Ο Γιώργος Κετσελίδης μίλησε στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης για το ταξίδι που έκανε στη Γιούτα, στο πλαίσιο του προγράμματος υποτροφιών που προσφέρει για τα μέλη του ο ΣΕΠΚ.
Ο έμπειρος τεχνικός, που παρακολούθησε δια ζώσης τις προπονήσεις των Γιούτα Τζαζ και του Πανεπιστημίου της Γιούτα, αναφέρθηκε σε όσα είδε και βίωσε από το κορυφαίο επίπεδο του ΝΒΑ, τις τάσεις, τη φιλοσοφία του Κουίν Σνάιντερ, την επιμονή σε κάθε μικρή λεπτομέρεια και τη σημασία που παίζουν οι εγκαταστάσεις και η ορολογία στην προετοιμασία των ομάδων του ΝΒΑ.
Για την εμπειρία του ταξιδιού στις ΗΠΑ: “Καταρχάς θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο “ευχαριστώ” στον ΣΕΠΚ και προσωπικά στον πρόεδρο του Συνδέσμου, κ. Παναγιώτη Γιαννάκη, όπως και στο Ίδρυμα “Σταύρος Νιάρχος” για την ευκαιρία που μας έδωσαν. Με αυτό το πρόγραμα υποτροφιών μάς βοηθούν να αποκτήσουμε περισσότερες γνώσεις, να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας και να μοιραστούμε γνώσεις με τους υπόλοιπους Έλληνες προπονητές. Επίσης ένα πολύ μεγάλο “ευχαρισστώ” στον Φώτη Κατσικάρη, γιατί μέσω αυτού έγινε η επαφή με τους Utah Jazz και οι άνθρωποι μας άνοιξαν τις πόρτες και τα γραφεία τους για να μπούμε και να μπορούμε να δούμε πώς λειτουργούν οι ομάδες του ΝΒΑ από μέσα. Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” επίσης στον Ρήγα Δάρδαλη, ο οποίος όσο ήμασταν μαζί εκεί μας εξυπηρέτησε και με το παραπαπάνω, όχι μόνο ως μέλος της ομάδας αλλά και ως Έλληνας. Χάρη σε αυτούς τους δύο, οι Utah Jazz έδειξαν τρομερή φιλοξενία και προθυμία να μας προσφέρουν τα πάντα, από το γήπεδο μέχρι τα γεύματα εργασίας. Ένας από τους managers της ομάδας μάλιστα, ο Zach Paig, λειτούργησε για εμάς κι ως… ταξιτζής, μεταφέροντάς μας από και προς το γήπεδο για τις προπονήσεις. Η βοήθειά του ήταν τρομερή. Οι Έλληνες φημιζόμαστε για τη φιλοξενία μας, αλλά στην προκειμένη περίπτωση εμείς ήμασταν αυτοί που απολαύσαμε κάτι τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό από τους ανθρώπους των Utah Jazz.
Για την παρουσία στις προπονήσεις των Utah Jazz: “Το προπονητήριο έχει δύο γήπεδα, το ένα δίπλα στο άλλο συν δύο επιπλέον μπάσκετες (συνολικά είναι έξι μέσα στον χώρο), ούτως ώστε σε όλη τη διάρκεια της προπόνησης να δουλεύουν σε τρία ή τέσσερα γκρουπ (σε διαφορετικά κομμάτια) σε κυκλική προπόνηση. Όλοι οι παίκτες δουλεύουν περισσότερο με αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει ποτέ κάποιος που κάθεται. Το γήπεδο έχει αίθουσα με βάρη, που επικοινωνεί οπτικά με τα δύο γήπεδα, μια τεράστια τηλεόραση που κατά τη διάρκεια του διαλείμματος για το νερό, ο coach Quin Snyder τούς επισημαίνει τα λάθη που γίνονται στην προπόνηση ή κάποιες καταστάσεις που πρέπει να διαχειρίζονται καλύτερα σε σχέση με όσα είχαν δείξει άλλες φορές. Όπως για παράδειγμα, έδειξαν στη διάρκεια μιας προπόνησης φάσεις από την περσινή σεζόν και έκαναν διδασκαλία για το πώς μπορούν να διαχειρίζονται καλύτερα οι παίκτες στον αγώνα τα τελευταία 43” κάθε δεκαλέπτου (και δη του αγώνα), προκειμένου να προκύπτουν δύο κατοχές έναντι μίας του αντιπάλου.
