Ο Θανάσης Παπαχατζής επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από δεκαήμερη παραμονή στη Γιούτα, στο πλαίσιο των υποτροφιών του ΣΕΠΚ για τα μέλη του, κι εξήγησε στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου τι είδε, όσα του έκαναν εντύπωση και αυτά που κρατάει περισσότερο από τις προπονήσεις των Γιούτα Τζαζ και του Πανεπιστημίου της Γιούτα.
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Για το ταξίδι στη Γιούτα: “Καταρχάς θέλω να πω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον ΣΕΠΚ και το Ίδρυμα “Σταύρος Νιάρχος” για τη δυνατότητα που έδωσαν τόσο σε εμένα όσο και σε άλλους συναδέλφους να ταξιδέψουμε στις ΗΠΑ για να παρακολουθήσουμε από κοντά τις προπονήσεις και τον τρόπο δουλειάς ομάδων του ΝΒΑ και του NCAA. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω τον Φώτη Κατσικάρη, που ήταν καθοριστικός στο να μας δεχθούν, όπως επίσης τον Ρήγα Δάρδαλη, που διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά μας. Όλοι οι άνθρωποι των Utah Jazz ήταν πολύ φιλόξενοι και μας έκαναν να αισθανόμαστε άνετα. Πέρα από αυτό, είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το University of Utah, που είναι το καλύτερο κολέγιο της περιοχής. Για να είμαι ειλικρινής, από το στυλ μπάσκετ εκεί δεν πήραμε τόσα πολλά πράγματα, όμως κι εκεί εντυπωσιαστήκαμε πολύ από τις συνθήκες, μας προκαλεί μελαγχολία αυτό. Βιντεοσκοπούνται όλες οι προπονήσεις, τόσο στο κολέγιο όσο και στο ΝΒΑ, ενώ υπάρχει μια μεγάλη οθόνη που είναι στην άκρη του γηπέδου, όπου ο κόουτς έδειχνε μια ειδική κατάσταση”.
Για την εμπειρία του: “Ήταν εμπειρία ζωής, κάθε φορά που έχουμε την τύχη να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι και να παρακολουθήσουμε από κοντά την προετοιμασία μιας ομάδας από το ΝΒΑ. Έχουμε την ευκαιρία να ενημερωθούμε για το ποιες τάσεις υπάρχουν αυτή την στιγμή, γιατί κακά τα ψέματα όλα ξεκινούν από τις ΗΠΑ. Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία να δούμε τις ιδέες που εφαρμόζονται. Από εκεί και πέρα, όταν ερχόμαστε εδώ θα πρέπει να είμαστε επιλεκτικοί για το τι από αυτά θα πρέπει να εφαρμόσουμε, γιατί οι κανόνες είναι διαφορετικοί και το γήπεδο μικρότερο σε σχέση με τις ΗΠΑ”.
Για την προπόνηση: “Αυτό που ανέκαθεν ξεχώριζε ήταν οι συνθήκες. Η ομάδα κάνει προπόνηση σε έναν χώρο με δύο γήπεδα, το ένα δίπλα στο άλλο. Έχουν πολλούς βοηθούς και players development coaches, ώστε να μπορεί να υπάρχει καλύτερη ροή και να μην πέφτει ο ρυθμός της προπόνησης. Δεν χάνεται ο παραμικρός χρόνος, κάθε λεπτό αξιοποιείται στον απόλυτο βαθμό. Πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά, δεν υπάρχουν ούτε καρέκλες για τους παίκτες, για να κάθονται”.
Για τις τάσεις: “Υπάρχει μεγάλη έμφαση στο τρανζίσιον, δηλαδή η ομάδα της Utah προσπαθεί να παίξει το μπάσκετ που αυτή την στιγμή πάει να γίνει κανόνας στο ΝΒΑ. Μιλάμε για ένα μπάσκετ χωρίς θέσεις, αφού μόνο το “5” είναι κάτι πιο στάνταρ. Κι αυτός όμως κινείται σε όλο το γήπεδο, δεν είναι μόνιμα στη ρακέτα. Η ομάδα προσπαθεί να τους κάνει όλους να παίξουν το ίδιο, να εναλλάσσονται οι ρόλοι και να υπάρχουν τέσσερις χειριστές της μπάλας. Για παράδειγμα, στην ανάπτυξη του αιφνιδιασμού, δεν υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι στο ποιος θα κάνει τι, ποιος θα πάρει την πρώτη πάσα. Όλοι καλύπτουν τις θέσεις στο γήπεδο, ανοίγοντας τους χώρους. Όποιος πάρει το ριμπάουντ, μπορεί να ανοίξει το γήπεδο”.
Για τις συνθήκες στην προπόνηση: “Οι συνθήκες είναι διαφορετικές, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τον όγκο των ανθρώπων, που εργάζονται προκειμένου οι παίκτες να δουλεύουν απερίσπαστοι στο γήπεδο. Υπάρχουν πολλοί βοηθοί και προπονητές που είναι υπεύθυνοι για την ατομική βελτίωση των αθλητών. Επίσης, όλοι οι παίκτες κάνουν ατομική δουλειά πριν και μετά την προπόνηση, υπάρχει πρόγραμμα για όλους. Είτε για να βελτιώσουν τα αδύνατα σημεία, είτε με πολλές επαναλήψεις σε περιφερειακά σουτ στο τέλος της προπόνησης. Επίσης, οι παίκτες που δεν έχουν μεγάλη συμμετοχή στο “πέντε – πέντε” στην προπόνηση, κάνουν πάντα έξτρα προπόνηση μετά. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να πάει μέρα χαμένη για τον οποιονδήποτε, όσο μικρός ή μεγάλος είναι ο ρόλος του στην ομάδα. Αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο σεβασμό και δουλεύουν με την ίδια στοχοπροσήλωση και ένταση προκειμένου να εξελιχθούν, να βελτιωθούν και να είναι έτοιμοι ανά πάσα ώρα και στιγμή να βοηθήσουν την ομάδα”.
