μου στο παιχνίδι και να έχει τις μνήμες αυτές, το οποίο για ‘μένα είναι ένα μεγάλο παράσημο. Είναι μια μεγάλη προσωπική ευτυχία, την οποία θα την έχω πάντα στην καρδιά μου.

Είναι ένα τεράστιο επίτευγμα, το μεγαλύτερο πράγμα που μπορείς να έχεις κάνει μέχρι στιγμής. Ελπίζω να έχουμε κι άλλες επιτυχίες με την Εθνική ομάδα στο μέλλον, όποιοι κι αν είναι σε αυτήν. Πάντα θα είμαι μέλος της ομάδας, είτε είμαι στο πάγκο είτε όχι. Τις εικόνες και τα συναισθήματα αυτά θα τα κουβαλάω μέσα μου σε όλη μου τη ζωή.

Τη χαρά και την προσμονή, τη μεγάλη συγκίνηση βλέποντας ανθρώπους να σε στηρίζουν μετά από ήττες, να σε επευφημούν πριν το παιχνίδι με τη Φινλανδία, να βλέπεις ανθρώπους να αφήνουν τα πάντα πίσω τους για να είναι εκεί να φωνάξουν για την πατρίδα τους, να ακούς τον Εθνικό Ύμνο και να σκέφτεσαι πράγματα και ανθρώπους δικούς σου που είτε είναι εκεί, είτε έχουν φύγει απ’ τη ζωή αλλά είναι κάπου κοντά σου πάντα. Είναι πολλά πράγματα τα οποία τα κουβαλάς, είναι μέσα σου και δε θα φύγουν ποτέ».