Ο Θοδωρής Παπαλουκάς ήταν καλεσμένος στο podcast της Stoiximan GBL Man to Man, όπου αναφέρθηκε στην πορεία του στο μπάσκετ, το δύσκολο ξεκίνημα και το άθλημα γενικότερα.
Ο σπουδαίος βετεράνος άσος μίλησε:
Για τον λόγο που δεν ήταν μέλος των μικρών Εθνικών: “Δεν ήμουν στο επίπεδο ετοιμότητας και απόδοσης. Δεν είχα και τις εμπειρίες, έπαιζα στη Δ’ ΕΣΚΑ και ήταν δύσκολο να σε εμπιστευτεί κάποιος. Το μπάσκετ ήταν διαφορετικό, περισσότερο των προπονητών και δεν είχα την επίδραση στο παιχνίδι για να είμαι απαραίτητος.
Είχα την ικανότητα να κάνω μία ομάδα καλύτερη, όμως δεν είμαι παίκτης που μόνος μου θα μπορούσα να αλλάξω πολλά παιχνίδια, επειδή δεν σκόραρα και πολύ. Αυτή η διαδικασία με βοήθησε να αποδέχομαι την απόρριψη και να αναγκαστώ να παίξω πολλές θέσεις”.
Για το τι χρειάστηκε ώστε να γίνει πόιντ-γκαρντ υψηλού επιπέδου: “Χρειάστηκε να κυνηγάω το όνειρό μου, να περιορίζω τον εγωισμό μου και να μην δικαιολογώ τον εαυτό μου. Όταν δικαιολογείς τους άλλους, εξελίσσεσαι, γιατί πολλοί έχουν περισσότερο ταλέντο από σένα και πρέπει να βρίσκεις κίνητρα”.
Για τους κινδύνους της πρόωρης προβολής των νέων παικτών: “Το πρόβλημα δεν είναι ο παίκτης, αλλά το περιβάλλον, η οικογένεια ή κάποιοι που θεωρούνται γνώστες. Οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν γνώσεις ή δεν αναλαμβάνουν ευθύνες και τους αρέσει να ακούνε μόνο τα καλά. Το λάθος που κάνουμε εμείς οι γονείς είναι ότι δημιουργούμε έναν κλοιό ασφαλείας για τα παιδιά μας και δεν τα αφήνουμε να αποτύχουν και να φθαρούν.
Πρέπει τα παιδιά να μάθουν να επιβιώνουν σε ένα περιβάλλον που συχνά δεν είναι φιλικό, που ένας προπονητής απλώς δεν τα γουστάρει. Εμείς, και δεν το λέω νοσταλγικά, ήμασταν πιο σκληραγωγημένοι”.
Για το δύσκολο ξεκίνημα: “Πριν από 30 χρόνια, όταν ήμουν στους Αμπελόκηπους, είχε έρθει ένας προπονητής από την Αμερική και είπε για μένα, μπροστά σε όλους “μην ασχολείστε με τον μικρό, γιατί δεν θα παίξει ποτέ μπάσκετ”. Δεν είχε πρόβλημα ή κόμπλεξ μαζί μου.
Είκοσι χρόνια μετά, κάναμε διακοπές στο ίδιο σημείο, ήρθε, με χαιρέτησε και μου είπε “μπράβο αγόρι μου, πάντα πίστευα σε σένα”. Το είπε μέσα από την καρδιά του, το εννοούσε και ήταν παράσημο για μένα. Ο καθένας έχει τη γνώμη και τα κριτήριά του. Είναι σημαντικό να είσαι ειλικρινής και δεν θα πω ποτέ σε ένα παιδί “θα σε κάνω τον επόμενο παικταρά”.
Για τη θητεία του στον Πανιώνιο: “Αυτά που είδα από τον Γιώργο Διαμαντόπουλο στις προπονήσεις ήταν πιο εντυπωσιακά από τους αγώνες! Είχα συμπαίκτη τον Γιούρι Ζντοβτς, που είχε επιρροή στην εξέλιξή μου. Ο Πανιώνιος ήταν πάντα μία ομάδα με μπασκετική παιδεία”.
