Ένα πολύ δυνατό, άρθρο-παρέμβαση έγραψε η μητέρα του πρώην παίκτη του Ολυμπιακού και νυν των Γιούτα Τζαζ, Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος, Βάλερι, στο YahooSports, με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς στη Μινεάπολη των ΗΠΑ.
Η κυρία Βάλερι Γουίλιαμς Γκος, είναι Κοινωνική Λειτουργός, σπούδασε ψυχολογία κι έκανε μεταπτυχιακό για να ασκήσει το σημερινό της επάγγελμα, παράλληλα με το συμβουλευτικό έργο που παρέχει σε οικογένειες ή μεμονωμένους ανθρώπους.
Ως λευκή, αλλά σύζυγος μαύρου, με δύο παιδιά, ένα μαύρο από τον πρώτο γάμο του νυν άνδρα της κι έναν μιγά, τον πρώην παίκτη του Ολυμπιακού, Νάιτζελ, η Βάλερι Γουίλιαμς Γκος υψώνει τη φωνή της προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο να δώσει λύση στο πρόβλημα, ΤΩΡΑ!
Δίνει ένα ηχηρό μήνυμα κατά του ρατσισμού, υπέρ της διαφορετικότητας και του δικαιώματος κάθε ανθρώπου σε αυτήν, και κυρίως, δίνει μια πολύτιμη συμβουλή, στη λευκή κοινότητα για να στηρίξει την αφρο-αμερικανική, τη μαύρη δηλαδή, που βιώνει επί δεκαετίες την καταπίεση και είναι συνήθως το εύκολο θύμα περιστατικών όπως αυτό στη Μινεάπολη.
Αναλυτικά το άρθρο της Δρ. Βάλερι Γουίλιαμς Γκος στο ΥahooSports:
“Πριν από 28 χρόνια, ως λευκή γυναίκα που παντρεύτηκε έναν αφρο-αμερικανό πρώην αξιωματικό της Αεροπορίας, δεν είχα ιδέα πώς θα είχα την πρώτη θέση σε ένα «παράθυρο» με θέα τις υποτιμητικές πράξεις του ρατσισμού που μαστίζουν την κοινότητά του, σε καθημερινή βάση.
Μαζί παρακολουθήσαμε αναρίθμητες δολοφονίες αθώων μαύρων, με εκείνον γεμάτο από φόβο και αγωνία.
Με εμένα, γεμάτη απελπισία.
Όσο συζητούσαμε αυτές τις τρομακτικές πράξεις δεν μπορούσα να καταλάβω απόλυτα ότι ο σύζυγός μου τo αντιμετώπιζε καθημερινά: τα στερεότυπα, την επιπλέον προσπάθεια για να κρατήσει μια δουλειά, τα σχόλια πίσω από την πλάτη του, όταν ήταν προπονητής, ή την αστυνομική παρενόχληση.
Όσο λοιπόν τα ζούσαμε αυτά μαζί, δεν μπορούσα να αντιληφθώ πλήρως τις συνέπειες που θα είχαν σε εκείνον, ως προσωπικότητα ή ως πατέρα.
Σκέφτηκα πώς αυτό που μπορούσα να κάνω, ήταν να εκπαιδεύσω τους ανθρώπους για τη ρατσιστική τους συμπεριφορά. Πήρα τη δουλειά μου πολύ σοβαρά.
Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε:
Εναπόκειται στους άνδρες να σταθούν στις γυναίκες, στους straight να σταθούν στους gay και στους λευκούς να σταθούν για τους έγχρωμους.
Όταν εντάχτηκα στην κοινότητα του συζύγου μου, αυτό έκανα.
Το μετέτρεψα σε αποστολή μου, να εκπαιδεύσω όσο περισσότερους λευκούς μπορώ, για τις πραγματικές αδικίες που βιώνουν οι κοινότητες των έγχρωμων.
Όσο γράφω για την εμπειρία μου, ως λευκή, που περιβάλλομαι από προνόμια, παράλληλα απομακρύνω το φόβο που έχω για τη δική μου, μαύρη και μεικτή οικογένεια.
