Η εμβληματική αρχηγός της Εθνικής Ελλάδας, Εβίνα Μάλτση, μίλησε για όλους και για όλα στο athletestories σε μια συγκλονιστική συνέντευξη μετά την αποχώρησή της!
Αναλυτικά:
“Έχουν πει ότι η στιγμή της αποχώρησης από την ενεργό δράση είναι για τον αθλητή ένας, πρώτος, αθλητικός «θάνατος».
Το ασπάζομαι.
Τα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια, διαβάζοντας συνεντεύξεις μεγάλων παικτών και μιλώντας με πολλούς προπονητές και φίλους μου, προσπαθούσα να προσεγγίσω το θέμα του τέλους της καριέρας μου.
Υπάρχουν αθλητές που έπαθαν μέχρι και κατάθλιψη…
Πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για κάτι τέτοιο.
Γνωρίζω πολύ κόσμο που επισκεπτόταν ψυχολόγους για πολλά χρόνια και παρακολουθούσα τέτοια περιστατικά.
Θέλησα να προετοιμάσω τον εαυτό μου.
Επιθυμούσα να σκεφτώ τι έρχεται, όταν θα φτάσει η ώρα αυτής της απόφασης.
Όπως της πρόσφατης απόφασης να αποχωρήσω από την Εθνική ομάδα μπάσκετ, έπειτα από 20 χρόνια.
Ακούγεται μακάβριο για τον υπόλοιπο κόσμο.
Άλλωστε, ειλικρινά, υπάρχουν τόσα προβλήματα, σημαντικότερα, εκεί έξω, που το να αποχωρήσεις από τα σπορ δεν είναι πρόβλημα. Απλώς, για τον τρόπο που το βιώνουν κάποιοι από εμάς, είναι κάτι που σε πονάει.
Διαβάζω αναδημοσιεύσεις στα social media, βλέπω φωτογραφίες ή βίντεο και ήδη πονάω…
Υπάρχουν άνθρωποι που πονάνε πραγματικά.
Ωστόσο, για τον αθλητή, είναι κάτι δικό του. Κάτι που «πεθαίνει».
Όταν σε γεμίζει κάτι τόσο πολύ, δυσκολεύεσαι να βρεις άμεσα το επόμενο πράγμα που θα καθορίσει τη ζωή σου μ’ αυτόν τον τρόπο.
Ήδη μου φαίνονται όλα τόσο… ανάλατα.
Από μικρή ήμουν στα γήπεδα, με μία μπάλα στα χέρια.
Ήμουν κοριτσάκι και τα αδέρφια μου έπαιζαν μπάσκετ, στην τοπική ομάδα της Γουμένισσας.
Ήμουν τυχερή που είχαμε κλειστό γυμναστήριο στην περιοχή μου, σε αντίθεση με πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Ήμουν υπέρ-τυχερή που είχαμε ομάδα μπάσκετ και όχι βόλεϊ ή χάντμπολ, όπως στις γειτονικές πόλεις.
Θυμάμαι κάποιες φωτογραφίες που έχει η μητέρα μου, να κρατώ την πορτοκαλί μπάλα.
Θυμάμαι σχολικά πρωταθλήματα, από το Δημοτικό, με περικάρπιο στο χέρι, με το Νο6, λόγω Γκάλη, και μπασκετάρα!”