Για το παιδικό όνειρο να παίξει στον Ολυμπιακό και τι δεν πήγε καλά: “Ο Ολυμπιακός ήταν σε μεταβατικό στάδιο και οι χειρισμοί δεν ήταν οι καλύτεροι και φάνηκε τα επόμενα χρόνια. Δεν έχει νόημα να ξύνουμε πληγές έπειτα από 25 χρόνια. Ο Ολυμπιακός είναι στην καρδιά μου και μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω πρωταθλητισμό”.
Για τον ρόλο του έκτου παίκτη στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τη συνύπαρξη με τους κόουτς Ίβκοβιτς και Μεσίνα: “Έχει να κάνει με σένα… Είχα δύο επιλογές: Να πάω κόντρα ή να το αποδεχθώ και στο μυαλό μου σημασία είχε ποιος τελειώνει τα παιχνίδια. Τα “αν” μπορεί να σε οδηγήσουν σε καταστάσεις που δεν έχεις απάντηση.
“Ντούντα” και Μεσίνα ήταν διαφορετικοί προπονητές, αλλά με βοήθησαν πολλοί όπως οι Λευτέρης Καλογήρου και Παναγιώτης Γιαννάκης.
Κάθε κατάσταση είναι σχολείο. Ίβκοβιτς και Μεσίνα ήταν δύο πανεπιστήμια για μένα, με διαφορετικό τρόπο, όμως με βοήθησαν να εξελιχθώ. Στην Ελλάδα ψάχνουμε το ταλέντο. Πιο σημαντικό είναι να διαχειριστείς την παρουσία και τον ρόλο σου, ανάλογα με τις απαιτήσεις κάθε ομάδας”.
Για την “ψυχολογία του όχλου” και τις αντιδράσεις του κόσμου: “Εκπαιδεύεσαι να τις αντιμετωπίζεις. Όταν αντιδρούν έτσι, καταλαβαίνεις ότι τους… ενοχλείς. Στον τελικό ΤΣΣΚΑ-Παναθηναϊκού του 2007 στο ΟΑΚΑ οι αποδοκιμασίες με ενόχλησαν γιατί ήταν η μητέρα μου στο γήπεδο.
Ο καθένας εκφράζεται ανάλογα με το ποιος είναι… Δεν πηγαίνω συχνά στο γήπεδο γιατί δεν μου αρέσει να βρίζουν τους παίκτες. Καταλαβαίνω τους οπαδούς, αλλά κανένας δεν θέλει να κερδίσει περισσότερο από αθλητές και προπονητές.
Ο παίκτης στενοχωριέται πιο πολύ όταν χάνει, γιατί είναι η καθημερινότητα, η ζωή του. Λέω σε φίλους “δεν μπορεί να στεναχωρήθηκες περισσότερο από μένα για τις βολές που έχασα στο ΟΑΚΑ!”. Το ότι πληρωνόμαστε καλά δεν μετριάζει τη στεναχώρια. Δικαιολογώ τους φιλάθλους γιατί δεν το έχουν ζήσει από την άλλη πλευρά”.
Για το γιατί δεν κυνήγησε το όνειρο του ΝΒΑ: “Ήταν άλλες εποχές, χωρίς την επαφή και την πληροφορία του σήμερα. Εκ των υστέρων έμαθα από άνθρωπο στη διοίκηση του ΝΒΑ πως συζητιόταν 2-3 χρόνια πότε θα πάω κι εγώ δεν το είχα μάθει ποτέ. Και να πήγαινα, δεν ξέρω τι θα γινόταν. Πρέπει να πας σε ομάδα που σου ταιριάζει. Εδώ βλέπεις αστέρες όπως ο Ντόντσιτς που σε μία νύχτα έγινε trade. Μία χαρά ήταν κι εδώ, με συλλόγους και την Εθνική ομάδα”.
Για τα μαθήματα από το ταξίδι του στο μπάσκετ: “Έζησα ένα ονειρικό ταξίδι και όταν σταματάς καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο ήταν. Δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου, αλλά και συγκυρίας, να σε βρει μία ομάδα, να σε εκτιμήσει. Ευλογία και τύχη που ήμουν σωστός και την εκμεταλλεύτηκα”.