Η δυσπιστία του συζύγου μου για την αστυνομία έγινε λίγο πιο προσωπική όσο μεγάλωνα τα παιδιά – μιγάδες που έχουμε.
Ένα από τα παιδιά μας, που ήμουν ευλογημένη να δεχτώ από τον πρώτο γάμο του συζύγου μoy, κι ένα που κάναμε μαζί. (σ.σ τον Νάιτζελ).
Σε εκείνο το σημείο γνώριζα τι πραγματικά πρέπει να κάνω για να βοηθήσω την οικογένειά μου.
Έπρεπε να γίνω ο εκπρόσωπος-ομιλητής της αλλαγής, διότι ως μοναδική λευκή στην οικογένειά μου, ήμουν εκείνη που έπρεπε να αναλάβει το πρόβλημα των στερεοτύπων, όταν προέκυπτε.
Ή να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους όταν άκουγα υποτιμητικά σχόλια για τους έγχρωμους.
Ήμουν αυτή που έπρεπε να διασφαλίσω ότι τα παιδιά μου δεν θα έχουν πρόβλημα στα, σχολεία, ως επί το πλείστον λευκών, όπου τα λευκά παιδιά δεν αντιμετωπίζουν ανάλογα θέματα.
Ήταν η δουλειά μου, όποτε άκουγα ρατσιστικό σχόλιο στο γήπεδο (σ.σ ο πατέρας του Νάιτζελ υπήρξε και προπονητής μπάσκετ), να γυρίσω και να πω στους ανθρώπους ότι αυτά που είπαν, ακούστηκαν ρατσιστικά και να επιχειρήσω να τους διδάξω, γιατί αυτό που είπαν είναι ανεπίτρεπτο.
Πολύ απλά, αντιλήφθηκα, όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά πώς ήταν δική μου δουλειά, ως λευκή γυναίκα, να μιλήσει για την μεικτή οικογένειά μου. Δεν ήταν δουλειά της οικογένειάς μου, να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Πρόσφατα, ο γιος μου, Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος, επελέγη στο ντραφτ του ΝΒΑ.
Όταν η κουβέντα πήγαινε στο γιο μου, άκουσα πληθώρα ρατσιστικών σχολίων, όταν με… συνέχαιραν που είχα… λευκό γιο που παίζει ένα σπορ που κυριαρχείται από μαύρους!
Έπρεπε να πω σε αμέτρητους ανθρώπους ότι ο γιος μου είναι μιγάς και τότε εκμεταλλευόμουν τις στιγμές, ώστε να εκπαιδεύσω τους ρατσιστές πελάτες μου για το τι σημαίνουν τα λόγια και οι συμπεριφορές τους και το πόσο πονάνε.
Ρίσκαρα τη δουλειά μου πολλές φορές, αντιμετωπίζοντας ανθρώπους για τα ρατσιστικά σχόλια που έκαναν, αλλά δεν θα μπορούσα να μείνω σιωπηλή, γιατί είναι δουλειά μου να μιλάω.
Όταν ο Νάιτζελ έπαιζε με το Γκονζάγκα το 2016/17, στο Final 4 (σ.σ του NCAA) υπήρχαν άνθρωποι που σχολίαζαν το πόσο διαφορετικός είναι, διότι είχε επιτυχίες μολονότι είναι μιγάς!
Πάλι, είχα να αντιμετωπίσω αυτούς τους ανθρώπους που έκαναν αυτά τα σχόλια μπροστά μου και να τους ξεκαθαρίσω πώς ότι έλεγαν, είναι στερεότυπο και ρατσιστικό.
Από τότε που ο Νάιτζελ έγινε επαγγελματίας και έχει περισσότερα χρήματα και ομορφότερα –υλικά- πράγματα, τον έχουν σταματήσει πολλές φορές αστυνομικοί, ρωτώντας πώς απέκτησε τόσο καλό αυτοκίνητο, γιατί οδηγεί σε συγκεκριμένη –ακριβή- περιοχή, εάν έχει άδεια, όλα τα τυπικά ρατσιστικά που ζει ένας μαύρος οδηγός στο δρόμο!