Ένα από τα κομμάτια που έχει να κάνει με τη φιλοσοφία του επιτελείου για τις ειδικές καταστάσεις είναι πως στα 8” για επίθεση, αν πάρουν μακρινό ριμπάουντ, πάνε για γρήγορη επίθεση, αλλιώς ο παίκτης καλεί τάιμ άουτ. Είναι από τις ειδικές καταστάσεις που δούλευαν πολύ. Από εκεί και πέρα, θα σταθώ στο εξής στην αντιστοιχία παικτών – βοηθών – players development coaches: είκοσι παίκτες μαζί με αυτούς της G-League στο γήπεδο και δεκαοχτώ (18) βοηθοί ή players development coaches, πέντε γυμναστές και πέντε video coordinators. Οι players development coaches συμμετείχαν ενεργά στο πρόγραμμα, ως επιθετικοί ή αμυντικοί για να δουλεύουν όλοι απόλυτα και στοχευμένα σε αυτά που θέλει ο head coach. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως αυτοί οι προπονητές, βγαίνουν στο γήπεδο μισή ώρα νωρίτερα από τους παίκτες και κάνουν προπόνηση σε αυτά που θα δουλέψουν με τους παίκτες μετά στην προπόνηση. Προετοιμάζονται δηλαδή, κατόπιν σχετικών εντολών και κατευθύνσεων από τον head coach, για να είναι έτοιμοι για την προπόνηση. Παρεμπιπτόντως, στο εστιατόριο του γηπέδου, οι παίκτες τρώνε βάσει του προγράμματος διατροφής της ομάδας. Φέτος μάλιστα έχουν γίνει λίγο πιο αυστηρά τα πράγματα όσον αφορά το εστιατόριο, πρώτα τρώνε οι παίκτες, μετά οι προπονητές και μετά οι παράγοντες με τους όποιους καλεσμένους, αφού παλιά ήταν πιο ελεύθερη η κατανομή των προσώπων για τα γεύματα. Έχει προσληφθεί από την ομάδα ένας πρώην διαιτητής, ο οποίος σφυρίζει κανονικά σε όλα τα διπλά και εξηγεί στους παίκτες όλους τους κανονισμούς”.
Για τη φιλοσοφία του Quin Snyder: “Ως προπονητής, είναι πολύ κοντά στο ευρωπαϊκό στυλ μπάσκετ, κάτι που παραδέχθηκε κι ο ίδιος σε συζητήσεις που κάναμε. Προσπαθεί να πάρει πολλά στοιχεία από το ευρωπαϊκό μπάσκετ και να τα βάλει μέσα στο παιχνίδι του. Μου έκανε εντύπωση η διάθεση που έδειχνε προς εμάς, να μας μιλήσει, χωρίς καμία υπεροψία και τουπέ. Κάτι που δυστυχώς έχουμε δει από πολλούς Έλληνες προπονητές. Αυτό δείχνει πως για να γίνεις μεγάλος προπονητής, πρέπει πρώτα να είσαι μεγάλος άνθρωπος. Η επιθετική φιλοσοφία του στην αρχή φαινόταν πολύ περίπλοκη, αλλά με τα τέσσερα γήπεδα και τα κομμάτιθα που δουλεύουν, βλέπεις πόσο καλά θεμελιώνουν τις επιθέσεις τους για όλες τις περιπτώσεις που θα αντιμετωπίσουν στην άμυνα. Από εκεί και πέρα, αυτά που μας κέντρισαν την προσοχή σε μεγάλο βαθμό είναι ότι εφαρμόζουν ένα στυλ παιχνιδιού, στο οποίο πηγαίνουν σιγά σιγά κι οι ευρωπαϊκές ομάδες, να μην υπάρχουν ξεκάθαρες θέσεις, πλην του “5” (που εκεί είναι ο Ρουντί Γκομπέρ).