Για το κεφάλαιο Εθνική ομάδα: “Στην Ελλάδα είσαι ή ήρωας ή τραγική φιγούρα και μάθαμε σε όλα να είμαστε πρώτοι, αλλά δεν γίνεται πάντα. Λόγω της Εθνικής, όταν μας συναντά ο κόσμος μιλά με εκτίμηση και αυτό ήταν ο λόγος που η κόρη μου με ρώτησε “μπαμπά γιατί σε χαιρετά ο κόσμος;”
Με αυτόν τον κόσμο μοιραστήκαμε ωραίες στιγμές και έντονα συναισθήματα, κυρίως από τις επιτυχίες με τις ανατροπές. Υπάρχει αγάπη για αυτή τη γενιά ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζει κάποιος και αυτό είναι πολύ ωραίο πράγμα”.
Για την Team USA του ’06 και το… τείχος της Ισπανίας: “Οι Αμερικανοί μάς υποτίμησαν ενώ εμείς ζούσαμε το απόλυτο όνειρο και δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα. Για τους Ισπανούς ήταν ο τρόπος που έπαιζαν. Εμείς ήμασταν καλοί στο να κάνουμε ρήγματα στην άμυνα και να χτυπάμε τη weak side. Εκείνοι έκαναν το αντίθετο. Σε άφηναν να μπεις μέσα γιατί είχαν τους αδερφούς Γκασόλ.
Οι προπονητές ξέρουν καλύτερα, όμως θεωρώ πως αν αλλάζαμε τρόπο παιχνιδιού μπορεί να ήμασταν ανταγωνιστικοί, αλλά θα χάναμε το αβαντάζ έναντι των άλλων. Εκδίκηση από τους Ισπανούς παίρνουμε με τους συλλόγους! Η Εθνική έκανε υπερβάσεις, με το ψυχικό σθένος και όχι μόνο το ταλέντο. Δεν ξέρω αν ξεπεράσαμε το ταβάνι μας, αλλά φτάσαμε πολύ κοντά και αυτό είναι πολύ δύσκολο”.
Για το πόσο άλλαξε το μπάσκετ: “Αλλάζει όπως σε κάθε εποχή. Πλέον έγινε πιο αθλητικό κι έτσι είναι πιο κατανοητό και αρεστό από μεγαλύτερη μερίδα κόσμου και γίνεται πιο ενδιαφέρον εμπορικά. Δεν είμαι από εκείνους που αναπολούν και είναι απλώς εξέλιξη. Δεν είμαι από αυτούς που λέω “το παλιό είναι καλύτερο”.
Είναι διαφορετικό και πρέπει να προσαρμοστούμε για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, γιατί η αθλητικότητα δεν είναι στοιχείο μας. Η γενιά που έχουμε τώρα αξίζει μία επιτυχία, που θα βοηθήσει το άθλημα”.
Για τη φετινή Stoiximan GBL: “Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είναι… αλλού, πολύ μπροστά, όμως το πρωτάθλημα ήταν πιο ανταγωνιστικό, είχε περισσότερο ενδιαφέρον και δόθηκαν ευκαιρίες σε νέους παίκτες, αλλά θέλει ακόμη πολλή δουλειά και όλα έχουν να κάνουν με τις εισροές χρημάτων. Γίνεται καλή προσπάθεια και επικοινωνιακά και όλοι θέλουν να το βοηθήσουν και να φύγουμε λίγο από το οπαδικό. Θα ήθελα να αγαπάμε λίγο παραπάνω το μπάσκετ και λίγο λιγότερο τη νίκη”.
Για το αν η ευτυχία καθορίζεται από την επιτυχία, αλλά και την πατρότητα: “Η δική μου γενιά τα είχε συνδέσει. Η νέα γενιά τα έχουν αποσυνδέσει. Το δύσκολο είναι η ευτυχία. Η επιτυχία και η περιουσία, όμως, δεν τα λύνει όλα και δεν είναι πάντα απόλαυση.
Το μπάσκετ είναι δουλειά, αλλά δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από το να είσαι γονιός. Το παιδί μου θα γίνει αυτό που βλέπει και όχι αυτό που της λέω. Η πατρότητα σού δίνει άλλη οπτική στη ζωή και είναι πρόκληση να είσαι σωστός”.