Ωστόσο δεν μπορώ να διακόψω αυτή τη συμπεριφορά. Δεν μπορώ να εκπαιδεύσω τον αστυνομικό να μην προσβάλει το γιο μου. Δεν μπορώ να πω στο γιο μου τι να πει, πώς να συμπεριφερθεί στην αστυνομία, διότι είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι δεν θα πετύχει τίποτα και στο τέλος θα σκοτωθεί!
Αυτή είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι μητέρες μιγάδων.
Δεν παίζει ρόλο το δικό τους χρώμα, ούτε πόσο προσπαθούν να διακόψουν τη ρατσιστική συμπεριφορά σε μικρότερες κοινότητες, όπως σχολεία, αγώνες μπάσκετ, γήπεδα, δεν μπορούμε να σταματήσουμε την αστυνομία να σκοτώνει τα παιδιά μας και να το προσπερνάμε.
Ως μητέρα, παραμένω αβοήθητη. Ως λευκό άτομο, μέρος μιας προνομιούχας φυλής, νιώθω υποχρεωμένη να εκπαιδεύσω.
Όσο οι λευκοί άνθρωποι συνεχίζουν να λένε ιστορίες στις οποίες είμαστε καθημερινοί μάρτυρες, με τις αδικίες στην κοινότητα των μαύρων και ως αηδιασμένοι θεατές του… «σπορ» “σκοτώνουν μαύρους ανθρώπους”, αυτό θα συνεχίσει να αποκαλείται ως το «πρόβλημα των μαύρων».
Αυτό όμως δεν είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από τους μαύρους. Είναι ένα ζήτημα για εμάς τους υπόλοιπους, και πρέπει να δουλέψουμε γιατί εμείς είμαστε αυτοί που το διαιωνίζουν.
Είναι σαν ένα πρόβλημα ενδοοικογενειακής βίας, όπου κατηγορούμε τη γυναίκα που παραμένει στο σπίτι και δεν κατηγορούμε αυτόν που την κακοποιεί.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους μαύρους να αλλάξουν τη ρατσιστική συμπεριφορά της κοινωνίας μας ή να σταματήσουν την αστυνομία να σκοτώνει αθώους, μαύρους.
Πώς περιμένουμε από τα θύματα αυτών των εγκλημάτων ή τις κοινότητές τους να το κάνουν μόνοι;
Εάν η λευκή κοινότητα δεν σταθεί, δεν θα τελειώσει.
Οι λευκοί πρέπει να παρέμβουν, να δείξουν την οργή τους για αυτή τη βία και να υποστηρίξουν τη μαύρη κοινότητα που προσφέρει τόσα πολλά στον κόσμο.
Πρέπει να πάμε στους ηγέτες μας, πρέπει να πάμε στους λευκούς συνταγματολόγους μας και να πιέσουμε για την αλλαγή.
Πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή.
Ενώ το θεωρούμε «πρόβλημα των μαύρων», δεν είναι οι μαύροι που μπορούν να το αλλάξουν από μόνοι τους.
Δεν εναπόκειται στις οικογένειες αθώων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν να δώσουν αυτή τη μάχη. Εναπόκειται σε εμάς, όλους τους υπόλοιπους!
Αντί να λέμε, πόσο άσχημα αισθανόμαστε, πρέπει να κάνουμε κάτι.
Κι αυτός είναι ο τρόπος που μπορείς να βοηθήσεις, λευκέ:
-Όταν οι άνθρωποι κάνουν ρατσιστικά αστεία, μη λες, «ήταν απλά ένα αστείο».
Να αντιμετωπίζεις την πηγή του αστείου.
-Όταν οι άνθρωποι μιλούν για μαύρους και μιγάδες με υποτιμητικό τρόπο, να αντιμετωπίσεις τη συμπεριφορά τους.