Μου έκανε εντύπωση επίσης, ότι μετά από καλάθι δεν κάνει ο ψηλός την επαναφορά, αλλά ο παίκτης που είναι πιο κοντά. Αυτό γίνεται για να βελτιωθεί η ταχύτητα της επίθεσης. Ήταν κάτι καινούργιο για εμάς, είδαμε πώς το υποστηρίζει και το θεμελιώνει μέσα από το ασκησιολόγιο που εισαγάγει. Ήταν κάτι πραγματικά καινούργιο. Από εκεί και μετά, οι επιθέσεις του έχουν συνεχόμενη κίνηση, δεν είναι συνηθισμένα set plays. Νομίζω ότι το μπάσκετ που θα παίξουν φέτος οι Utah Jazz, θα βοηθήσει τους Ευρωπαίους προπονητές, για να πάρουμε πολλά στοιχεία και να τα εφαρμόσουμε στις ομάδες μας. Στην άμυνα, του αρέσει να πιέζει την μπάλα, έχει διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης σε όλα τα pick n roll, είτε κεντρικά είτε πλαϊνά, κάτι το οποίο δυσκολεύει πολύ τον αντίπαλο στο να το διαβάσει και να επιτεθεί ανάλογα. Πολύ ενδιαφέρον είχε το αμυντικό τρανζίσιον και οι αρχές που έχει δώσει. Πρώτον οι ώμοι, στρίβουμε και τρέχουμε προς τα πίσω. Μετά, είναι προτεραιότητα η προστασία του καλαθιού και το σταμάτημα της μπάλας. Επίσης, ένας παίκτης που είναι πίσω από τον αμυντικό που μαρκάρει την μπάλα, στην ευθεία μπάλας καλαθιού με σκοπό να προστατεύσει τη διείσδυση από τον χειριστή της μπάλας. Ο τελευταίος αμυντικός μαρκάρει πάντα τον παίκτη στη weak side”.
Για τον τρόπο δουλειάς στους Utah Jazz: “Είναι τρομερή η ορολογία που χρησιμοποιούν και πώς με μία κουβέντα, αντιλαμβάνονται όλοι τι πρέπει να κάνουν. Στη διάρκεια μιας προπόνησης, για παράδειγμα, φώναξε κάποια στιγμή ο κόουτς για “Spanoulis action” και αμέσως οι παίκτες έτρεξαν ένα σύστημα, το οποίο ολοκληρωνόταν με συνεργασία εντός κοντού με τον σέντερ με κεντρικό pick n roll. Η προπόνηση έχει μεγάλη ένταση. Με τα έξι καλάθια, αντιλαμβανόμαστε γιατί κάνουν λιγότερη προετοιμασία. Σε μικρότερο διάστημα δουλεύουν περισσότερα πράγματα. Επίσης, σε κάθε προπόνηση δούλευαν την shell defense, ώστε οι παίκτες να μάθουν και να αφομιώσουν τις σωστές τοποθετήσεις σε δυνατή και αδύνατη πλευρά. Στις διατάσεις χρησιμοποιούσαν την μπάλα, συνδυάζοντας κάποιες φορές τις διατατικές ασκήσεις με το ball handling. Δεν έκαναν με συμβατικό τρόπο τις διατάσεις, στόχος είναι να υπάρχει διαρκής επαφή με την μπάλα”.
Για την επίσκεψη στο University of Utah: “Ίσως ήμασταν λίγο άτυχοι γιατί πέσαμε σε μια χρονιά, που έχουν πολλούς πρωτοετείς. Πήραν αυτή την απόφαση να χτίσουν μια ομάδα από την αρχή, με ένα πρόγραμμα σε βάθος διετίας ή τριετίας. Με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να δούμε όλα όσα θέλαμε από τον κόουτς Larry Krystkowiak, που είναι εξαιρετικός. Είναι σημαντικό όμως πόσοι φοιτητές – εθελοντές δουλεύουν στην προπόνηση. Είτε απλά για να πασάρουν, είτε για να καθαρίζουν το γήπεδο, είτε σαν φροντιστές”.
