Τον Ραχίμ Γουάτς τον γνωρίσαμε από την μεταγραφή του στον Γ.Σ.Λ. Φάρο, η οποία όμως δεν διήρκησε πολύ και υπήρχε σοβαρός λόγος για αυτό. Η ιστορία του μας κάνει να δούμε πίσω από όλα τα “ωραία”και “φανταχτερά” που μας προσφέρει ο αθλητισμός. Πιο συγκεκριμένα, την άλλη του μεριά…
Του Γιώργου Μαυροματίδη
Ο Ραχίμ Γουάτς ξεκίνησε την κολλεγιακή του καριέρα στο Τζάκσονβιλ, γνωρίζοντας έναν κόσμο που δεν περίμενε ποτέ ότι θα μάθει. Εκεί, έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα, γεγονός το οποίο ήταν τρομερό για ένα νέο παιδί από τη Νότια Καρολίνα.
Στη συνέχεια, πήγε στο Κάνσας στο τοπικό Community College. Όπως λέει και ο ίδιος, το πιο σημαντικό που έμαθε στο Κάνσας ήταν να κερδίζει, παρ’όλο που εκείνη τη χρονιά έκανε αρκετές θυσίες για αυτό το σκοπό. Δεν επισκέφτηκε την οικογένειά του τα Χριστούγεννα λόγω προπονήσεων. Έμεινε στο σπίτι του προπονητή του και “δούλευε” καθ’όλη τη διάρκεια των εορτών με τη “συνοδεία” της μεγάλης χιονόπτωσης που γνώρισε τότε η πόλη. Επίσης, είχε στόχο μετά το κολλέγιο να αγωνιστεί και σε υψηλότερο επίπεδο.
Τη σεζόν εκείνη, η ομάδα του πέτυχε παραπάνω από 20 νίκες και πήρε την πρόκριση στο πρωτάθλημα επικρατείας, πράγμα που η ομάδα είχε να πετύχει 33 χρόνια.
Και σε αυτό το σημείο κατάλαβε τι πάει να πει ομάδα…
Στη συνέχεια πήγε στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή, όπου έκανε δύο παραγωγικά από πλευράς μπάσκετ χρόνια, ενώ παράλληλα πήρε και το πτυχίο του στο Σπορτς Μάνατζμεντ. Εκείνο το καλοκαίρι δούλεψε πολύ σκληρά, με αποτέλεσμα να του υποβάλλει πρόταση ο δικός μας Γ.Σ.Λ. Φάρος για συμβόλαιο συνεργασίας.
Ήρθε στην Ελλάδα, γνώρισε τον πρόεδρο και τους νέους του συμπαίκτες, ενώ ο κόσμος τον “αγκάλιασε” και λάτρεψε την ελληνική κουλτούρα, ιδιαίτερα το φαγητό.
Ο ίδιος λέει, ότι είναι ευλογημένος από τον Θεό, καθώς είναι ο πρώτος από την οικογένεια του που πήγε στο κολλέγιο και έκανε αυτά τα ταξίδια, γνωρίζοντας τόσα νέα μέρη και κόσμο.
Και εδώ ξεκίνησε το δράμα του Αμερικάνου…
Μετά από αρκετές προπονήσεις και παιχνίδια, όλοι οι αθλητές της ομάδας έπρεπε να επισκεφτούν τον γιατρό για να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις στην καρδιά τους, μια τυπική εξέταση που κάνει ο κάθε επαγγελματίας αθλητής. Η γιατρός της ομάδας του είπε, ότι θα κοιτάξει τις εξετάσεις του και θα του πει αν παρατηρήσει κάτι, καθώς η οικογένεια του Ραχίμ είχε έντονο ιστορικό καρδιακών προβλημάτων.
Ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια από συγκοπτική κρίση ή αλλιώς συγκοπή, ένα γεγονός το οποίο ο ίδιος δεν θα καταφέρει να ξεχάσει ποτέ. Ένα κενό που δεν αναπλήρωσε ποτέ…
Την επόμενη μέρα, ο ατζέντης του του είπε ότι οι εξετάσεις του είχαν κάτι το ανησυχητικό που δεν άρεσε στη γιατρό. Του απαγορεύτηκε να κάνει οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα, μέχρι να διαπιστωθεί τι ακριβώς έχει. Η γιατρός του πρότεινε να γυρίσει στη πατρίδα του και να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη θεραπεία για να διαπιστώσει αν θα μπορεί να ξαναπαίξει ποτέ.
Ο Γουάτς διαγνώσθηκε με “υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια” και έπρεπε να συζητήσει με την οικογένειά του σχετικά με το μέλλον του στο μπάσκετ. Κάπου εκεί, τα πάντα διαλύθηκαν για τον ίδιο. Όσες ώρες είχε δουλέψει σκληρά για να πετύχει, είχαν πάει στράφι. Δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για ένα τέτοιο γεγονός, όπως και κανένας δεν θα μπορούσε.
Εν συνεχεία, αποκαλύφθηκε ότι στην Αμερική γνώριζαν τη κατάστασή του, αλλά του την απέκρυψαν σκοπίμως. Ο Ραχίμ ζήτησε να δει τις παλαιότερες εξετάσεις του και ανακάλυψε ότι απλά τόσα χρόνια τον κορόιδευαν οι άνθρωποι που εμπιστευόταν.
Στην ουσία, όλοι αυτοί οι άνθρωποι έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή του Ραχίμ με το να τον χρησιμοποιούν στα παιχνίδια και δίχως να τον στέλνουν για περαιτέρω εξετάσεις. Έβαλαν τέλος σε μια καριέρα, η οποία καλά-καλά δεν είχε αρχίσει, επειδή αδιαφορούσαν για την υγεία του παίκτη τους, του δικού τους παιδιού.
Ο Ραχίμ Γουάτς είπε ότι θα παλέψει για τον εαυτό του και για όσους να είναι τυχόν θύματα του ίδιου κυκλώματος στο μέλλον, για τα παιδιά που κάνουν όνειρα για μια καριέρα, όπως και εκείνος.
Σε αυτό το σημείο νομίζω ότι καλύτερα να αφήσουμε ορισμένα λόγια του ίδιου αναλλοίωτα:
” Δεν ήταν κάτι το οποίο έκανα γιατί είχε πλάκα, η επειδή ήμουν καλός σε αυτό. Ήταν κάτι το οποίο χρησιμοποιούσα για να πάρω ότι ήθελα από τη ζωή. Κάτι, το οποίο θα χρησιμοποιούσα για να βοηθήσω την οικογένειά μου και τον εαυτό μου μέχρι να σταματήσω. Ήταν κάτι περισσότερο από το μπάσκετ, ήταν η ζωή μου…”
Πηγή: www.sportraits.org