-Όταν οι ηγέτες μας, τοπικοί και κρατικοί, έχουν συμμάχους που συνδέονται με ομάδες υποστήριξης της «λευκής υπεροχής», μην τους δικαιολογείτε, δείξτε την οργή σας, είτε στα κοινωνικά δίκτυα, είτε σε όποια πλατφόρμα διατηρείτε και φυσικά μην τους υποστηρίζετε!
-Όταν οι αθλητές παίρνουν δημόσια θέση για κοινωνικές αδικίες, και κάνουν δηλώσεις, στηρίξτε τους αντί να εξαγριώνεστε μαζί τους επειδή έχουν μια άποψη.
-Όταν ο Κόλιν Κάπερνικ γονατίζει, αντί να είστε ναρκισσιστές και να λέτε πόσους ανθρώπους ξέρετε που θα πολεμούσαν για αυτήν τη χώρα, πραγματικά προσπαθήστε να καταλάβετε τι λέει για την αδικία που νιώθει ως μέλος της μαύρης κοινότητας και πώς νιώθει για πολλούς που δεν νιώθουν να υπάρχει δικαιοσύνη στη ζωή τους!
-Ακούστε τις εμπειρίες των έγχρωμων, μη χρησιμοποιείτε τα προνόμια και τη δύναμη σας για να προωθείτε ψέματα.
-Όταν ένας μαύρος δολοφονείται, «μέρα-μεσημέρι» από την αστυνομία «σε έναν ακόμα φόνο δίχως νόημα» δείξτε την οργή σας, πάρτε θέση και δράστε προληπτικά.
Στο τέλος, ρωτήστε τον εαυτό σας: Εσείς, ως λευκό άτομο, πρέπει να διδάξετε τα λευκά παιδιά σας, που πρέπει να βάζουν τα χέρια τους εάν τους σταματήσει αστυνομικός, ή πώς να ψάξουν το έντυπο ασφάλισης του αυτοκινήτου, προσεκτικά, ώστε να μην νομίζει ο αστυνομικός ότι το παιδί σας ψάχνει το όπλο του, ή τι να πει ώστε να μείνει ζωντανό;
Επειδή δεν χρειάζεται να το κάνετε αυτό τότε δείξτε ότι νοιάζεστε για όλους εμάς που το κάνουμε. Ο σεβασμός σε κοινότητες που είναι διαφορετικές από τη δική σας και η υποστήριξη σε όσους το έχουν ανάγκη είναι τα δύο πιο σημαντικά στοιχεία που θα βοηθήσουν να προωθήσουμε την αλλαγή!
Θα ήταν λάθος μου εάν δεν μοιραζόμουν μαζί σας αυτό το μυστικό και γνωρίζω ότι η πολυφυλετική μου οικογένεια θα το αποδεχτεί.
Οι έγχρωμοι δεν χρειάζεται πια να ακούσουν από εσάς ότι ο καλύτερός σας φίλος είναι μαύρος.
Ή ότι ο καλύτερος φίλος σας στο σχολείο ήταν μαύρος. Ή ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ διαφόρων ειδών… μαύρων ανθρώπων!
Αυτές οι θέσεις είναι προσβλητικές και μας γυρίζουν πίσω στις εποχές της δουλείας, της προκατάληψης, των διακρίσεων.
Αυτές οι θέσεις οδηγούν τη συμβατική κοινωνία να θεωρεί ότι τα πεδία δολοφονιών μαύρων και μιγάδων είναι διαχωρισμένα από τις αμερικανικές αξίες.
Καλώ όλους τους λευκούς φίλους μου και τις οικογένειές τους να πράξουν το ίδιο.
Δεν θέλω να ακούσω «ο γιος σου ή η κόρη σου ήταν τόσο καλό παιδί» εάν τον/την σκοτώσουν.
Όλα αυτά τα θύματα ήταν γιοι και κόρες κάποιων. Ίσως μπορούμε να αποτρέψουμε μια ακόμα δολοφονία μαύρου από την αστυνομία εάν δείξουμε λίγη αφοσίωση στο πρόβλημα ΤΩΡΑ.
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο”.
